"Ετσι είναι τα συρματοπλέγματα. Ενας κύκλος μαγικός. Μια δρασκελιά απόσταση απ' τη ζωή και τον θάνατο",έγραφε στη Μακρόνησο ένας αγωνιστής της λευτεριάς. Πενήντα χρόνια μετά (1947 - 1997), αυτός ο "μαγικός κύκλος" δεν έχει κλείσει ακόμα. Η Μακρόνησος - σύμβολο πίστης και αγώνα - στέλνει το μήνυμα: "Δεν υπάρχει καμιά νίκη, χωρίς προηγουμένως να έχει υπάρξει αγώνας".

Τα πρόσωπα όλων των ΕΠΟΝιτών, χτες, έλαμπαν. Στην αίθουσα Συνεδρίων του ΚΚΕ - στην εκδήλωση τιμής και μνήμης που διοργάνωσε η ΚΕ του ΚΚΕ - το αντάμωμα αυτών των ανθρώπων ήταν περισσότερο από συγκινητικό. Ηταν αντάμωμα ζωής, ελπίδας, αισιοδοξίας. Γιατί η μνήμη έγινε προοπτική. Γιατί ο θάνατος και οι αγώνες τους είναι, ήδη, παρακαταθήκη για τις τωρινές και μελλοντικές γενιές.

Πενήντα χρόνια μετά, "ο ξυπόλυτος λαός που κουβαλούσε μαζί με την κουβέρτα και το τρύπιο του σακάκι, κι ένα ζεμπέλι γιομάτο αξίες, ιδέες, οράματα και ιδανικά" - όπως χαρακτηριστικά τόνισε ο Σπύρος Χαλβατζής - συναντήθηκε για να θυμηθεί και να θυμίσει. "Μια δρασκελιά απόσταση απ' τη ζωή και το θάνατο", ήταν γι' αυτούς η Μακρόνησος. Και κατάφεραν, η πίστη τους να γίνει ζωή, τα όνειρα κι οι ελπίδες τους να παραμένουν "σύγχρονα οράματα". Πενήντα χρόνια μετά, οι Μακρονησιώτες παραμένουν πρωτοπόροι, αποδεικνύουν ότι ο λαός μας διαθέτει αστείρευτες δυνάμεις...

Η αίθουσα Συνεδρίων του ΚΚΕ γέμισε, χτες, ασφυκτικά. Ολοι ήταν παρόντες, αλλά πολλοί ήταν και οι "απόντες". Ελειπαν αυτοί, που δεν άντεξαν τα βασανιστήρια της περιόδου 1947 - '53. Ελειπαν κι αυτοί, που έφυγαν μετέπειτα. Ομως στις καρδιές και στις μνήμες όλων ήταν κι οι απόντες ζωντανοί, όπως ζωντανά παραμένουν τα οράματα, για τα οποία θυσιάστηκαν. "Παρόντες" και οιΡόζα Ιμβριώτη, Κώστας Γαβριηλίδης, Στέφανος Σαράφης, Γεράσιμος Αυγερόπουλος και τόσοι άλλοι.

Η προβολή βίντεο για τα στρατόπεδα κορύφωσε τα συναισθήματα των παρευρισκομένων. Το κολαστήριο και τα βασανιστήρια θύμισαν εφιαλτικές στιγμές. Τα μάτια βούρκωσαν. Δυνάμωσε, όμως, η φωνή: "ΚΚΕ, το κόμμα σου λαέ".Κάτω απ' τη μασχάλη τους, οι ογδοντάχρονοι σήμερα αγωνιστές συνεχίζουν να κουβαλούν όνειρα κι ελπίδες. Οπως τότε. Μόνο, που, σήμερα, απλώνουν το χέρι στις νεότερες γενιές. Γνωρίζοντας πως, αν χρειαστεί, μπορούν και πρέπει να ανοίξουν ένα νέο "κύκλο μαγικό"...