"Είμαι ο Ρομπέν των καμένων δασών και των πολυκατοικιών",τραγουδούσε πριν από πέντε χρόνια ο Ορφέας Περίδης στους Αγώνες Τραγουδιού στην Καλαμάτα, καταθέτοντας ένα τραγούδι με περισσή ευαισθησία για τον άνθρωπο και το περιβάλλον. Η συμμετοχή του σε αυτό το θεσμό, που είχε ως εμπνευστή του το Μάνο Χατζιδάκι,έφερε όχι μόνο τη διάκρισή του, αλλά ήταν και το καθοριστικό γεγονός για την έναρξη της καλλιτεχνικής του πορείας. Μιας αβίαστης πορείας, που σφραγίστηκε με την εξαίρετη δισκογραφική δουλιά "Αχ ψυχή μου φαντασμένη" ('93). Τρία χρόνια μετά από αυτήν ο Ορφ. Περίδης βρίσκεται και πάλι στο στούντιο προετοιμάζοντας τον καινούριο του δίσκο, που θα κυκλοφορήσει το Μάη.Τα βράδια, μέχρι τις 7 Απρίλη,διηγείται τις μουσικές του ιστορίες από τη σκηνή του "Μετρό".

"Αν και στο χώρο του τραγουδιού", λέει ο Ορφέας Περίδης, "μπήκα το '90 με τα "Σύνεργα" του Νίκου Παπάζογλου,στο "χορό" μπήκα με τους Αγώνες της Καλαμάτας. Ηταν ένας θεσμός, που έδωσε ευκαιρίες σε κάποιους νέους ανθρώπους προκειμένου ν' αρθρώσουν το δικό τους λόγο. Ολοι ξέρουμε πόσο ερμητικά κλεισμένα είναι τα κυκλώματα σε αυτό το χώρο και πόσο δύσκολα σπάνε. Δυστυχώς, οι "Αγώνες" της Καλαμάτας δεν υπάρχουν πια, όπως δεν υπάρχει και αυτός που τους εμπνεύστηκε. Η ύπαρξη τέτοιων θεσμών σίγουρα βοηθάει, όμως πιστεύω ότι τελικά η δημιουργικότητα μπορεί να βρει και χωρίς αυτούς διέξοδο. Με κάποιο τρόπο θα βγει".

- Τι είναι τραγούδι για σας;

"Οπως με κάθε είδος τέχνης, έτσι και με το τραγούδι εκφράζεις τα συναισθήματά σου. Οταν τραγουδάς αποφορτίζεσαι, όμως ταυτόχρονα αποφορτίζεις και τους άλλους, γιατί και οι άλλοι τραγουδούν. Είναι κάτι σαν καθαρτήριο, έτσι εξάλλου το όριζαν και οι αρχαίοι".

- Καθαρτήριο από τι;

"Ετσι το νιώθω. Οταν τελειώσει το τραγούδι νιώθεις πιο ήρεμος, πιο ελεύθερος. Από τι; Για τον καθένα είναι ξεχωριστό. Οταν τραγουδάς, πάντως, νιώθεις ότι κάτι βγαίνει από μέσα σου".

- Αναζητώντας πάντα κάποιον συνομιλητή;

"Οπωσδήποτε για να βρει κάποιο συνομιλητή. Ομως, καταρχήν, απλώς για να βγει. Εγώ, πάντως, όταν γράφω τραγούδια θέλω να τ' ακούσει κάποιος, θέλω να επικοινωνήσω μέσω του τραγουδιού. Η μουσική είναι και αυτή μια γλώσσα".

- Τι στέκεται για σας αφορμή για ένα τραγούδι;

"Τα πάντα, αλλά κυρίως ο έρωτας. Τα τραγούδια μου είναι κυρίως ερωτικά, αν και πίστευα ότι δεν μπορούσα να γράψω ερωτικό τραγούδι. Βέβαια, και σε ερωτικά τραγούδια μου υπάρχουν και κοινωνικές αναφορές. Τελικά και μέσα από ένα ερωτικό τραγούδι μπορείς να θίξεις άλλα ζητήματα".

- Σήμερα διαπιστώνουμε μια πληθώρα προσωπικών βιωματικών τραγουδιών σε αντίθεση με τραγούδια που εκφράζουν κάτι συλλογικότερο. Συμφωνείτε; Γιατί συμβαίνει αυτό;

"Πιστεύω, ότι το προσωπικό τραγούδι είναι και αυτό που αφορά όλους μας, αυτό έχουμε ανάγκη. Γιατί βγαίνει από τα βάθη της ψυχής, είναι πιο αληθινό".

