Δύο μόνο ταινίες βγαίνουν και αυτή τη βδομάδα στους κινηματογράφους: Η ελληνοϊταλική παραγωγή με τίτλο "Ιζόττα" είναι η μία από αυτές. Μια κινηματογραφική συνεργασία, χάρη στην οποία η ταινία, που διαδραματίζεται στη Νάπολη, διανθίζεται και από άσματα με τη φωνή του Στράτου Διονυσίου. Η άλλη ταινία είναι μια τυπικά χολιγουντιανή περιπέτεια δράσης, καταδίωξης και σασπένς με τον Εντι Μέρφι.

Ιζόττα είναι το όνομα ενός μικρού κοριτσιού. Η μητέρα της ίσως είναι τρελή: η αγαπημένη της ασχολία είναι να ετοιμάζει μεγάλες ποσότητες από φαγητά (με τα αγνότερα υλικά), τα οποία όμως η ίδια δεν τα δοκιμάζει ποτέ. Αλλωστε, γι' αυτό διατηρεί και τέτοια λεπτή σιλουέτα. Ομως η εννιάχρονη κόρη της, η Ιζόττα είναι πλήρως εφοδιασμένη με ένα πλούσιο κολατσιό κάθε μέρα που πάει στο σχολείο, ντυμένη με την κόκκινη ποδιά της, όπως όλα τα κοριτσάκια της τάξης της. Το σχολείο είναι τρομακτικό για την Ιζόττα. Οι συμμαθήτριές της την κοροϊδεύουν για την παχουλή της εμφάνιση, ενώ, όταν ο αυστηρός δάσκαλός της τη σηκώνει για μια προφορική εξέταση, η ντροπαλή μικρή δεν κατορθώνει να βγάλει από το στόμα της ούτε λέξη. Ομως, λέει η ίδια, αυτό το σχολείο τη βοήθησε να γίνει αυτό που έγινε: Τη βοήθησε να φεύγει από το κορμί της, να ονειρεύεται ότι πετά αιθέρια κι ανάλαφρη οπουδήποτε θέλει, να μπορεί να δραπετεύει από την όχι και τόσο ευχάριστη πραγματικότητα σε μια δική της, που κανείς δεν μπορεί να της την πάρει. Γιατί και ύστερα από 20 περίπου χρόνια η κατάσταση δε μοιάζει να έχει βελτιωθεί σε τίποτα. Η Ιζόττα είναι τώρα 30 χρονών και ζει με την οικογένειά της στη Νάπολη. Η κόκκινη σχολική ποδιά της έχει αντικατασταθεί από μια ίδια, κόκκινη επίσης ποδιά, που τη φορά όπως όλες οι συνάδελφοί της στο εργοστάσιο δερμάτινων ειδών, όπου εργάζεται σαν γαζώτρια. Είναι περισσότερο παχιά από ποτέ και συνεχώς ονειρεύεται. Και, ταυτόχρονα, είναι πια εθισμένη στους τεχνητούς παραδείσους των προϊόντων της ζαχαροπλαστικής, μια μανία από την οποία δεν μπορεί να ξεφύγει ακόμη κι όταν έχει πια γίνει διαβητική, σαν συνέπεια ακριβώς του ακαταμάχητου πάθους της.

Από την οικογένειά της η Ιζόττα δεν μπορεί να περιμένει και πολλά. Η μητέρα της συνεχώς μαγειρεύει, ο πατέρας της συνεχώς χαρτοπαίζει και χάνει κι ο αδερφός της ασχολείται αποκλειστικά και μόνο με το αυτοκίνητό του. Στη δουλιά, ονειροπαρμένη καθώς είναι, φτάνει να γίνει η πιο αντιπαραγωγική εργάτρια, παράδειγμα προς αποφυγήν για τα αφεντικά της. Μόνο η Λουίζα (Ρόζα Ντι Μπριτζίτα) και η Κατερίνα (Τερέζα Σαπονάντζελο),εργάτριες κι αυτές στο ίδιο εργοστάσιο μπορούν να την καταλάβουν, μόνο με αυτές επικοινωνεί, αυτές είναι οι μοναδικές, οι αληθινές και οι καλύτερες φίλες της. Αλλά κι εκεί μια απογοήτευση καραδοκεί. Γιατί η Ιζόττα θα γνωρίσει τον Αλέξανδρο(Δημήτρης Βερύκιος),έναν γοητευτικό Ελληνα δερματέμπορο από τη Θεσσαλονίκη. Θα βγουν μαζί δυο φορές, θα τον ερωτευτεί και θα αρχίσει να τρέφει ελπίδες, ότι μπορεί κι αυτός να έχει ανάλογα αισθήματα για την ίδια. Ομως θα νιώσει προδομένη, όταν ο Αλέξανδρος θα προτιμήσει τη φίλη της τη Λουίζα. Θα καταναλώσει τεράστιες ποσότητες γλυκών (απόπειρα αυτοκτονίας;), θα μελαγχολήσει, θα χάσει για ένα διάστημα την τέχνη της να ονειρεύεται μέχρι που θα συμφιλιωθεί με τα γεγονότα, με τον εαυτό της και με τις φίλες της και το όνειρο θα επιστρέψει στην Ιζόττα, για να την πάει περίπατο όπου αυτή επιθυμεί.

