Ενας ταλαντούχος ηθοποιός, με υποκριτικές ικανότητες και στο δράμα και στην κωμωδία, ο Αλέξης Μυλωνάς,αποδείχνει ότι διαθέτει και σκηνοθετικές ικανότητες, αισθητική άποψη και μέτρο. Η σκηνοθεσία του στο "Μανδραγόρα" του Νικολό Μακιαβέλι,στη δεύτερη σκηνή του θιάσου "Πράξη" στο "Θέατρο της οδού Κεφαλληνίας",ήταν ένα ευχάριστο και ελπιδοφόρο ξάφνιασμα. Το θέατρό μας έχει ανάγκη από νέους, όχι με την ηλικιακή έννοια, σκηνοθέτες. Εξάλλου η υποκριτική εμπειρία και ωριμότητα του Αλ. Μυλωνά, εκτός του ταλέντου του, στάθηκε μια στέρεη "βάση" για τη σκηνοθετική του σύνθεση και την καθοδήγηση των συμπαικτών του. "Οδηγός" τους ήταν και η χυμώδους, λεπτού χιούμορ ερμηνεία του στο ρόλο του κερατωμένου συζύγου σιορ Νικία. Ενός πλούσιου, αλλά τσιφούτη, κουτοπόνηρου και ζηλιάρη γεροξεκούτη, που θαρρεί πως με ένα βοτάνι (ο "Μανδραγόρας" θεωρούνταν ερωτικό και γονιμοποιητικό ελιξίριο) θα κάνει παιδί. Ενα πρόσωπο, το οποίο ο Μακιαβέλι άντλησε από την παράδοση της κομέντια ντελ άρτε, όπως και τα άλλα πρόσωπα της αριστοτεχνικής αυτής κωμωδίας του και τα μετέπλασε σατιρικά, καυτηριάζοντας τα ερωτικά και κοινωνικά ήθη των αρχόντων και εύπορων τάξεων της εποχής του, την παγαποντιά διαφόρων "αετονύχηδων" και των υπηρετών τους, την άγνοια, τις προλήψεις, τον "ιατρικό" κομπογιαννιτισμό και την υποκρισία του φιλοχρήματου "φιλάνθρωπου" κλήρου.

Ο Αλ. Μυλωνάς, ευφυώς πράττων, δεν επιχείρησε να στήσει στα ελάχιστα μέτρα του υπογείου μια παράσταση που θα παρέπεμπε στο λαϊκό θεατρικό χαρακτήρα της κομέντια ντελ άρτε και επόμενα στη μεγάλη (αν όχι και υπαίθρια) σκηνή που αυτή απαιτεί. Προσάρμοσε τη σκηνοθεσία του στα μέτρα και στην "ατμοσφαιρικότητα" του υπογείου, "διαβάζοντας" το έργο σαν εκσυγχρονισμένη διακωμώδηση των υπολειμμάτων της αριστοκρατίας και της αστικής τάξης στα χρόνια της "μπελ επόκ", παραπέμποντας έτσι και στο σήμερα. Η παράστασή του, ανάλαφρη, εύρυθμη, ευφρόσυνη, με λεπτό σαρκαστικό χιούμορ, αναδύει ένα "άρωμα" καλού γούστου. Εικαστικού, χάρη στο λειτουργικά λιτό σκηνικό και τα καλαίσθητα κοστούμια (Γιώργος Πάτσας) και στους ατμοσφαιρικούς φωτισμούς (Λευτέρης Παυλόπουλος). Υποκριτικού, χάρη στις άλλες καλές, αρμόζουσες στη σκηνοθεσία, ερμηνείες των ηθοποιών. Του Μάνου Βακούση -"διαβολεμένος" Λυγούριος. Του Γιώργου Γραμματικού - υποκριτής αρπακτικός παπάς. Του Αριστοτέλη Αποσκίτη - νάρκισσος αριστοκράτης εραστής. ΤηςΧριστίνας Παπαμίχου - ερωτικά στερημένης, θρησκόληπτης νεαρής συζύγου. ΤηςΜαρίκας Τζιραλίδου - ελευθερίων αντιλήψεων μάνα - ματρόνα. Του Δημήτρη Μαργαρίτη - υπηρέτη και σε ερωτοδουλιές.

