"Είναι απορίας άξιο πώς ένας άνθρωπος του σιναφιού μας έχει μόνο φίλους και όχι εχθρούς...".Με τα λόγια αυτά άνοιξε την προχτεσινή τιμητική εκδήλωση για τα 90 χρόνια του πρωτοπόρου σκηνοθέτη βετεράνου του Ελληνικού Κινηματογράφου και κομμουνιστή Στέλιου Τατασσόπουλου,ο διευθυντής της Ταινιοθήκης της Ελλάδας, Θ. Αδαμόπουλος.Την απάντηση στην απορία του την έδωσε ο ίδιος, λέγοντας ότι "ο ουμανισμός και η αγάπη στον άνθρωπο είναι το κύριο χαρακτηριστικό, τόσο στο έργο, όσο και στην ενενηντάχρονη, δύσκολη αλλά γεμάτη δημιουργία ζωή του".Προσφέροντάς του μια αναμνηστική πλακέτα, τόνισε ότι μ' αυτή την εκδήλωση "η Ταινιοθήκη τιμά την προσφορά τη σκέψη και τη δράση του Στ. Τατασσόπουλου".

"Πατριάρχη" και "Νέστορα" της έβδομης τέχνης, αποκάλεσε τον τιμώμενο σκηνοθέτη ο Μ. Ευσταθιάδης,αντιπρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, σημειώνοντας ότι "το έργο του, εκτός από το νεορεαλισμό και την ανθρωπιά φέρνει και τον αέρα της γενέτειράς του Κωνσταντινούπολης". Ακολούθησε η προβολή της πρώτης ταινίας του "Κοινωνική σαπίλα",στην οποία ο σκηνοθέτης είναι ταυτόχρονα και πρωταγωνιστής. Οπως γράφει η Αγλαϊα Μητροπούλου στο βιβλίο της "Ελληνικός Κινηματογράφος", πρόκειται για "έργο κοινωνικής κριτικής, που μπορεί να θεωρηθεί το πρώτο στο είδος του".

"Η "Κοινωνική σαπίλα" - γράφει ο Τάσος Πετρής - ήταν μια πολύ τολμηρή ταινία για την εποχή της. Κατήγγειλε την αδίσταχτη εκμετάλλευση και την εξαθλίωση των εργαζομένων, τη σωματεμπορία, το εμπόριο ναρκωτικών, τη βία και τους εκβιασμούς σε βάρος εργατών.Και για την εποχή εκείνη, όλες αυτές οι καταγγελίες ήταν πολιτικά "επικίνδυνες", γιατί ίσχυε ο περίφημος νόμος του "Ιδιώνυμου", περί "προστασίας του κοινωνικού καθεστώτος", που προέβλεπε βαριές κυρώσεις".

Στη συνέχεια ο Στ. Τατασσόπουλος έφυγε για το Παρίσι, όπου συνέχισε τις σπουδές του και μέχρι την αρχή του Β' Παγκόσμιου Πολέμου εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη στα φημισμένα στούντιο Μπιγιανκούρ, Ζουανβίλ, Φρανσουά Πρεμιέ κ.ά.. Στη διάρκεια της Κατοχής συμμετέχει στην ΕΑΜική αντίσταση και γυρίζει τα πρώτα "επίκαιρα" από την απελευθέρωση της Αθήνας και σκηνές από τη δράση του ΕΛΑΣ, που χτυπούσε τους Γερμανούς κατά την αποχώρησή τους.

Το 1951 γυρίζει τη δεύτερή του ταινία - προβλήθηκε χτες στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας - "Μαύρη γη", που πραγματεύεται τη σκληρή ζωή των σμυριδωρύχων της Νάξου. Η ταινία που γυρίστηκε με ερασιτέχνες ηθοποιούς και με τη συμμετοχή των ίδιων των κατοίκων της Νάξου, απέσπασε το Α' βραβείο των Κριτικών Κινηματογράφου (1952), ενώ 21 χρόνια αργότερα πήρε την πρώτη διάκριση στο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης, ως η πιο αυθεντική νεορεαλιστική ταινία της χώρας μας.

Στην εκδήλωση παραβρέθηκε ο Δημήτρης Γόντικας, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, σκηνοθέτες και γνωστοί ηθοποιοί.