Το ζήτημα της ενότητας του συνδικαλιστικού κινήματος της χώρας μας έχει έρθει στο προσκήνιο κατά το παρελθόν πολλές φορές και έχει απασχολήσει τους εργαζόμενους και τις συνδικαλιστικές ηγεσίες με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Σε γενικές γραμμές μπορούμε να πούμε ότι έχει γίνει συνείδηση στους εργαζόμενους της χώρας μας και έχουν αποδεχτεί στην πράξη την άποψη ότι μόνο με την ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος μπορεί να υπάρξει αποτελεσματικότητα στον αγώνα τους και κατακτήσεις. Πολλές φορές στο παρελθόν είχε απορριφθεί η όποια προσπάθεια έγινε για διάσπαση. Από δω πηγάζει και η πρακτική ορισμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών που, παρότι δεν κινούνται στη λογική του συνεπούς ταξικού αγώνα, δεν τολμούν να θέσουν - τουλάχιστον ανοιχτά - το ζήτημα της αμφισβήτησης της ενότητας, φοβούμενοι το κόστος μιας τέτοιας ενέργειας. Για μας το ζήτημα αυτό είναι θέμα αρχής, ιδεολογικά ξεκαθαρισμένο και στην πράξη κατά το παρελθόν έχουμε αγωνιστεί για να διαφυλαχτεί αυτή η ενότητα. Σε ό,τι αφορά άλλες παρατάξεις, παρά τις διακηρύξεις τους, παρατηρείται το φαινόμενο διασπαστικών κινήσεων από συνδικαλιστές του χώρου τους. Και ας μην ισχυριστούν ότι οι ενέργειες αυτές γίνονται με ευθύνη απλώς των συγκεκριμένων συνδικαλιστών, γιατί δεν είδαμε καμιά ανοιχτή καταδίκη.

Τα πιο πάνω επιβεβαιώνονται και από τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεται εδώ και καιρό η προσπάθεια διάσπασης του συνδικαλιστικού κινήματος των ξενοδοχοϋπαλλήλων της Κρήτης. Από κοινού συνδικαλιστές προσκείμενοι στην ΠΑΣΚΕ και στη ΔΑΚΕ μεθόδευσαν και έστησαν φιέστα στον Αγιο Νικόλαο Κρήτης, με σκοπό - όπως φάνηκε στην πορεία - την ίδρυση Ομοσπονδίας Ξενοδοχοϋπαλλήλων Κρήτης, τη διάσπαση δηλαδή ουσιαστικά του κλάδου! Αν αυτό δεν πέρασε, τουλάχιστον σ' αυτή τη φάση, οφείλεται κύρια στην παρέμβαση της ΕΣΑΚ, αλλά και άλλων συνδικαλιστών που δεν ασπάζονται τέτοιες διασπαστικές λογικές και αντιστάθηκαν αποφασιστικά. Αξιο λόγου γι' αυτή τη σύναξη είναι η συστηματική αποφυγή αναφοράς στα πολλά και οξυμένα προβλήματα που απασχολούν τους εργαζόμενους στα ξενοδοχεία της Κρήτης, με εξαίρεση τις παρεμβάσεις των συνδικαλιστών της ΕΣΑΚ. Ούτε κουβέντα δεν είπαν για τις αμοιβές που στις περισσότερες περιπτώσεις είναι χαμηλότερες από αυτές που προβλέπουν οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, εξ αιτίας και της εγκατάλειψης της αγωνιστικής στάσης από τις διαμορφωμένες πλειοψηφίες στα όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος του κλάδου. Αντίθετα, περίσσεψαν ο λαϊκισμός και η δημαγωγία για δήθεν προσπάθεια καλύτερων Συλλογικών Συμβάσεων... Δε γνωρίζουν άραγε οι εν λόγω συνδικαλιστές ότι σήμερα δεν εφαρμόζονται ούτε τα κεκτημένα; Οτι το πενθήμερο παραβιάζεται συστηματικά και το οχτάωρο έχει γίνει "λάστιχο"; Οτι πολλές φορές οι εργαζόμενοι δουλεύουν και 16 ώρες και γενικά ο χρόνος εργασίας καθορίζεται σύμφωνα με τις ανάγκες του επιχειρηματία στη λογική του μεγαλύτερου κέρδους; Δε γνωρίζουν ότι πολλοί εργαζόμενοι δουλεύουν χωρίς ασφάλιση κάτω από την πίεση της ανεργίας και τους εκβιασμούς πολλών εργοδοτών; Οτι ένας σημαντικός αριθμός εργαζομένων δε θα μπορέσει να βγει στη σύνταξη; Δε γνωρίζουν την τρομοκρατία που επικρατεί σε πολλούς εργασιακούς χώρους - κύρια στις μεγάλες μονάδες - και τις πιέσεις που δέχονται εργαζόμενοι για να μην συνδικαλιστούν, χωρίς ουσιαστικά τα συνδικαλιστικά όργανα να έχουν καμιά παρέμβαση;

Ολα αυτά ασφαλώς τα γνωρίζουν, αλλά δεν έδωσαν καμιά σημασία. Αντίθετα, προσπάθησαν να μεταφέρουν αλλού τις ευθύνες και να προωθήσουν τα διαιρετικά τους σχέδια με συνθήματα του τύπου: "Υπεύθυνη για τα προβλήματα είναι η Αθήνα" (!), "αυτόνομο συνδικαλιστικό κίνημα στην Κρήτη"!!! Κοντά σ' όλα αυτά δεν έλειψαν και οι αναφορές για τη στήριξη του αμαρτωλού Ταμείου των εργατοπατέρων! Η ανυπαρξία ταξική, αγωνιστικής δράσης από τις διαμορφωμένες πλειοψηφίες στο κίνημα του κλάδου και το μέγεθος των προβλημάτων, είναι δυνατόν να συμβάλουν προς στιγμή σε αποδοχή από μια μικρή, ευτυχώς, μερίδα εργαζομένων αυτής της λαϊκίστικης συνθηματολογίας. Δεν είναι δυνατόν όμως ο κλάδος να αποδεχτεί μια τέτοια λογική και είναι σίγουρο ότι θα αντισταθεί σε τέτοιου είδους μεθοδεύσεις. Ξεκάθαρο πρέπει να είναι ότι η ίδρυση οποιασδήποτε Ομοσπονδίας Κρήτης, που σαφέστατα θα είναι μια διασπαστική ενέργεια, δεν πρόκειται σε τίποτα να βοηθήσει τους εργαζόμενους. Το αντίθετο θα συμβεί. Εκείνο που πρέπει να κατανοήσουν οι εργαζόμενοι είναι ότι η προώθηση των προβλημάτων τους εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων στο συνδικαλιστικό κίνημα του κλάδου και γενικότερα, την ενίσχυση των ταξικών αγωνιστικών δυνάμεων, τη δική τους πρώτα και κύρια συσπείρωση και αγωνιστική δράση μέσα από τα σωματεία.