Η προσπάθεια της κυβέρνησης να φέρει σε αντιπαράθεση γονείς και μαθητές με τους αγωνιζόμενους εκπαιδευτικούς είναι κίνηση απελπισίας της κυβέρνησης και των υποτακτικών της - όπως και το σαμποτάρισμα στα τρακτέρ των αγροτών. Είναι επίσης μια επικίνδυνη κίνηση, που έχει στόχο τον αποπροσανατολισμό του εκπαιδευτικού κόσμου από το κύριο αίτημα αυτού του αγώνα, που είναι η δημιουργία πανεκπαιδευτικού μετώπου πάλης απέναντι στην αντιεκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης.

Το πρόσφατο ενδιαφέρον τους για τις δήθεν "χαμένες ώρες" των μαθητών είναι εντελώς προσποιητό και δεν έχει ουσιαστική βάση για τους εξής λόγους: Οι ώρες που χάνονται από τις χιλιάδες ακάλυπτες θέσεις δασκάλων και καθηγητών, αποτέλεσμα της πολιτικής λιτότητας του υπουργείου, είναι πολύ περισσότερες από αυτές που χάνονται με την απεργία. Η αντιεκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης, που εκπορεύεται από τη "Λευκή Βίβλο" για την Παιδεία και τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Το πενιχρό 7,2% για την Παιδεία, τα ηθελημένα, ελλιπή σχολικά και ακαδημαϊκά συγγράμματα, τα απαράδεκτα εκπαιδευτικά προγράμματα και οι διπλοβάρδιες στα σχολεία είναι εκείνα που κάνουν να χάνεται ουσιαστικά το σύνολο της εκπαιδευτικής διαδικασίας για τους μαθητές.

Η άνθηση της παραπαιδείας επιβεβαιώνει, εκτός των άλλων, και το παραπάνω συμπέρασμα. Αλήθεια, όταν τα σχολεία λειτουργούν "κανονικά", χωρίς απεργίες, καταλήψεις και άλλες "παράνομες" ενέργειες, τα παιδιά δεν παρακολουθούν φροντιστήρια;

Αυτά και πολλά άλλα επιχειρήματα προβάλλει η κυβέρνηση και τα αστικά ΜΜΕ για να καλύψουν την αδιαλλαξία τους στην πολιτική του Μάαστριχτ. Η απάντηση των εκπαιδευτικών πρέπει να είναι η δυναμική συνέχιση του αγώνα, με συντονισμό όλων των φορέων της εκπαίδευσης σε ένα κοινό μέτωπο, ενάντια σ' αυτή την πολιτική, με αίτημα τη δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες.

ΑΡΗΣ ΑΝΔΡΙΩΤΗΣ

Σπουδαστής ΤΕΙ

Νέα Ιωνία Αττικής