- Γράφετε και ερμηνεύετε ο ίδιος τα τραγούδια σας. Θεωρείτε ότι αυτό εξασφαλίζει την καλύτερη επιτυχία τους;

"Δεν είναι ότι θεωρώ αυτό το σχήμα πιο πετυχημένο ή ότι έτσι πρέπει να γίνεται. Θα μπορούσε κάλλιστα να βγει ένα τραγούδι από μια συνεργασία. Τέτοιες συνεργασίες, εξάλλου, έχουν δώσει καταπληκτικά τραγούδια. Ομως, όταν ένας τραγουδοποιός ερμηνεύει ο ίδιος τα τραγούδια του, υπάρχει μια ενιαία παρουσία, ένα αποτέλεσμα, καλό ή κακό, που τον αντιπροσωπεύει 100%".- Δεν μπαίνετε στον πειρασμό να δώσετε τραγούδια σας σε άλλους ερμηνευτές;

"Και βέβαια. Εξάλλου, έτσι ξεκίνησα, με τα τραγούδια μου που τραγούδησε ο Παπάζογλου. Οταν γράφω, μάλιστα, ένα τραγούδι πολλές φορές το φαντάζομαι, το "ακούω" με τη φωνή κάποιου άλλου. Σαν να το γράφω για κείνον. Και θα με ενδιέφερε πολύ αν κάποιο τραγούδι από αυτά το τραγουδούσε αυτός που έχω φανταστεί".

- Γιατί λοιπόν, δε γίνεται;

"Γιατί καταρχήν έχω μια πολύ τσιγκούνα μούσα και βασανίζομαι πάρα πολύ με το στίχο. Οπότε η παραγωγή μου είναι πάρα πολύ μικρή. Εξάλλου, είμαι πολύ αυστηρός με τον εαυτό μου. Γι' αυτό και δεν έχω πολύ μεγάλη παραγωγή. Ομως πιστεύω ότι αν υπάρχει μια επιτυχία στα τραγούδια υπάρχει ακριβώς γιατί είμαι έτσι".

- Στο ποιοτικό ελληνικό τραγούδι τα τελευταία χρόνια κυριαρχεί η εικόνα του τραγουδοποιού. Γιατί συμβαίνει αυτό;

"Τραγουδοποιοί πάντα υπήρχαν, σε κάθε εποχή. Απλώς τώρα υπάρχει ένα ρεύμα".

- Μήπως έχει να κάνει και με τις επιλογές των ίδιων των δισκογραφικών εταιριών;

"Αυτό είναι επίσης πολύ πιθανό. Πρόσφατα διάβασα μια συνέντευξη κάποιων διευθυντών εταιριών, που παραδέχονταν ότι επέλεξαν κάποιους καλλιτέχνες οι οποίοι συγκεντρώνουν και τις τρεις ιδιότητες (στιχουργού, μουσικοσυνθέτη και ερμηνευτή) γιατί αυτό έχει λιγότερο κόστος για τις εταιρίες. Δεν ξέρω αν είναι αυτός ο λόγος ή αν πρόκειται για ένα κοινωνικό θέμα, που χρήζει μεγαλύτερης ανάλυσης. Μήπως η ζωή στις μεγαλουπόλεις και η μοναξιά που νιώθει κανείς δημιούργησε ανθρώπους που κλείνονται στο δωμάτιό τους και φτιάχνουν τραγούδια. Δεν είμαι σίγουρος για τις αιτίες. Πιθανόν να είναι και όλα αυτά μαζί. Πάντως, το ότι σε ένα πρόσωπο συγκεντρώνονται και οι τρεις ιδιότητες, δε σημαίνει ότι αυτά τα τραγούδια είναι καλύτερα από κάποια άλλα".

- Εχετε ασχοληθεί καθόλου με τη μελοποίηση στίχων, που δεν είναι δικοί σας;

"Στον πρώτο μου δίσκο υπάρχει ένα τετράστιχο μελοποιημένο. Και τώρα επιχειρώ κάτι ανάλογο, αλλά με πολύ μεγάλη δυσκολία. Είμαι πολύ αυστηρός στο στίχο, γιατί τελικά όλη η ουσία εκεί βρίσκεται. Ολη η ιστορία είναι τι λες. Οχι ότι παίζει μικρότερο ρόλο η μουσική, αφού αυτή σκάβει το αυλάκι για να τρέξει το νερό. Ομως, μας έχει κουράσει το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια έχουμε ακούσει πολύ κακό στίχο και καλώς ή κακώς το θέμα του στίχου έχει υπερτονιστεί".

