Μπορεί ο κινηματογράφος να περνά κρίση, όπως συχνά ακούγεται και γράφεται, και οι παραδοσιακές ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες - ιδιαίτερα οι θερινοί κινηματογράφοι να κινδυνεύουν και ως μικρομεσαίες επιχειρήσεις να κλείσουν, αλλά και ως χώροι πολιτισμού να καταργηθούν - οι πολυεθνικές όμως της κινηματογραφικής βιομηχανίας, με τα δίκτυα διανομής που διαθέτουν, έχουν κάθε λόγο και δε διστάζουν να επενδύουν τεράστια ποσά και στην παραγωγή και με δίκτυα αιθουσών, κάνοντας τα "περί κρίσης" να φαντάζουν τουλάχιστον άκαιρα και αστήριχτα. Ο σκοπός τους είναι να ελέγχουν όχι μόνο ποιες ταινίες προβάλλονται, αλλά και να καρπωθούν ακόμη και τα λίγα ποσοστά που κερδίζει ο μεμονωμένος αιθουσάρχης από την προβολή μιας ταινίας.

Ο λόγος περί της "Βίλατζ Ροντσόου",μιας πολυεθνικής εταιρίας,που κινείται στο χώρο της κινηματογραφικής παραγωγής και διανομής ελέγχοντας, ταυτόχρονα, 463 αίθουσες στην Αυστραλία και την Ασία.Αχόρταγη η εταιρία φιλοδοξεί "να δημιουργήσει μέχρι το 2000 ένα διεθνές κύκλωμα αιθουσών, το οποίο θα αποτελείται από 3.000 οθόνες σε περισσότερες από 20 χώρες" και, ουσιαστικά, να μονοπωλήσει το παγκόσμιο κύκλωμα παραγωγής και διανομής, έως και το στάδιο της προβολής των ταινιών στις αίθουσές της.

Ηδη η παραπάνω εταιρία κάνει την εμφάνισή της και στην Ελλάδα, κατασκευάζοντας σε πρώτη φάση ένα συγκρότημα δέκα κλιματιζόμενων, για να λειτουργούν και καλοκαίρι, αιθουσών στο Μαρούσι,το οποίο ποντάροντας, κυρίως, στη χρήση νέας τεχνολογίας στον ήχο, αλλά και στη γενικότερη παροχή υπηρεσιών, στοχεύει να προσελκύσει μεγάλο αριθμό θεατών ανταγωνιστικά προς τις υπόλοιπες μεμονωμένες αίθουσες.

Μήπως, λοιπόν, ο ήδη υπάρχων ασφυκτικός έλεγχος των πολυεθνικών πάνω στις αίθουσες ξεπερνά τα ως τώρα γνωστά όρια; Σίγουρα, αυτή η διαδικασία σηματοδοτεί την κατάργηση και των τελευταίων ψηγμάτων ανεξαρτησίας που οι αίθουσες έχουν διατηρήσει.