ΒΕΡΟΛΙΝΟ. -

Η ανεργία, που πλήττει τέσσερα εκατομμύρια ανθρώπων από τον ενεργό πληθυσμό της Γερμανίας, έχει αναγορευτεί σε κυρίαρχο πρόβλημα της γερμανικής κυβέρνησης και θεωρείται ισοβαρές, αν όχι σημαντικότερο, αυτού της αδυναμίας σύγκλισης των κριτηρίων της νομισματικής ένωσης. Αλλά - παρατηρεί η εβδομαδιαία επιθεώρηση "Εκόνομιστ" - τα δύο θέματα διαπλέκονται, κατά αλλόκοτο τρόπο.

Οταν η ανεργία ξεπέρασε, κατά τα επίσημα στοιχεία, τα 4 εκατομμύρια για ένα μικρό χρονικό διάστημα, τον περασμένο χρόνο (Σεπτέμβρη), ελέχθη ότι η πολιτική της κοινωνικής συναίνεσης στη Γερμανία βρέθηκε σε κίνδυνο. Πιθανότατα τον ερχόμενο μήνα, κατά το ομοσπονδιακό Γραφείο Εργασίας, ο αριθμός των ανέργων θα ξεπεράσει τα 4,5 εκατομμύρια - σχεδόν το 12% της εργατικής δύναμης.

Ο Γερμανός καγκελάριος Κολ έχει κι άλλα προβλήματα: η ανάπτυξη που αναμένεται να παρουσιάσει η γερμανική οικονομία - κατά το "Εκόνομιστ", δε θα ξεπεράσει το 2,5% το 1997 - δεν υπόσχεται τίποτε άλλο, παρά συνέχιση της παραμονής της ανεργίας σε υψηλά επίπεδα. Και ο στόχος του Κολ να τη μειώσει δραστικά ως το 2000, ώστε να ικανοποιήσει την ανυπόμονη εκλογική του πελατεία, δείχνει ολοένα και πιο μακρινός (εκλογές θα πραγματοποιηθούν το '98).

Οικονομολόγοι προεξοφλούν ότι για να πραγματωθούν οι στόχοι του Χέλμουτ Κολ (οι ίδιοι του "Προγράμματος για την Ανάπτυξη και την Εργασία", που είχε παρουσιάσει επίσης το Σεπτέμβρη) θα χρειαζόταν ανάπτυξη τουλάχιστον 4,5% Ο Κολ "παραπονιέται": οι Γερμανοί εργοδότες, λέει ο καγκελάριος, δεν παίζουν σωστά το παιγνίδι...

Οπως ακριβώς είχαν απειλήσει (βλ. περιοδικό "Business Week", 26 Σεπτέμβρη '96), οι Γερμανοί επιχειρηματίες μεταφέρουν - επενδύουν κεφάλαια στο εξωτερικό, όπου το κόστος της εργατικής δύναμης είναι πολύ πιο "συμφέρον" από αυτό της Γερμανίας. Σχεδόν κατά το ένα τρίτο, οι γερμανικές βιομηχανίες τα επόμενα χρόνια θα δημιουργήσουν παραγωγικές μονάδες στο εξωτερικό, κυρίως στην Ανατολική Ευρώπη και τη Μεσευρώπη. Παράδειγμα, ο κολοσσός "Ζίμενς" - "γερμανική" επιχείρηση όσο καμιά άλλη. Η εταιρία ανακοίνωσε ότι το εργατικό της δυναμικό εκτός Γερμανίας θα ξεπεράσει σε πλήθος εκείνο εντός της χώρας.

Οι επενδύσεις των γερμανικών επιχειρήσεων εκτός Γερμανίας σχεδόν διπλασιάστηκαν το 1995, ενώ ο αριθμός αυτός το 1996 θεωρείται βέβαιο ότι αυξήθηκε. Σημαίνει αυτό ότι το υπάρχον εργασιακό σύστημα στη Γερμανία θα πρέπει να αλλάξει; Κατά τον Χ. Κολ (ο οποίος έχει κατηγορηθεί στο παρελθόν ως "αχυράνθρωπος της "Ζίμενς"", γεγονός που ο ίδιος αντιμετωπίζει οργισμένα), η απάντηση είναι "ναι".

Ομως οι Γερμανοί εργαζόμενοι, λέει το "Εκόνομιστ", "υπάρχει φόβος" να συνδέσουν την αναδιαμόρφωση του εργασιακού καθεστώτος, τις φορολογικές μεταρρυθμίσεις, τη μείωση του κοινωνικού κράτους κ.λπ., με την πορεία προς τη νομισματική ένωση -και όχι απλώς να απορρίψουν την ΟΝΕ, αλλά να απομακρυνθούν και από τον Χέλμουτ Κολ, ταυτίζοντάς τον με μια επιβλαβή για τα μέσα και κατώτερα οικονομικά στρώματα, πολιτική. Ο ηγέτης των Σοσιαλδημοκρατών, Οσκαρ Λαφοντέν, δεν αντιτίθεται στην ιδέα της ΟΝΕ, αλλά ο εσωκομματικός του αντίπαλος, Γκέρχαρντ Σρέντερ, πρωθυπουργός της Κάτω Σαξωνίας, χαλάει τη... "σούπα": υποστηρίζει ότι αν η ΟΝΕ δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς "απίθανες πολιτικές και κοινωνικές συνέπειες", θα πρέπει να απορριφθεί. Πρόκειται για μια πολιτικάντικη κίνηση, για καιροσκοπισμό προκειμένου να "χαϊδέψει" ο Σρέντερ τους αφελείς, με την ελπίδα δημιουργίας ενός υπέρ του "ρεύματος"; Η αποτελεί η κίνηση αυτή μια πιο σταθερή πολιτική επιλογή; Μένει να το δούμε...

Μπ. Γ.