Φεουδαρχική εποχή θυμίζουν οι εργασιακές σχέσεις στην Ξάνθη του τέλους του 20ού αιώνα, όπου μεγάλες βιομηχανίες συστηματικά καθυστερούν ή δεν πληρώνουν στους εργαζόμενους δώρα, επιδόματα, δεδουλευμένα και εφαρμόζουν πρωτοφανή τρομοκρατία στους χώρους δουλιάς, απολύοντας αμέσως όποιον εργάτη τολμήσει να διεκδικήσει τα δικαιώματά του. Κι όταν το Εργατικό Κέντρο Ξάνθης δειλά, καθόλου μαχητικά και αρκετά καθυστερημένα, διαμαρτύρεται για την κατάσταση αυτή, έρχεται ο Σύνδεσμος Βιομηχάνων της ίδιας πόλης και υποστηρίζει με ανακοίνωσή του ότι "το Εργατικό Κέντρο δημιουργεί κλίμα έντασης"! Εκπρόσωποι του Συνδέσμου φτάνουν να ισχυριστούν σε τοπικά κανάλια, πως για την αποβιομηχάνιση φταίνε λίγο - πολύ οι εργαζόμενοι, που διεκδικούν, ή πιο σωστά για την περίπτωση της Ξάνθης, που προειδοποιούν ότι θα διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους!

Κορυφή του παγόβουνου της αυθαιρεσίας σ' αυτή την πόλη αποτελεί η βιομηχανία ιματισμού "Πασχαλίδης",η οποία χριστουγεννιάτικα άφησε απλήρωτους τους 300 εργαζομένους της. Ο εργοδότης της παραπάνω βιομηχανίας απείλησε, όταν του ζήτησε το ΕΚ να πληρώσει, ότι θα πάρει το εργοστάσιό του στη Βουλγαρία!

Φυσικά, κανένας εργάτης δεν τολμάει να σηκώσει κεφάλι σε αυτό το κράτος του ζόφου, αφού η στυγνή εργοδοσία ποτέ δεν επέτρεψε να δημιουργηθεί εργοστασιακό σωματείο. Κι όταν κάποιες συνδικαλίστριες το επιχείρησαν, αμέσως απολύθηκαν μετά από 10 και 15 χρόνια δουλιάς στο εργοστάσιο, ενώ τρεις εργάτριες που συμμετείχαν στις διαπραγματεύσεις με τον εργοδότη απολύθηκαν στη συνέχεια. Ο ίδιος επιχειρηματίας, αναζητώντας όλο και φθηνότερο κόστος εργασίας, δημιούργησε μια ακόμη βιομηχανία στη Βουλγαρία, κι όπως πιστεύεται, αυτός είναι ο λόγος που αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες απαιτώντας από τους εργάτες θυσίες για... το δικό του καλό!

Και ο "Πασχαλίδης" δεν αποτελεί εξαίρεση στην παραμεθόρια "άλλη Ελλάδα" του Μεσαίωνα στους χώρους δουλιάς. Στυγνή εκμετάλλευση και γκετοποίηση επικρατεί στο καπνεργοστάσιο και σε άλλες βιομηχανίες ιματισμού. Και ο Σύνδεσμος Βιομηχάνων της πόλης θεωρεί ότι αυτά είναι φυσικό να συμβαίνουν, πως πρέπει να διαμορφωθούν σχέσεις εργασίας δουλοπάροικων, τώρα που η ανέχεια και η ανεργία παίρνουν τη μορφή επιδημίας και οι άνθρωποι αγωνιούν για μια θέση εργασίας. Οι ίδιοι ανοίγουν το δρόμο, κόβοντας τα "ζιζάνια", δηλαδή, τους εργαζόμενους που αντιστέκονται, προκειμένου να περάσουν τα νέα τζάκια που θα γεννηθούν με τις επενδύσεις του λεγόμενου αναπτυξιακού νόμου για τη Θράκη.

Οπως δηλώνει ο πρόεδρος του ΕΚ Ξάνθης, Σ. Στολίδης,"φοβόμαστε πως και με τις νέες επενδύσεις, επειδή ακριβώς δεν υπάρχει έλεγχος, θα συμβεί ό,τι και το 1975 - '81 με τους ανάλογους αναπτυξιακούς νόμους και τα κίνητρα. Και τότε άνοιξαν 50 βιομηχανίες και έμειναν πέντε. Τώρα τα χρήματα του ελληνικού λαού μέσω των επενδύσεων πιθανό να καταλήξουν όχι στη Θράκη, που υποτίθεται ότι θα την αναζωογονήσουν, αλλά στην Ανατολική Ευρώπη και σε άλλες βαλκανικές χώρες, όπου υπάρχει χαμηλό εργατικό κόστος".

Το ΕΚ της Ξάνθης με τα μακρόχρονα διαστήματα σιωπής του, σχετικά με τις αυθαιρεσίες του κεφαλαίου στη Θράκη,συνέβαλλε στον "εκτραχηλισμό" της συμπεριφοράς των βιομηχάνων. Ωστόσο, σήμερα διαπιστώνει "επενδύσεις, που στηρίχτηκαν στην πλάτη της ελληνικής οικονομίας και φυσικά του ελληνικού λαού, πάνε σε γειτονικές χώρες. Οι βιομήχανοι, εκμεταλλευόμενοι τις αντεργατικές διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, εξασφάλισαν τα κεφάλαια της νέας τους επένδυσης μέσω χρηματοδοτήσεων που προορίζονταν για την οικονομική ανάπτυξη της Θράκης. Αυτοί οι βιομήχανοι προφανώς αλληθωρίζοντας προς τις εργασιακές σχέσεις που διέπουν αυτές τις χώρες, θέλησαν να τις μεταφέρουν και εδώ, λειτουργώντας τις επιχειρήσεις τους με όσο το δυνατόν μικρότερο κόστος σε βάρος των εργαζομένων", τονίζεται σε επιστολή - απάντηση του ΕΚ Ξάνθης στο Σύνδεσμο Βιομηχάνων της ίδιας πόλης.

Ετσι, σε αυτές τις απάνθρωπες συνθήκες της απόλυτης εκμετάλλευσης καλείται να παλέψει η εργατική τάξη της χώρας μας, η οποία τώρα καθημερινά νιώθει ότι δεν είναι καθόλου σχήμα λόγου πως η ανατροπή του σοσιαλισμού και οι βλέψεις των Αμερικανών, της ΕΕ και γενικά του ιμπεριαλισμού στην περιοχή μας, για οικονομική διείσδυση, ρίχνουν την ίδια αιώνες πίσω. Τότε που η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο δε γνώριζε το μέτρο του λεγόμενου κοινωνικού κράτους, αλλά ούτε και σύνορα.

Λ. Ν.