Ο κινηματογράφος είναι η τέχνη του άπλετου φωτός. Ο αποθησαυριστής της σύγχρονης ιστορίας της ανθρωπότητας και κατά προέκταση των πόθων, της πίκρας και της μεγάλης της ελπίδας. Ετσι τον ορίζουμε και τον βαφτίζουμε, 100 χρόνια από την πρώτη του εμφάνιση το 1895 στο Παρίσι από τους αδελφούς Λιμιέρ.Ο 20ός αιώνας τον ανάθρεψε, τον έκανε να μεγαλουργήσει, χαρίζοντάς του - παρά το νεαρό της "ηλικίας" του - μια θέση ισότιμου "συγγενή" ανάμεσα σε τέχνες αρχαίες και δοκιμασμένες στη φθορά του χρόνου. Γενέθλιο έτος για τον κινηματογράφο το 1996, με πλήθος επετειακές εκδηλώσεις, "που αναμοχλεύουν την ιστορική του μνήμη, που προκαλούν τη μελλοντική του προοπτική" (!). Λόγια μιας πολιτικής εντυπωσιασμών, δίχως αντίκρυσμα, που "εκτρέφονται" από καθήμενους σε κυβερνητικούς θώκους και εύκολα εκτοξεύονται ως πυροτεχνήματα στον σκοτεινό ουρανό της κινηματογραφικής μας δημιουργίας και σβήνουν...

Σ' ένα στενάχωρο υπόγειο στην οδό Παιωνίου 30, κοντά στην πλατεία Βικτωρίας, στεγάζεται η Ιστορία του Κινηματογράφου.Οχι η ιστορία των ηθοποιών, των διαττόντων "αστέρων" του, των αγοραίων προτύπων - ειδώλων, που μας πλασάρουν για να προσκυνήσουμε ως "θρησκεία" της νέας εποχής που ανατέλλει, έτσι για να ξεχάσουμε τις συμφορές που μας φορτώνουν. Σ' αυτό το χώρο έχει στήσει το "λημέρι" του ένας άσημος, αλλά σπουδαίος εραστής της 7ης Τέχνης.Ο Δημήτρης Πιστιόλας,συνταξιούχος ταχυδρομικός, που μόλις σε αντικρύζει, ένα χαμόγελο περηφάνιας ζωγραφίζεται στο πρόσωπό του. Και δίκαια νιώθει αυτή την περηφάνια για το έργο που έχει να παρουσιάσει.

Μόλις και μετά βίας χωρούν στο υπόγειό του - "Μίνι Μουσείο Λιμιέρ" όπως το βάφτισε - 200 κινηματογραφικές μηχανές όλων των ειδών, μοναδικά κομμάτια, που ζωντανεύουν την ιστορία του κινηματογράφου από το 1900 μέχρι σήμερα.

Από τα 15 του χρόνια, αμούστακο παιδί ακόμα, τον τρώει τον "σαράκι ή ψώνιο", όπως το αποκαλεί, της συγκέντρωσης κινηματογραφικών μηχανών. Ο μόχθος του είναι πολύχρονος (45 χρόνων) και μοναδικός για τα ελληνικά δεδομένα."Το λέω ψώνιο",μας λέει, "γιατί στη χώρα μας η υπερβολική αγάπη για κάποιο πράγμα μόνο αυτήν την ερμηνεία επιδέχεται".Ο θησαυρός του μοναδικός. Δύο φορές τον έχει συμπεριλάβει το βιβλίο των ρεκόρ "Γκίνες", ενώ πολλοί ξένοι έχουν εκδηλώσει το ενδιαφέρον τους για να αγοράσουν την πλούσια συλλογή του.

Πώς, όμως, τον αντιμετωπίζουν στη χώρα μας; "Στην Ελλάδα",αποκρίνεται πικραμένος, "δεν ενδιαφέρονται για τους θησαυρούς μας, για κανέναν θησαυρό μας. Ετρεξα στο ΥΠΠΟ. Επιδίωξα συνάντηση με τον υπουργό Πολιτισμού και τον σύμβουλο Κινηματογραφίας. Μόνο την αδιαφορία τους συνάντησα. Καλώς ή κακώς και άσχετα με το χόμπι μου".Και συνεχίζει: "Αισθάνομαι ότι είμαι θύμα των 45 χρόνων στερήσεων. Σαν νέος στερήθηκα τα πάντα. Μου 'λειψε το μοντέρνο κοστούμι. Δεν πήρα ποτέ μου ταξί. Μόνο και μόνο για να αγοράσω κάποιο κομμάτι για τη συλλογή μου. Δε ζητάω λεφτά από την πολιτεία. Θέλω μόνο ο δικός μου μόχθος να γίνει στο μέλλον φροντιστήριο για τους νέους. Να έρχονται να βλέπουν τις μηχανές. Κι όμως έφτασα να ακούω υπουργείο Πολιτισμού και να λυπάμαι για αυτό που δηλώνει ο τίτλος του".

Πίκρα και οργή συνάμα στα λόγια του. Και μάλιστα σήμερα, που γιορτάζουμε τα 100 χρόνια του κινηματογράφου. Γιατί ένας τέτοιος θησαυρός είναι "εκτός σχεδιασμού" για το ΥΠΠΟ. "Στο Ζάππειο",λέει ο Δημήτρης Πιστιόλας, "γιορτάζουν τα 100 χρόνια του Κινηματογράφου, χωρίς να είναι παρών ο τιμώμενος, η ίδια η μηχανή. Μόνο πορτρέτα ωραίων ηθοποιών, αφίσες κ. ά. Ελειπε ο εορτάζων. Είναι σαν να στρώνεις πλούσιο τραπέζι, με πολλούς επισκέπτες, πολλά όργανα να παίζουν, αλλά αυτός που γιορτάζει να είναι εξόριστος από τη γιορτή".

"Αγωνίστηκαν άνθρωποι",τονίζει, "για να υπάρξουνε αυτά τα τόσο ωραία "μεταλλικά γλυπτά ". Αυτούς τους ανθρώπους ξεχάσαμε σήμερα, μέσα στο θόρυβο της σταυροκρατίας. Ξεχάσαμε τις ρίζες του κινηματογράφου".

Αυτός ο μοναχικός και μοναδικός στον τομέα του πρωτοπόρος - και δεν υπερβάλλουμε με το χαρακτηρισμό αυτό - περιμένει να ευαισθητοποιηθεί η πολιτεία. Φοβάται μήπως, κάποια στιγμή, όταν θα φύγει από τη ζωή, τα "μεταλλικά γλυπτά" του πουληθούν σε ξένους. Μήπως πουληθεί το καθένα ξεχωριστά και έτσι πάψει να υπάρχει ο 45χρονος μόχθος του για την ιστορία του κινηματογράφου στην Ελλάδα και τους αυριανούς της νέους. "Αν αφαιρέσεις",λέει χαρακτηριστικά, "ορισμένες πινελιές από έναν πίνακα, αυτός χάνει τη μεγάλη αξία του".

Ο κινηματογράφος γιορτάζει θριαμβευτικά τα 100 χρόνια από τη γέννησή του, σε ένα στενάχωρο υπόγειο της οδού Παιωνίου, κοντά στην πλατεία Βικτωρίας!

Γεράσιμος ΒΑΚΡΟΣ