Ο Αγκαίος, καρπός του έρωτα της Αστυπάλαιας, της αδελφής της Ευρώπης και του Ποσειδώνα, είναι η "κόκκινη κλωστή", του ντοκιμαντέρ "Και είπαμε να πάμε στην Αστυπάλαια". Εναν αιγαιοπελαγίτικο χώρο με Δωδεκανησιακές και Κυκλαδίτικες επιρροές. Πρωτοκατοικήθηκε από τους Κάρες, οι οποίοι την ονόμασαν Πύρρα για το κόκκινο χρώμα της. Για τα πολλά και μυροβόλα λουλούδια της και για τους καρπούς οι αρχαίοι την αποκαλούσαν "Θεών τράπεζα". Ενας τέτοιος τόπος δεν μπορεί παρά εκτός όλων των άλλων να λειτουργεί και ερωτικά. Γι' αυτό στο δεύτερο μέρος του ντοκιμαντέρ, καταγράφεται η ιστορία ενός ζευγαριού που αποφασίζει να πάει στην Αστυπάλαια, αλλά τελικά εκεί θα φτάσει μόνο η κοπέλα.

Το πρώτο μέρος του ντοκιμαντέρ αναφέρεται στην ιστορία και στον τόπο. Στο όμορφο βενετσιάνικο Κάστρο, που δεσπόζει στην κορυφή του λόφου. Τις εικόνες συνοδεύει το κείμενο, ένα κείμενο ποιητικό και αφαιρετικό. Η ταινία βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Δράμας το 1988 και προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1989 στην εκδήλωση "Κινηματογράφος και Πραγματικότητα". Βραβεύτηκε στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ με ταινίες εθνολογικού χαρακτήρα το 1993 στο Βελιγράδι. Απέσπασε επίσης το πρώτο βραβείο καλύτερης ταινίας για τον τουρισμό σε διεθνές φεστιβάλ για ταινίες οικολογικού και τουριστικού περιεχομένου. Το σενάριο και η σκηνοθεσία είναι της Μαρίνας Κουνενάκη, το κείμενο του Ζαχαρία Σώκου και η αφήγηση της Λήδας Δημητρίου (ΕΤ-1 18.25).