- Ποιες είναι οι μουσικές επιρροές σας;

"Είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό τα δημοτικά μας τραγούδια, αυτή η τόσο υψηλή μουσική έκφραση, αλλά και παραδοσιακά ακούσματα που έρχονται από πιο βόρεια, βουλγάρικα, βαλκανικά. Οι πηγές μου είναι επίσης από τα νησιώτικα που υπεραγαπώ, τα λαϊκά με τα οποία μεγαλώσαμε, το ροκ που ακούγαμε σαν έφηβοι. Ολα αυτά μέσα από μια επεξεργασία ενός ανθρώπου, που είναι και "δυτικοθρεμμένος". Εχω σπουδάσει κλασική μουσική, έχω πάρει πτυχίο κλασικής κιθάρας, και σίγουρα δεν μπορεί να μην περνάει και αυτό μέσα από την τέχνη μου. Η Ελλάδα είναι ένα σταυροδρόμι, όπου συναντώνται όλες οι μουσικές επιρροές".

- Σε αυτό το μουσικό σταυροδρόμι πώς χαρακτηρίζετε σήμερα τα πράγματα;

"Νομίζω, ότι το τραγούδι πάει καλά".

- Σήμερα, τρία χρόνια μετά τον πρώτο σας δίσκο βρίσκεστε και πάλι στο στούντιο. Με βάση τους συνήθεις ρυθμούς της δισκογραφικής παραγωγής θεωρείτε ότι είναι μεγάλο το διάστημα της "απουσίας" σας;

"Δε νομίζω, ότι είναι μεγάλο διάστημα τα τρία χρόνια. Θα μπορούσα να έκανα νωρίτερα δίσκο, όμως έχω την εντύπωση ότι όσο μένουν τα πράγματα ωριμάζουν και γίνονται καλύτερα. Εξάλλου, είμαι καινούριος στη δουλιά. Πιστεύω, πως ό,τι κάνει κανείς πρέπει να το κάνει όσο καλύτερα μπορεί. Και μερακλίδικα. Το μεράκι είναι αυτό που θα μας σώσει. Επιπλέον, σέβομαι τον κόσμο, ο οποίος πληρώνει για να ακούσει. Ο καινούριος μου δίσκος θα κυκλοφορήσει το Μάη. Δεν έχω βρει ακόμη τον τίτλο, αλλά περιλαμβάνει καινούρια και λίγο παλιότερα τραγούδια. Μ' αρέσει να τα παρουσιάζω ζωντανά πριν ακόμα δισκογραφηθούν γιατί έτσι δοκιμάζονται, βλέπεις τις αντιδράσεις του κόσμου, έχεις ανάγκη να δεις τι έκανες. Αν ο κόσμος τραγουδάει και χορεύει ένα τραγούδι, πιστεύω ότι πέτυχε την αποστολή του. Το τραγούδι είναι για να τραγουδιέται και να συγκινεί".

- Πώς χαρακτηρίζετε την εποχή μας;

"Η εποχή μας αυτοχαρακτηρίζεται. Είναι σκληρή και απάνθρωπη, φρικαλέα. Λίγες χιλιάδες χιλιόμετρα δίπλα μας, τα τελευταία χρόνια σκοτώθηκαν χιλιάδες άνθρωποι. Και αυτά τα βλέπεις καθημερινά. Τα βλέπεις και, δυστυχώς, συνηθίζεις. Τραγικά γεγονότα, εξαιτίας του τρόπου που προβάλλονται από τα ΜΜΕ, δεν κάνουν αίσθηση πλέον. Αυτό είναι το χειρότερο απ' όλα: Η εξοικείωση με τη φρίκη".

- Μπορεί να κάνει κάτι ένας δημιουργός για να αντιμετωπίσει αυτή την εξοικείωση με τη φρίκη;

"Καταρχή, πιστεύω ότι δεν πρέπει ένας δημιουργός να θεωρεί τον εαυτό του εθνοσωτήρα. Αυτός που θίγει κοινωνικά θέματα στις μέρες μας, καλώς τα θίγει υπό την προϋπόθεση ότι θίγεται ο ίδιος, ότι πονάει και ο ίδιος. Μπαίνει το θέμα του πόσο ειλικρινής, αλλά και τεχνίτης είναι, μιας και μιλάμε για τέχνη, για τραγούδι. Αν θα αγιάζει αυτόν τον πολύ σοβαρό σκοπό, στον οποίο αναφέρεται. Οταν μιλάς για ένα θέμα ζωής και θανάτου, όπως για παράδειγμα τα παιδιά της Ρουάντα, θα πρέπει να είσαι σε θέση να του δώσεις την υπόσταση που του αξίζει. Να το σεβαστείς. Γιατί αν δεν καταφέρεις ν' αποφύγεις το λαϊκισμό, ας πούμε, θα φτιάξεις μια καρικατούρα. Θέματα όπως της Ρουάντα είναι τόσο σοβαρά και υποβαθμίζονται τόσο πολύ από τα ΜΜΕ με τη χρησιμοποίησή τους στο παιχνίδι των αριθμών της τηλεθέασης, που τουλάχιστον εμείς όσο μπορούμε υποχρεούμαστε να τα πλησιάζουμε όπως τους αξίζει".

Ρουμπίνη ΣΟΥΛΗ