Κήρυκας της "φιλοευρωπαϊκής" υποταγής | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

"ΣΥΝ"

Κήρυκας της "φιλοευρωπαϊκής" υποταγής

Στη λογική του "ευρωπαϊκού μονόδρομου", έχει επενδύσει πάρα πολλά ο "ΣΥΝ". Το κόμμα αυτό, με τη στάση και την πρακτική του, έχει επωμιστεί το δύσκολο ρόλο να υποβαθμίζει τις συνέπειες της αντιλαϊκής πολιτικής των Βρυξελλών, προσπαθώντας να πείσει πως αυτές οφείλονται σε δυσμενείς συσχετισμούς στα όργανα της ΕΕ και στη σκληρή πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων - διεκπεραιωτών.

Ξεφυλλίζοντας τις προσυνεδριακές του θέσεις, βλέπει κανείς ότι ο "ΣΥΝ" τάσσεται "σταθερά υπέρ της πορείας προς μια ενωμένη Ευρώπη. Ο ΣΥΝ θεωρεί ότι το συμφέρον της κοινωνίας και του έθνους είναι από κάθε άποψη να βρίσκεται ενεργά και ισότιμα στη διαδικασία της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης".

Παρόλο που ο "ΣΥΝ" παραδέχεται πως η δομή της ΕΕ είναι αντιλαϊκή και πως η ενοποίησή της σχεδιάζεται από τις κυρίαρχες δυνάμεις με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και τη συντηρητικότερη αναθεώρησή της, καλλιεργεί την αυταπάτη της μετατροπής της σε "Ευρωπαϊκή Ενωση των λαών και των πολιτών", αν αλλάξουν οι αρνητικοί συσχετισμοί στα κέντρα της. Κλείνει τα μάτια στις κλιμακούμενες συνέπειες που προκαλούν οι ντιρεκτίβες της ΕΕ για τους εργαζόμενους όλης της Ευρώπης, αποδίδοντάς τις σε "δυσμενείς συσχετισμούς",στρουθοκαμηλίζοντας, όταν οι εργαζόμενοι αναρωτιούνται πώς είναι δυνατό στην 35χρονη ύπαρξη της Ενωσης οι συσχετισμοί να είναι μόνιμα κατά των Ευρωπαίων εργαζομένων και υπέρ του κεφαλαίου και των μονοπωλίων.

***

Ο "ΣΥΝ" ισχυρίζεται πως "η Ευρώπη δεν πρέπει να πάει πίσω.Δεν μπορούμε να επιστρέψουμε σε καταστάσεις, που θα ρίξουν την ήπειρο στη λογική "ο καθένας για τον εαυτό του" και "όλοι εναντίον όλων". "Η Ευρώπη πρέπει και οφείλει να πάει μπροστά". Αυτό, κατά το "ΣΥΝ", αποτελεί στόχο πάλης, καθώς "η Αριστερά της Ευρώπης δεν πρέπει να πάει πίσω. Δεν μπορεί να αναδιπλωθεί σε μια στρατηγική εθνικού απομονωτισμού.Η ευρωπαϊκή Αριστερά και μέσα στις γραμμές της ο ΣΥΝ, αγωνίζονται γι' αυτή την αναζωογονητική πνοή, διατυπώνοντας τους μεγάλους άξονες δράσης στις νέες συνθήκες". Με άλλα λόγια, ο "ΣΥΝ" χαρακτηρίζει την πάλη των εργαζόμενων κάθε χώρας απέναντι στις συντηρητικές πολιτικές της ΕΕ σαν "οπισθοχώρηση" και την υποταγή στα πολυεθνικά μονοπώλια σαν "πρόοδο".

Στην κατεύθυνση αυτή, "φιλοδοξεί, με τις προτάσεις και τη δράση του, να διαδραματίσει, μαζί με όλη την Ευρωπαϊκή Αριστερά, πρωταγωνιστικό ρόλο στην οικοδόμηση της Ενωμένης Ευρώπης. Με όρους που θα διασφαλίζουν τη δημοκρατική της δομή. Θα εγγυώνται τα κοινωνικά δικαιώματα των εργαζόμενων. Θα διασφαλίζουν το οικολογικό μέλλον της ηπείρου μας. Θα την αναδεικνύουν σε δύναμη ειρήνης, ασφάλειας και ισότιμης συνεργασίας με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες και τον "Τρίτο Κόσμο"".

