Ηταν ένα "ευχαριστώ" - το "ευχαριστώ" προς τους Αμερικανούς για το ρόλο τους στην ελληνοτουρκική κρίση - αρκετό, για να αποδείξει και στον πλέον δύσπιστο ότι τα λόγια του Κ. Σημίτη περί "συνέχειας", που συνιστά η κυβέρνησή του σε σχέση με εκείνη του Α. Παπανδρέου,είναι απολύτως ακριβή. Μόνο ο συνεχιστής του Α. Παπανδρέου, του πρωθυπουργού δηλαδή που δήλωνε το 1994 ότι "πάμε χέρι χέρι με τον Κλίντον", δε θα είχε κανέναν ενδοιασμό να εκφράσει δημόσια το ραγιαδισμό μιας κυβέρνησης που σκύβει πειθήνια το κεφάλι στα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Πρόκειται για μια πορεία που χωρίς κανένα πρόσχημα ακολουθείται σε κάθε βήμα της εξωτερικής πολιτικής του κυβερνώντος κόμματος από την επομένη των εκλογών του Οκτώβρη του 1993. Μια πολύ συνοπτική αναφορά στην πρακτική του ΠΑΣΟΚ τα τελευταία δυόμισι χρόνια άσκησης της κυβερνητικής εξουσίας, επιβεβαιώνει ότι τα όσα έλαβαν χώρα με φόντο τα Ιμια δεν είναι παρά η φυσιολογική κατρακύλα του κατήφορου της εξάρτησης.

Το πρώτο "δείγμα" της... εθνικοανεξαρτησιακής πολιτικής του ΠΑΣΟΚ ήρθε σχετικά νωρίς. Ηταν στις αρχές του 1994 που ο Α. Παπανδρέου, ως πρόεδρος μάλιστα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, έβαλε την υπογραφή του κάτω από την περιβόητη συμφωνία "Συνεταιρισμός για την Ειρήνη".Πρόκειται για το ψευδεπίγραφο τίτλο της αμερικανόπνευστης Νέας Τάξης, σύμφωνα με την οποία οι ΗΠΑ αναλαμβάνουν το "ανθρωπιστικό" καθήκον να ρυθμίσουν τα πράγματα στον πλανήτη κατά πώς συμφέρει στα συμφέροντά τους.

Αυτή η πρώτη συνάντηση Παπανδρέου - Κλίντον στις Βρυξέλλες, ήταν η απαρχή ενός "ειδυλλίου" που λίγους μήνες αργότερα, εκδηλώθηκε στην Ουάσιγκτον. Ηταν τότε που ο Ελληνας πρωθυπουργός κατέστησε σαφές πως τα συμφέροντα των ΗΠΑ και της Ελλάδας "ταυτίζονται", πράγμα που για να γίνει παραστατικότερος το διατύπωσε ως εξής: "Πάμε χέρι χέρι με τον Κλίντον"! Η διά χειρός Κλίντον εξώθηση της χώρας σε αδιέξοδους και επικίνδυνους ατραπούς δεν άργησε να εκδηλωθεί.

Ενα χρόνο αργότερα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, παρά το ότι είχε δεσμευτεί να μην εμπλέξει τη χώρα στο μακελειό της Βοσνίας, γράφει στα παλιά της τα παπούτσια την υπογραφή της στο ανακοινωθέν που εξεδόθη μετά τη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, το 1992, και στέλνει ελληνικά στρατεύματα στη Βοσνία. Βέβαια, πριν από αυτό το ολοκληρωτικό ξεγύμνωμα, είχε προηγηθεί η συμφωνία της στις δολοφονικές επιδρομές των ΝΑΤΟικών αεροπλάνων στη Βοσνία και η άρνησή της να μπλοκάρει τους αμερικάνικους γκαγκστερισμούς ασκώντας "βέτο".

Οπως ήταν φυσικό, λίγο αργότερα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δε χρειαζόταν καν να δηλώνει ότι συμφωνεί με τους Αμερικνούς. Ακόμα και αυτή τη "δουλιά" την ανέλαβαν οι "σύμμαχοι". Ποιος δε θυμάται, άραγε, ότι τη συμφωνία για την Ενδιάμεση Συμφωνία με τα Σκόπια και την άρση του "εμπάργκο" κατά της ΠΓΔ της Μακεδονίας, δεν την ανακοίνωσε παρά ο επιτετραμμένος της αμερικανικής πρεσβείας στην Αθήνα, από την έπαυλη μάλιστα του Ελληνα πρωθυπουργού; Βέβαια, οι ΗΠΑ δεν παραλείπουν να "λύνουν" τα εξωτερικά μας ζητήματα - δηλαδή να τα θέτουν κατά απόλυτο τρόπο κάτω από την "ομπρέλα" τους - σε όλα τα επίπεδα. Το ίδιο έγινε και με τα όσα συνέβησαν τα δυο τελευταία χρόνια στις ελληνοαλβανικές σχέσεις.

Ομως αν μη τι άλλο, η κυβέρνηση ξέρει να κρατάει το "ίσο" της υποτέλειας. Ετσι, ήταν το πεδίο της ΕΕ εκείνο, όπου το ΠΑΣΟΚ εκδήλωσε την απαρχή της αλλαγής της εξωτερικής πολιτικής στο θέμα των ελληνοτουρκικών σχέσεων, μέσω της άρσης του "βέτο" για την τελωνειακή ένωση μεταξύ ΕΕ - Τουρκίας. Πριν εκδηλωθεί η παραπάνω, άνευ όρων, παράδοση στις πιέσεις των ιμπεριαλιστικών κέντρων, είχε φροντίσει με τη σύσταση του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος με την Κύπρο, να προσφέρει ένα ακόμα δώρο προς τους "συμμάχους". Το δώρο της ελληνικής συμβολής για την αποδιεθνοποίηση του Κυπριακού και την ελληνική αρωγή στο καθεστώς της "ντε φάκτο" διχοτόμησης.

Τα παραπάνω, αν και περιλητικά, είναι άκρως κατατοπιστικά για το πώς φτάσαμε "να τους πούμε και ευχαριστώ", έπειτα από την ευθεία αμφισβήτηση των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας και την υπόθαλψη εκ μέρους ΗΠΑ και ΕΕ της τουρκικής πρόκλησης.

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