Την ένταση της κυβερνητικής πολιτικής για την εξασφάλιση όλο και περισσότερων κερδών για τους μεγαλοεπιχειρηματίες, με το μανδύα του... κοινωνικού προσώπου του ΠΑΣΟΚ προτείνει η υπουργός Ανάπτυξης. Σε μια παρέμβασή της ουσιαστικά στα εσωκομματικά του κυβερνώντος κόμματος η Β. Παπανδρέου επιχείρησε χτες να επιδείξει το "άλλο πρόσωπο", χωρίς βέβαια να ξεφεύγει στο παραμικρό από τις κεντρικές επιλογές της κυβερνητικής πολιτικής. Επιλογές, στις οποίες, άλλωστε, έπαιζε και παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο. Η υπουργός που προϊσταται ενός τομέα που καθημερινά υποβαθμίζεται, με τα λουκέτα και τις ιδιωτικοποιήσεις χωρίς όρους των επιχειρήσεων που βρίσκονται υπό τον έλεγχο του δημοσίου, με τη θεσμοθέτηση σειράς ρυθμίσεων για τη διευκόλυνση των βιομηχάνων, με έναν ενεργειακό τομέα που η μόνη σταθερά, στην οποία βαδίζει είναι τα σκάνδαλα, προχωρεί τώρα ακόμη παραπέρα. Με το πρόσχημα της αύξησης της απασχόλησης, προτείνει ουσιαστικά τη θεσμοθέτηση της περιθωριοποίησης ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας που στην πλειοψηφία του αποτελείται από νέους ανέργους.

Με δηλώσεις της σε ραδιοφωνικό σταθμό η Β. Παπανδρέου δήλωσε ότι - σε αντιστάθμιση της πρότασης για εφάπαξ φορολόγηση των κερδών και στη σχετική άρνηση του Γ. Παπαντωνίου - πρότεινε στην Κεντρική Επιτροπή, τη δημιουργία ενός λογαριασμού που θα προέρχεται από ένα ποσοστό των κερδών των επιχειρήσεων και θα αφορά τα θέματα της απασχόλησης. Αν, βέβαια, έμενε σε αυτή τη δήλωση θα ήταν απλώς υποκρισία, αφού η πολιτική που ασκεί η ίδια μόνο την απασχόληση και την ανάπτυξη δεν προωθεί. Διευκρίνισε, όμως, στη συνέχεια ότι το κονδύλι αυτό θα προορίζεται για την επαγγελματική κατάρτιση των εργαζομένων δηλαδή επιδοτούμενους ανέργους και την επιδότηση της κοινωνικής απασχόλησης. Ο τελευταίος αυτόςόρος αποτελεί απλώς εξωραϊσμό της θεσμοθέτησης της περιθωριοποίησης των ανέργων. Πρόκειται σίγουρα για την εξασφάλιση των καλύτερων προϋποθέσεων για την αύξηση των κερδών των επιχειρήσεων.

Καλούμενη να τοποθετηθεί στο αίτημα των εργαζομένων για 35ωρο χωρίς μείωση των μισθών η υπουργός, προτίμησε να φιλολογήσει περί παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας, για να καταλήξει στο ότι και για αυτό θα αποφασίσει η Ευρωπαϊκή Ενωση, σημειώνοντας βέβαια ότι είναι ένα θέμα που θα πρέπει να συζητηθεί στον "κοινωνικό διάλογο".