Στο βασίλειο της Ταϊλάνδης - μια χώρα που τα δυτικά ΜΜΕ αρέσκονται να χαρακτηρίζουν ως ένα «δημοκρατικό υπόδειγμα» της νοτιοανατολικής Ασίας - είχαν γίνει 17 πραξικοπήματα από το 1932 έως το 1991. Στον κατάλογο προστέθηκε άλλο ένα αυτή τη βδομάδα. «Αναίμακτο» αυτή τη φορά. Στην Μπανγκόκ κηρύχτηκε στρατιωτικός νόμος.

Η ομάδα των πραξικοπηματιών που έβγαλε τα άρματα στους δρόμους αυτή την βδομάδα, ενώ ο έτσι κι αλλιώς ξεπεσμένος από διάφορα οικονομικά σκάνδαλα και τις αγρίως νοθευμένες πρόσφατες βουλευτικές εκλογές, πρωθυπουργός Θάξιν Σιναουάτρα βρισκόταν στη Νέα Υόρκη για τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, αν δεν είχε λάβει διαταγή να επιβάλλει χούντα, είχε ενημερώσει το βασιλιά Μπουμιμπόλ για τις προθέσεις της. Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα από την επίσημη - πιο επίσημη δε γινόταν - έγκριση του παλατιού. Για πολλούς Ταϊλανδούς η εξέλιξη έγινε δεκτή σχεδόν ευμενώς - η φετινή πολιτική αστάθεια απειλούσε τη ροή των δυτικών επενδύσεων. Η πρώτη διαδήλωση έγινε μόλις την Παρασκευή και δε συγκέντρωσε παρά μόνο μερικές δεκάδες ανθρώπων.

Για το βασιλιά ήταν μια θαυμάσια ευκαιρία να επανακτήσει τον πολιτικό του ρόλο, με το διορισμό μιας κυβέρνησης ακόμη πιο υποτελούς σ' αυτόν. Οι δυτικές κυβερνήσεις απλώς «ανασήκωσαν αδιάφορα τους ώμους», κατά τη βρετανική εφημερίδα Ιντιπέντεντ - κανένα από τα ζωτικά τους συμφέροντα δεν απειλείται, τουναντίον. Ακόμα και ο ίδιος ο Θάξιν, φθάνοντας στο Γκάτγουικ, είπε ότι «χρειαζόταν διακοπές».

Το ερώτημα είναι τι θα ακολουθήσει. Το γεγονός ότι η χούντα επιβλήθηκε «αναίμακτα», δε σημαίνει ότι η κατάσταση θα συνεχίσει να είναι «ήρεμη». Οι τουρίστες μπορεί να βρήκαν νέο ενδιαφέρον θέμα για φωτογράφιση, το 24ωρο πάρτι στις συνοικίες με τα κλαμπ και τα πορνεία μπορεί να συνεχίζεται, κι ο οργανισμός τουρισμού μπορεί να ξοδεύει εκατομμύρια δολάρια σε διαφημίσεις για να μη χάσει τους πελάτες της τουριστικής βιομηχανίας της χώρας, αξίας 12 δισ. δολαρίων. Αλλά η σύγκρουση στο μουσουλμανικό νότο, που ήδη ο Θάξιν αντιμετώπιζε με σιδηρά κατασταλτική λογική, μαίνεται, η πολιτική δραστηριότητα παραμένει απαγορευμένη, κι η χώρα έχει μακρύ και αιματηρό παρελθόν όσον αφορά την κατάπνιξη κάθε λαϊκής αντίδρασης - εξάλλου, από τις σφαγές εκατοντάδων διαδηλωτών το 1992, από την τότε χούντα, δεν έχουν περάσει και τόσα πολλά χρόνια...