Το 60% του ενεργού οικονομικά πληθυσμού της χώρας ανήκει στην εργατική τάξη, αλλά δεν πρόκειται ποτέ να δει την πραγματικότητα της ζωής του στην τηλεόραση. Αυτή η πραγματικότητα είναι «ανύπαρκτη» ως αντικείμενο του τηλεοπτικού προγράμματος, ταυτόχρονα όμως αποτελεί το βασικό αντικείμενο της ιδεολογικής και ενορχηστρωμένης επίθεσης στη συλλογική συνείδηση. Πιο απλά: Για το αφεντικό είσαι μόνο εργατική δύναμη. Για την τηλεόραση είσαι εν δυνάμει άκριτος καταναλωτής.

Το τι σημαίνει αυτή η κατάσταση για την εργατική οικογένεια και τι οφείλει να πράξει η ίδια η τάξη για τον εαυτό της απέναντι σε αυτό το ήδη διαμορφωμένο κυρίαρχο περιβάλλον, ήταν το αντικείμενο της πολύ ενδιαφέρουσας συζήτησης χτες, στο Φεστιβάλ, στο χώρο του Πολιτισμού, με θέμα «Το ψυχαγωγικό πρόγραμμα της ελληνικής τηλεόρασης και η επίδρασή του στη διαμόρφωση της συνείδησης του νέου». Μια συζήτηση που προέκυψε ως η πλέον, ίσως, μαζική εκδήλωση της χτεσινής μέρας, αφού μετατράπηκε σχεδόν σαν... «συγκέντρωση», από το πλήθος του κόσμου που την παρακολούθησε αλλά και συμμετείχε σε αυτήν με ερωτήσεις και τοποθετήσεις.

Το ίδιο το θέμα άλλωστε είναι «καυτό» και αφορά όλο το λαό. Το ανέπτυξαν η Λιάνα Κανέλλη, βουλευτής του ΚΚΕ, αλλά και δημοσιογράφος με δεκαετίες πείρας στην τηλεόραση, ο Διονύσης Τσακνής, ο γνωστός τραγουδοποιός, ο Θανάσης Παπαγεωργίου, ο σημαντικός ηθοποιός και σκηνοθέτης, η επίσης σημαντική ηθοποιός, Ελένη Γερασιμίδου, ενώ, εισηγήθηκε ο Στράτος Σαραντίδης, μέλος του Πολιτιστικού Τμήματος της ΚΕ του ΚΚΕ. Ο τελευταίος, αναλύοντας το θέμα φυσικά από την πλευρά του Κόμματος, περιέγραψε τον κυρίαρχο ρόλο της τηλεόρασης στο εποικοδόμημα, αναδεικνύοντας έτσι μια ακόμη αντίφαση του συστήματος, ανάμεσα στις τεράστιες τεχνολογικές δυνατότητες και στην όλο και επιταχυνόμενη διαδικασία αντιδραστικοποίησης αυτών των δυνατοτήτων, τόσο στη μορφή όσο και στο περιεχόμενο. Περιέγραψε τους ιδεολογικούς μηχανισμούς διάρθρωσης του προγράμματος ώστε να συμπίπτει με το κάθε φορά εν δυνάμει κοινό που βρίσκεται στο σπίτι (άντρας, γυναίκα, παιδί, ηλικιωμένοι) και κατέληξε με την αναγκαιότητα οργανωμένης αντίστασης των εργαζομένων, με αίτημα, μεταξύ άλλων, τον κοινωνικό έλεγχο των συχνοτήτων.

Τις αρνητικές επιπτώσεις στους νέους ηθοποιούς περιέγραψαν η Ελένη Γερασιμίδου και ο Θ. Παπαγεωργίου. Το κυρίαρχο μοντέλο «αξιών» που υποκλίνεται μόνο στη γρήγορη πλην όμως κενής περιεχομένου «επιτυχία», ουσιαστικά «τηλεοπτικοποιεί» το παίξιμο των νέων ηθοποιών στο θέατρο, ενώ πολλοί το απαξιώνουν εντελώς, «απαξιώνοντας έτσι και την αποστολή» τους.

Τη σύνθλιψη της συνείδησης ανάμεσα στον τρόμο και το «τραλαλά» της «ψυχαγωγίας» της τηλεόρασης, περιέγραψε, με αυτόν τον χαρακτηριστικό τρόπο η Λιάνα Κανέλλη. «Είμαστε σε λαμπερή παρακμή» σημείωσε η βουλευτής του Κόμματος, καλώντας σε άμεση αντίσταση. Στην αναγκαιότητα της οργανωμένης αντίστασης ως μονόδρομου για τους συναδέλφους του, κατέληξε ο Δ. Τσακνής, ο οποίος σημείωσε πως η τηλεόραση δε θέλει μόνο να δημιουργήσει άκριτους καταναλωτές, αλλά και να επιβάλλει πρότυπα συμπεριφοράς.