Ποιος είδε το "Οκτώμισι" του Φεντερίκο Φελίνι και δεν εντυπωσιάστηκε; Ποιος παρακολούθησε την αγωνία ενός σκηνοθέτη να συναρμολογήσει τα κομμάτια της ζωής του, έτσι ώστε να μπορεί να την κατανοήσει καλύτερα και δε συγκινήθηκε; Ποιος θα διαβάσει, ότι αύριο Δευτέρα, στις 00.45, το MEGA θα παρουσιάσει το αριστούργημα του σκηνοθέτη και θα μείνει αδιάφορος; Πρόκειται για μια ταινία ονειρική και ονειρεμένη, μαγική και μαγεμένη. Μια ταινία με αφήγηση κινηματογραφική και αποσπασματική, με μια ανάκληση των παιδικών στιγμών της ζωής του καλλιτέχνη, που συνεχώς ακροβατεί μεταξύ της φαντασίας και της φαντασίωσης, της επιθυμίας και της νοσταλγίας. Η κρίση ταυτότητας του δημιουργού ξεπερνιέται μέσα από τη μνήμη της παιδικής ηλικίας, τα υπαρξιακά προβλήματα δεν απαρνιέται ο Φελίνι, που στιγμή προς στιγμή "ράβει" τα κουρέλια ενός ονείρου που το έζησε, δημιουργώντας έτσι την ωραιότερη και τη σπανιότερη "κουρελού" του ιταλικού κινηματογράφου. Το "Οκτώμισι" κινείται πέρα από τους κανόνες του ρεαλισμού και κάνοντας το όνειρο "γέφυρα" μειώνει την απόσταση που χωρίζει το θεατή με το δημιουργό. Η ταινία αυτή χάρισε στον Φελίνι ένα ακόμη "Οσκαρ" για την καλύτερη ξενόγλωσση ταινία το 1963. Την ίδια χρονιά το "Οσκαρ" αυτό διεκδικούσε και ο Βασίλης Γεωργιάδης για την ταινία του "Κόκκινα Φανάρια".

Ας θυμηθούμε λίγο τη ζωή του Ιταλού "μάγου" της 7ης Τέχνης, που γεννήθηκε στο Ρίμινι στις 20 Γενάρη, δηλαδή σαν αύριο, του 1920. Ηταν γιος πλανόδιου πωλητή και γνώρισε την πρώτη του εμπειρία σε ηλικία 7 ετών, όταν έφυγε από το σπίτι και ακολούθησε για μερικές ημέρες ένα περιοδεύον τσίρκο. Ετσι, χωρίς να το καλοκαταλάβει, προσβλήθηκε από το μικρόβιο του κινηματογράφου από τα τρυφερά του χρόνια. Ξεκίνησε γράφοντας σενάρια για ταινίες μεγάλων σκηνοθετών, όπως του Ροσελίνι και εν συνεχεία έγινε βοηθός του Τζέρμι, του Ροσελίνι και του Λατουάντα. Το 1952 σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία με τίτλο: "Ο λευκός σεϊχης". Ακολούθησαν οι ταινίες: "Λα στράντα", "Νύχτες της Καμπίρια", "Ντόλτσε βίτα", "Η Ιουλιέτα των πνευμάτων", "Σατυρικόν". και άλλες. Η τελευταία ταινία του ήταν "Η φωνή του φεγγαριού", στην οποία έβαλε τον πρωταγωνιστή να συνομιλεί με το φεγγάρι. Το 1993 ο "μάγος" κινηματογραφιστής έσβησε και άφησε τα μαγικά του έργα να μας μαγεύουν για πάντα.