Αυτή, ουσιαστικά, είναι ολόκληρη η υπόθεση της ταινίας... Ομως μια τέτοια ιστορία μπορεί να ανήκει σε πολλών ειδών ταινίες. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να είναι η βάση για ένα βαρύ, σκοτεινό ψυχόδραμα με έμφαση στη δυστυχία, στο προσωπικό αδιέξοδο, στη δυσπροσαρμοστία της ηρωίδας. Αντί γι' αυτό, όμως, έχουμε μια ταινία ανοιχτή σε ένα μεσογειακό πνεύμα (όχι με την πιθανή τουριστική έννοια), ανάλαφρη όσο και η Ιζόττα του ονείρου της. Ο Μαουρίτσιο Φιούμε θέλησε να σκηνοθετήσει ένα φιλμ με πρωταγωνίστρια μια γυναίκα, που σε καμιά περίπτωση δε θα μπορούσε να δει τη ζωή όπως οι όμορφες σταρ, στάρλετ, μοντέλα κλπ., που άσχετα από το ρόλο που υποδύονται μπορούν, ίσως, να κρατήσουν το θεατή στο κάθισμά του μόνο με την εμφάνισή τους, με το κορμί τους, τον ερωτισμό ή τον αισθησιασμό τους. Και αυτό το κατάφερε χάρη στην τρυφερότητα, με την οποία αντιμετωπίζει το θέμα του, αλλά χάρη και στην ευαίσθητη ερμηνεία της Νικολέτα Μαγκαλότι,που υποδύεται την Ιζόττα. Χαμηλότονη γενικά η ταινία, με ένα επίσης χαμηλών τόνων, υπόγειο χιούμορ ακόμη και στις δυσάρεστες καταστάσεις που κάποτε αφηγείται, δεν ξεπερνά πάντως (ούτε και φιλοδοξεί, άλλωστε, να ξεπεράσει) το πλαίσιο μιας ηθογραφικής αντιμετώπισης των χαρακτήρων και μιας ρεαλιστικής καταγραφής των χώρων της δράσης (στο σπίτι, στο εργοστάσιο, στα εξωτερικά της βιομηχανικής Νάπολης), σε μια παράδοση που γνωρίζει καλά ο ιταλικός κινηματογράφος. Με μια λιτή αισθητική και μια γενικότερη επιμέλεια που σέβεται τον θεατή.

(ΑΠΟΛΛΩΝ)

Ο Εντι Μέρφι υποδύεται έναν αστυνομικό, ειδικό στις διαπραγματεύσεις σε περιπτώσεις ομηρίας. Σε μια από αυτές τις περιπτώσεις, όμως ο αστυνομικός αυτός έρχεται αντιμέτωπος με έναν πολύ επικίνδυνο εγκληματία, που απειλεί το αγαπημένο πρόσωπο της ζωής του. Το θέμα, λοιπόν, γίνεται προσωπικό και το αποτέλεσμα είναι μια περιπετειώδης ταινία καταδίωξης, σε σκηνοθεσία Τόμας Κάρτερ,με διάφορες απίστευτες "ταρζανιές", στις οποίες επιδίδονται οι ήρωες, συνήθως αστυνομικοί ή κομάντος, στις ταινίες αυτού του είδους. Και, βέβαια, πλάι στο βιομηχανικό σασπένς που κρατά το θεατή, περνάνε και ορισμένα "μηνύματα", από αυτά που αναλαμβάνουν να καθησυχάσουν την κοινή γνώμη, για συμβάντα του τύπου "το ανθρωπόμορφο κτήνος απείλησε τον αστυφύλακα με νυχοκόπτη και αυτός για να αμυνθεί πυροβόλησε στον αέρα. Η σφαίρα, όμως, εξοστρακίστηκε και βρήκε στο σβέρκο τον Αλβανό, που έπεσε αιμόφυρτος". Γιατί, για τον θεατή, ο Εντι Μέρφι αντιπροσωπεύει κάθε αστυνομικό, ενώ ο αιμοδιψής αντίπαλός του κάθε "αντικοινωνικό στοιχείο". Ισως ακόμη και τον τρελαμένο δεκαπεντάχρονο με το παπάκι, που δε σταματά στο σήμα του τροχονόμου... Μικρό το κακό. Οχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί το έχουμε πια συνηθίσει. Κι αν κανείς αγνοήσει την παραπάνω "ιδεολογική" διάσταση, δεν μπορεί φυσικά να αμφισβητήσει την τεχνική ποιότητα της συγκεκριμένης κινηματογραφικής παραγωγής. Τι να την κάνει όμως, αν πρόκειται για ένα ακόμη δείγμα της μαζικής χολιγουντιανής παραγωγής, από αυτά που μπορεί να δει κανείς στα προγράμματα των τηλεοπτικών καναλιών; Κατάλληλο για όσους τους αρέσει να τους "κόβεται η ανάσα".

Αγης ΜΑΡΑΓΚΟΥΔΑΚΗΣ