Εκθεση για τις διαφορές στο ύψος των επιτοκίων ανάμεσα στα κράτη της Ευρωζώνης δημοσίευσε χτες η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, κάτι βέβαια που σε καμία περίπτωση δεν έχει να κάνει με την ...προστασία των υπερδανεισμένων λαϊκών στρωμάτων από τα τραπεζικά καρτέλ. Η εν λόγω έκθεση έρχεται μόνο προκειμένου να διαπιστώσουν το βαθμό «σύγκλισης» των οικονομιών στην Ευρωζώνη. Σε κάθε περίπτωση, η καταγραφόμενη μεγάλη διαφορά αποτυπώνει και το γεγονός της ανισόμετρης ανάπτυξης των κρατών-μελών. Οπως προκύπτει, τα ελληνικά νοικοκυριά χρυσοπληρώνουν περισσότερο ίσως από κάθε άλλον την πραμάτεια που διακινούν οι τράπεζες.

Στην περίοδο 2003-2006 το μέσο επιτόκιο δανεισμού στην Ελλάδα υπολογίστηκε στο 5,96% έναντι 4,15% κατά μέσο όρο στην ΕΕ. Αντίστοιχα, το μέσο επιτόκιο καταθέσεων στην Ελλάδα είναι 1,26%, αρκετά κάτω από το 1,57% στην Ευρωζώνη. Ολα τα παραπάνω αποτελούν στατιστικούς δείκτες οι οποίοι όμως είναι απόλυτα ξεκομμένοι από την πραγματικότητα της λεηλασίας των λαϊκών στρωμάτων, τη στιγμή που στην Ελλάδα και αλλού το πραγματικό κόστος σε ορισμένες κατηγορίες (όπως πιστωτικές κάρτες) φτάνει και ξεπερνά ακόμη και το 20%. Ο απόλυτος εμπαιγμός των τραπεζιτών προς τα θύματά τους φαίνεται και στο σκεπτικό τους, σύμφωνα με το οποίο οι διαφορές επιτοκίων οφείλονται τάχα στο ...διαφορετικό επίπεδο ανταγωνισμού που επικρατεί στις «εθνικές αγορές», στα συστήματα διαχείρισης κινδύνων που εφαρμόζουν οι τράπεζες, ακόμη και στα ...πολιτισμικά χαρακτηριστικά που επικρατούν σε κάθε χώρα. Πρόκειται δηλαδή για μια σειρά από «αίτια» που έρχονται να συγκαλύψουν και να βάλουν πλάτη στην τοκογλυφία των τραπεζών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα και η Ελλάδα, όπου, παρά την ισχυρή επιχειρηματική παρουσία ξένων τραπεζών και μετά τις εξαγορές ντόπιων τραπεζών από ευρωπαϊκές, τα επιτόκια παραμένουν εξίσου ή και ακόμη περισσότερο τοκογλυφικά. Η κοροϊδία των τεχνοκρατών της ευρωτράπεζας (που είναι και θεματοφύλακας της αντιλαϊκής πολιτικής στην Ευρωζώνη) προκύπτει ανάγλυφα από τις «συστάσεις» τους για ...αναζήτηση μηχανισμών που να σφυρηλατούν «σχέσεις εμπιστοσύνης» ανάμεσα στις τράπεζες και τους πελάτες. Είναι απόλυτα φανερό, και αυτό αποδείχνεται στην καθημερινή πρακτική, πως τα νοικοκυριά που για οποιονδήποτε λόγο ζυγώνουν στις τράπεζες θα πρέπει να έχουν τα μάτια τους ορθάνοιχτα.