Οπως στις μεγάλες, υπαίθριες σκηνές, λχ τα αρχαία θέατρα, ο ηθοποιός δοκιμάζεται σκληρά και αποδείχνει αν διαθέτει ή όχι τα αρμόζοντα, με τα "μέτρα" αυτών των σκηνών υποκριτικά μέσα και μεγέθη, έτσι και στις μικρές, κλειστές σκηνές, ο ηθοποιός δοκιμάζεται και αποδείχνει αν διαθέτει ή όχι τα αρμόζοντα σ' αυτές υποκριτικά μεγέθη. Ισως, στις μικρές κλειστές σκηνές, τα μεγέθη και η ποιότητα της υποκριτικής του να δοκιμάζονται σκληρότερα, καθώς μπροστά στο θεατή, σε απόσταση αναπνοής απ' αυτόν, ανάσα την ανάσα, λέξη τη λέξη, "ξεγυμνώνεται" η υποκριτική του ηθοποιού: τα εκφραστικά του μέσα, ο συναισθηματικός και διανοητικός "κόσμος" του και στο διάστημα επεξεργασίας και στην καθημερινή ενσάρκωση του ρόλου του.

Ο πρόλογος, στην προκειμένη περίπτωση αφορά στο μικρό θεατράκι, στο συνολικά καλαίσθητο χώρο που διαμόρφωσε στο Γκάζι για τη σχολή του το "Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας" του Γιώργου Κιμούλη και στην υψηλής θεατρικής ποιότητας, παράσταση του γραμμένου επί σοβιετικής εποχής έργου του Αλεξάντρ Γκέλμαν "Και τώρα οι δυο μας" (είναι ο σεναρίστας της σοβιετικής ταινίας"Πριμ"). Η στήλη έχει ξανασχοληθεί με το έργο, στο πρώτο ανέβασμά του, με τον τίτλο "Πρόσωπο με πρόσωπο", από το θίασο Καρέζη - Καζάκου και είχε επισημάνει τις γόνιμες επιρροές του από τη "Βιρτζίνια Γουλφ" του Αλμπι,την αξία και οικουμενική εμβέλεια της κριτικής του Γκέλμαν σε σαθρές δομές, σε αριβίστες στην κρατική ιεραρχία, σε "τρωκτικά" των δημοσίων έργων, σε ανταγωνιστικές σχέσεις και αρνητικά φαινόμενα και στη σοβιετική κοινωνία. Σήμερα, η κριτική του Γκέλμαν δεν ξενίζει. Εξάλλου αφορά, καθολικά, την καπιταλιστική κοινωνία και τις απανθρωπιζόμενες, ανταγωνιστικές σχέσεις, ακόμα και στο επίπεδο του ανδρογύνου, οικογένειας - επαγγελματικής επιτυχίας.

Αυτή την καθολικότητα αναδείχνουν η μετάφραση (Ζάννα Αρμάου - Γιώργος Κιμούλης) και κυρίως η λεπτομερειακού ψυχογραφικού βάθους σκηνοθετική "ανάγνωση" του Γιώργου Κιμούλη,με τη συμβολή του λιτού, καλαίσθητου σκηνικού (ένα αστικού γούστου μοντέρνο υπνοδωμάτιο) του Νίκου Κασαπάκη και των ατμοσφαιρικών φωτισμών (Μπεν Ορμεροντ). Θυμίζουμε ότι τα δύο πρόσωπα του έργου, σ' ένα δωμάτιο - ρινγκ, αλληλοσπαράσσονται και απογυμνώνονται κοινωνικά, ηθικά, ερωτικά, συζυγικά, συνειδησιακά, αποκαλύπτοντας το βαθύτερο δράμα τους - μια εκδοχή του "αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα". Το τίμημα της αριβιστικής επαγγελματικής ανόδου του συζύγου, ήταν να σακατευτεί το μοναχοπαίδι τους εξαιτίας ενός εγκληματικά κακοφτιαγμένου από τον πατέρα, χάριν του άνομου κέρδους, δημόσιου έργου.

Ευεργεσία, στο ρεαλιστικά δυνατό έργο του Γκέλμαν, υπόδειγμα ψυχοσωματικής και το κυριότερο πνευματικότατης επεξεργασίας και ενσάρκωσης (κυριολεκτικά) ενός ρόλου, είναι η σπουδαία, - η καλύτερη στη μέχρι τώρα δουλιά του - ερμηνεία του Γιώργου Κιμούλη.Ερμηνεία δουλεμένη στις πρόβες με ψυχογραφική ανάλυση και μαθηματική ακρίβεια, ανάσα την ανάσα, λέξη τη λέξη, χειρονομία τη χειρονομία, με στόχο να αποκαλύψει τα "σπλάχνα" κι όχι την όψη, το "είναι" και όχι το "φαίνεσθαι" του προσώπου, έχει και την επί σκηνής υποκριτική αρετή της τέλεια αφομοιωμένης "βίωσης" του ρόλου. Πλάι του η Αγλαϊα Παππά καταθέτει μια αξιόλογη ερμηνεία. Αν είχε καταπολεμήσει και τη νευρικότητα των μέσων της (ήχου και τόνου φωνής, κυρίως τις υπερβάλλουσες μικροχειρονομίες της) το αποτέλεσμά της θα ήταν σημαντικότατο.

ΘΥΜΕΛΗ