Οχι, δε γελάσαμε, μάλλον πικρογελάσαμε, προχτές το βράδυ με τους "Δέκα μικρούς Μήτσους". Ισως, γιατί πλέον καμιά σάτιρα, όσο επιτυχημένη και αν είναι, δεν μπορεί να ξεπεράσει την τόσο κωμικοτραγική πραγματικότητα. Ισως, γιατί σ' αυτή του την εμφάνιση, ο Λάκης Λαζόπουλος επέλεξε να είναι περισσότερο πολιτικός, απ' όσο πολλοί από τους ασκούντες πολιτική. Ισως πάλι, γιατί οι "δέκα μικροί Μήτσοι" στην κυβέρνηση θα ήταν περισσότερο χρήσιμοι ή, τουλάχιστον, λιγότερο επικίνδυνοι από ό,τι οι... μεγάλοι "Κώστηδες", "Μάκηδες", "Ακηδες" κτλ., κτλ.

Ισως ακόμα, γιατί συνειδητοποιήσαμε ακόμα πιο πολύ - όπως φάνηκε να έκανε και ο δημιουργός των "δέκα Μήτσων" - ότι η ουσία βρίσκεται σε εκείνο το "νέο μέγα πλήθος" που πρέπει να συγκροτηθεί, να πάρει σβάρνα και να πετάξει στο Αιγαίο όλη ετούτη τη μιζέρια, όλον ετούτο τον εσμό, πριν βρεθούμε μεσοπέλαγα και πριν υποχρεωθούμε να "φυλάμε"... πλατείες με τον Τζίμη...