Πρωτοχρονιά στο ντόκο. Με τα πυροτεχνήματα να αναγγέλλουν απ' τη μια τον ερχομό του νέου χρόνου κι απ' την άλλη τις φωτοβολίδες να φωτίζουν το κουφάρι του ΔΥΣΤΟΣ ανοιχτά στο πέλαγος. Με τους συγγενείς να ανάβουν ένα κερί στην εκκλησιά. Με τους δύτες να σταματούν για λίγο το μακάβριο ψάξιμο. Με τον κόμπο να ανεβαίνει στο λαιμό. Σε ποιον να πεις "καλή χρονιά";

"Ζούσε! Καταλαβαίνεις; Ζούσε! Τον είδες, φορούσε τη φόρμα του από μέσα κι απ' έξω τα καλά τα ρούχα. Καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτό. Ηταν στην τραπεζαρία με τη γυναίκα του και το παιδί. Εγινε μπλακ άουτ και κατέβηκε κάτω. Ζούσε και τον κρατούσαν τόσες μέρες κάτω. Δε θέλουν να υπάρχουν μάρτυρες. Το παιδί όμως; Αυτό είναι μικρό, δεν καταλαβαίνει, δεν μπορεί να μαρτυρήσει τίποτα. Γιατί το κρατούν κάτω;".

Θολώνει ο νους. Στέκεσαι πλάι στο Γιώργη τον Κριαλάκη, τον ξάδερφο του Σωτήρη Βάλβη, έχεις σπάσει από ώρα το στυλό. Σπας και τα δόντια. Διώχνεις το νου μακριά. Σκέφτεσαι τον υπουργό να πίνει τη σαμπάνια του "εις υγείαν το νέο έτος" και να τρίβει με ηδυπάθεια το βελούδο της πολυθρόνας του...