Τη διασφάλιση της δημοκρατικής δομής της ΕΕ και την εγγύηση των κοινωνικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, υποτίθεται πως προωθούσε η Συνθήκη του Μάαστριχτ, την οποία ο "ΣΥΝ" υπερψήφισε το 1992. Τότε ονειρευόταν "το μεγάλο στόχο της δημιουργίας μιας δημοκρατικής, κοινωνικής και οικολογικής πολυεθνικής Ευρώπης των πολιτών και των περιφερειών", θεωρώντας πως "κανένας μέσα στους κόλπους του λαού δε θα μπορέσει να αισθανθεί τον άνεμο της ευημερίας, εάν συνολικά η οικονομία δεν προχωρεί σε μια κατεύθυνση ανάπτυξης και προόδου".Σήμερα λένε πως "η Αριστερά απέναντι στην πολιτική αυτή που θεμελιώνεται με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ πρέπει να αντιτάξει ενόψει της Διακυβερνητικής του '96 τη δική της εναλλακτική πολιτική στρατηγική στον αντίποδα της Ευρώπης των αγορών, των τραπεζιτών, του χρήματος και των νέων επικυριαρχιών που οικοδομείται σήμερα".

***

Πέρα από τους βερμπαλισμούς, ο "ΣΥΝ", με την ως τώρα στάση του, όχι μόνο δε στηρίζει τα κοινωνικά δικαιώματα των εργαζομένων, αλλά φροντίζει με κάθε τρόπο να τα υπονομεύει. Οταν οι Ελληνες αγρότες ξεσηκώνονται, βλέποντας ότι πλήττονται από την ΚΑΠ και την ΓΚΑΤΤ, ο "ΣΥΝ", όχι μόνο υπονομεύει αυτές τις κινητοποιήσεις, μιλώντας για "κατευθυνόμενους" αγρότες, αλλά δεν αρθρώνει, έστω για την τιμή των όπλων, κριτική στις αντιαγροτικές αυτές συμφωνίες. Οταν Ελληνες εργαζόμενοι, μικρομεσαίοι, συνταξιούχοι, πλήττονται από τις πολιτικές λιτότητας χάρη της "σύγκλισης", ο "ΣΥΝ" το μόνο που ψελλίζει είναι πως "η σύγχρονη ριζοσπαστική Αριστερά οφείλει να βρίσκεται στην εμπροσθοφυλακή των προσπαθειών για την ευρωπαϊκή πολιτική και οικονομική ολοκλήρωση, με όρους κοινωνικούς, οικολογικούς, σύγκλισης, πολυπολιτισμικότητας, σεβασμού της εθνικής ταυτότητας και των εθνικών ιδιαιτεροτήτων, διαρκούς ανάπτυξης και εμβάθυνσης της δημοκρατίας". Μάλιστα, ζητά να βαθύνει η υποταγή της χώρας στην ΕΕ, κινδυνολογώντας ενάντια σε κάθε φωνή αντίστασης. "Θεωρούμε - λένε στις θέσεις τους - όχι μόνο ως μη ρεαλιστικές, αλλά και βαθύτατα οπισθοδρομικές, τις απόψεις που στην ουσία τους υποστηρίζουν την απομάκρυνση της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ενωση, οι οποίες, αν πραγματοποιούνταν, θα οδηγούσαν τη χώρα και τους εργαζόμενους σε πολύ πιο δυσμενή οικονομική θέση, ενώ θα την εξέθεταν σε ακόμα πιο έντονους εθνικούς κινδύνους". Αν αυτό δε λέγεται υποταγή και ραγιαδισμός, τότε οι λέξεις έχασαν το νόημα τους.

***

Τα παραπάνω δείχνουν πως ο "ΣΥΝ" στηρίζει πάρα πολλά στη "ρεαλιστική" ευρωπαϊκή πολιτική του, προβάλλοντας σαν η πολιτική δύναμη που παλεύει το "εφικτό". Και ομολογουμένως ανταποκρίνεται καλά στο ρόλο του, καθώς τα ευρωπαϊκά επιτελεία έχουν ανάγκη τέτοιο "ρεαλισμό" για να εκτονώνουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Οι εργαζόμενοι, όμως, νιώθουν καθημερινά στο πετσί τους τις συνέπειες αυτού του "ρεαλισμού" και οργανώνουν σε κάθε χώρα και σιγά σιγά σε ευρωπαϊκό επίπεδο την αντίσταση και την κοινή τους δράση. Ενάντια στα στρατηγεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης και στους εγχώριους διαφημιστές τους.Παναγιώτης ΖΑΒΟΥΔΑΚΗΣ