"Συντηρητικοί" και "Εργατικοί" διασταυρώνουν αυτές τις μέρες τα "ξίφη" τους πάνω στη μελανή εικόνα που διαμόρφωσε η πρόσφατη ανακοίνωση στοιχείων των βρετανικών αστυνομικών αρχών για κακοποίηση, εξύβριση ή βίαιες επιθέσεις κατά ατόμων για ρατσιστικούς λόγους. Αυτές οι δύο πολιτικές παρατάξεις διαφωνούν, όχι μόνον ως προς την αντιμετώπιση, αλλά και ερμηνεία της έξαρσης των ρατσιστικών επιθέσεων, οι οποίες αυξήθηκαν μέσα στο 1995 σε ποσοστό που ξεπερνά το 25%.

Ετσι, αυτό που σίγουρα δεν πρέπει να θεωρείται "τυχαίο" ή αβέβαιο, είναι το γεγονός ότι οι 11.000 ρατσιστικές επιθέσεις που αναφέρθηκαν στις βρετανικές αστυνομικές αρχές μέσα στο 1993/94 διογκώθηκαν "απροσδόκητα" μέσα στον περασμένο χρόνο, ξεπερνώντας τις 14.000!

Οι πιο πρόσφατες και εκτεταμένες ταραχές είχαν αναφερθεί στο Μπρίξτολ στις 14 του περασμένου Δεκέμβρη, όπου η πορεία διαμαρτυρίας δεκάδων ατόμων, με αφορμή το θάνατο ενός μαύρου νεαρού κατά τη διάρκεια κράτησής του σε αστυνομικό τμήμα, μετεξελίχθηκε σε σκληρές συμπλοκές ανάμεσα σε πολίτες και αστυνομικούς. Πολλοί ήταν τότε εκείνοι που θυμήθηκαν τους μεγάλους ξεσηκωμούς νεαρών το 1981 και το 1985 στο νότιο Λονδίνο.

Πριν από 15 χρόνια, νεαροί διαδηλωτές βγήκαν στους δρόμους του Μπρίξτον, αντιδρώντας στην ισχυρή αστυνόμευση, με αποτέλεσμα να εξαπλωθούν βίαιες ταραχές και σε άλλες 30 πόλεις της Βρετανίας. Πριν από ακριβώς 11 χρόνια, και πάλι στην ίδια περιοχή του Λονδίνου, ξέσπασαν νέα επεισόδια, όταν η Αστυνομία πυροβόλησε "κατά λάθος" μια μαύρη γυναίκα, αφήνοντάς τη για όλη της τη ζωή παράλυτη. Κοινός "κρίκος" που συνδέει τις ταραχές στο Μπρίξτολ φαίνεται να είναι, σε πρώτη ματιά, η αστυνομική βία.

Ωστόσο, στην πραγματικότητα, τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα, εάν συλλογιστεί κανείς το αφόρητο βάρος της πίεσης που πέφτει στις πλάτες της βρετανικής νεολαίας στις υποβαθμισμένες γειτονιές της πρωτεύουσας και όχι μόνον. Η μορφή του αστυνομικού, που "εκτελεί το καθήκον" του με υπερβάλλοντα "ζήλο" δεν είναι η μόνη που εξαγριώνει τους νέους. Είναι η "ατέλειωτη" οικονομική κρίση, η ανεργία, η άγρια επέλαση του καπιταλισμού κάθε μορφής πάνω στην οικογένεια και στην κοινωνία, γενικότερα. Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα, ο άνεργος μεσήλικας εργάτης θεωρεί "απειλή" τον Πακιστανό, τον Ινδό, ή τον Τζαμαϊκανό της γειτονιάς του, που υποχρεώνεται να εργάζεται πιο σκληρά και με λιγότερα χρήματα...

Μετά από τα παραπάνω ανησυχητικά στατιστικά στοιχεία της βρετανικής Αστυνομίας, η έξαρση της ρατσιστικής βίας δεν άφησε ασυγκίνητους ούτε τους "Συντηρητικούς", ούτε τους "Εργατικούς".

Ο υπουργός Εσωτερικών, Μάικλ Χάουαρντ, αντιμετώπισε με το γνωστό "βρετανικό φλέγμα" τα στοιχεία για την έξαρση των ρατσιστικών επιθέσεων στη χώρα τους. "Δεν είναι τα περιστατικά βίας που αυξάνονται, είναι ο αριθμός των ατόμων που αναφέρουν αυτού του είδους τα γεγονότα στις αστυνομικές αρχές. Οι εθνικές μειονότητες που ζουν στη χώρα μας φαίνεται να δείχνουν μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στη βρετανική Δικαιοσύνη", υποστηρίζει ο υπουργός, θέλοντας, ίσως, να υποβαθμίσει τη σοβαρότητα της κατάστασης.

Ωστόσο, και η αντίδραση της βρετανικής αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν ήταν ιδιαίτερα δυναμική. Ο Τζακ Στρο, επικεφαλής των "Εργατικών" σε τέτοια θέματα (που φέρει τον τίτλο του "υπουργού Εσωτερικών" της "σκιώδους" κυβέρνησης του κόμματός του), αρκέστηκε να "αξιοποιήσει" τα ανησυχητικά στατιστικά δεδομένα, κινούμενος στη σφαίρα της μικροπολιτικής αντιπολίτευσης. Θεωρεί πως ένας από τους βασικούς τρόπους αντιμετώπισης της έξαρσης της ρατσιστικής βίας είναι η προώθηση νέων νομοσχεδίων στη Βουλή των Κοινοτήτων, που να κάνουν πιο αυστηρό τον τρόπο τιμωρίας των δραστών. Σύμφωνα, μάλιστα, με δημοσίευμα της βρετανικής εφημερίδας ΙΝΤΕΠΕΝΤΕΝΤ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ, που αναφέρει τις θέσεις του Τζακ Στρο για τη ρατσιστική βία, οι "Εργατικοί" τάσσονται υπέρ της δημιουργίας μιας "νέας τάξης κοινωνικής ασφάλειας", που να υποχρεώνει τους δράστες να κατοικούν μακριά από τα θύματα που παρενοχλούν. Επίσης, οι "Εργατικοί" ζητούν την αύξηση της κάθειρξης όσων διαπράττουν ποινικά κολάσιμες πράξεις, που έχουν ως αιτία το ρατσισμό σε διάστημα μεγαλύτερο από το προβλεπόμενο ανώτατο όριο των έξι μηνών...

Από την άλλη πλευρά, οι διαφωνίες "Συντηρητικών" και "Εργατικών" φαίνεται να αφήνουν παγερά αδιάφορες τις δραστήριες ανεξάρτητες αντιρατσιστικές οργανώσεις. "Η αύξηση της ρατσιστικής βίας, εκτός από αδιαμφισβήτητη, πρέπει να θεωρείται και εθνικά επαίσχυντη", σχολιάζει ο Χάρι Φλέτσερ, δεύτερος γραμματέας της "Εθνικής Ενωσης Αστυνομικών Επιτηρητών", ενώ η Πιάρα Πόγουορ, εκπρόσωπος αντιρατσιστικής οργάνωσης του ανατολικού Λονδίνου, συμπληρώνει: "Ισως, τελικά, η προώθηση νέων και πιο αυστηρών νομοσχεδίων να μην είναι η λύση. Αυτό που θέλουμε από την Αστυνομία, είναι η χρήση και η τήρηση της υπάρχουσας νομοθεσίας"...

Δέσποινα ΟΡΦΑΝΑΚΗ