Ο δρόμος για την εξουσία της ΕΤ και τα μέτωπα πάλης

Το 15ο Συνέδριο του Κόμματος, γίνεται σε μια εποχή υποχώρησης του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος και ιδεολογικής σύγχυσης των κομμουνιστικών κομμάτων, όσον αφορά ζητήματα που έχουν να κάνουν με το πέρασμα στο σοσιαλισμό και την ανάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη (ΕΤ). Βέβαια η σύγχυση αυτή δεν είναι τυχαία και πολύ περισσότερο δεν είναι ανεξήγητη. Είναι αποτέλεσμα της απόρριψης βασικών αρχών του Μ - Λ, που με το πέρασμα των 10ετιών οδήγησε στην επικράτηση του οπορτουνισμού και στην ενσωμάτωση των ΚΚ στις αστικοδημοκρατικές διαδικασίες.

Κάθε κομμουνιστής έχει καθήκον να μελετά το Μ - Λ και εφοδιασμένος ιδεολογικά να συντελεί στην επαναστατική πορεία του Κόμματος, αντιπαλεύοντας τον οπορτουνισμό και όχι στο όνομα μιας φαινομενικής ενότητας να προσπαθεί να γεφυρώσει τις όποιες ιδεολογικές διαφορές. Η πραγματική ενότητα επιτυγχάνεται με συσπείρωση γύρω από τις Μ - Λ απόψεις. Εξάλλου και στην Ελλάδα, η ίδια η ιστορική πορεία του Κόμματος έδειξε ότι τα συνεχή "ναι" των μελών και φίλων του, στ' ανώτατα καθοδηγητικά όργανα, δίχως την ιδεολογική ανάλυση των ζητημάτων, μόνο αρνητικά αποτελέσματα είχαν.

Σε αρκετές φάσεις της ιστορίας του το Κόμμα βρέθηκε ν' απορρίπτει, τουλάχιστον πρακτικά, το στρατηγικό του στόχο. Ετσι, έχουμε δύο χαρακτηριστικές περιπτώσεις της μετεμφυλιακής περιόδου, η μια με τη διάλυση των οργανώσεών του και τη δημιουργία της ΕΔΑ και η άλλη, η πρόσφατη που ζήσαμε από κοντά και εμείς οι νεότεροι, με τη δημιουργία του ΣΥΝ και ουσιαστικό σκοπό την κάθαρση του καπιταλισμού στην Ελλάδα, από τις μεγάλες αμαρτίες του.

Παρ' όλο που η ίδια η πραγματικότητα επιβεβαίωσε την ουτοπία αυτής της πολιτικής, ουδέποτε έγινε σοβαρή κομματική κριτική που να διασαφηνίζει τα αίτια που οδήγησαν σ' αυτές τις επιλογές. Η όποια κριτική επιχειρήθηκε, εξαντλήθηκε στον "εξορκισμό" κάποιων στελεχών που πρόδωσαν το Κόμμα κάτω από την καθοδήγηση και μεθόδευση των οργάνων της αντίδρασης. Το ζητούμενο όμως σ' αυτή την περίπτωση είναι ν' αναλυθεί η πολιτική τακτική που ακολουθείται και βοηθά στην εμφάνιση και επικράτηση οπορτουνιστικών αντιλήψεων, καθώς και στην αναρρίχηση των αντίστοιχων στελεχών στ' ανώτατα καθοδηγητικά όργανα του Κόμματος. Είναι η πολιτική εκείνη που παραμερίζει, αν δεν απορρίπτει, θεμελιώδεις αρχές του Μ - Λ (επαναστατικό πέρασμα στο σοσιαλισμό, δικτατορία του προλεταριάτου κλπ) στ' όνομα άμεσων ή εφικτών στόχων (όπως δημιουργία μετώπων πάλης), που εξυπηρετούν συμφέροντα όλων των λαϊκών στρωμάτων με έντονες μικροαστικές βλέψεις (πχ ΕΒΕ).

Επόμενο είναι αφού σήμερα μπαίνει σαν βασικός στόχος πάλης η δημιουργία μετώπων, να κυριαρχήσουν οι οπορτουνιστικές αντιλήψεις αφού θα βρουν πρόσφορο έδαφος στα πλαίσια του παλλαϊκού αγώνα όλων των θιγομένων από τον ιμπεριαλισμό στρωμάτων, πράγμα που σημαίνει ότι χωράνε σ' αυτή την πολιτική από τους προλετάριους μέχρι το μη μονοπωλιακό κεφάλαιο.

Η συνεχής προσπάθεια να κερδηθούν πολιτικά τα μικρομεσαία στρώματα έχει μόνο αρνητικά αποτελέσματα τη στιγμή που η πολιτική οργάνωση και επαναστατική πάλη της ΕΤ περνάει στην ίδια "μοίρα" αν όχι σε δευτερεύουσα. Σ' αυτή την περίπτωση θα έχουμε κόμμα συμμάχων στρωμάτων και όχι κόμμα της ΕΤ. Ο καλύτερος δρόμος για να κερδίσεις αυτά τα στρώματα περνάει μέσα από την οργάνωση, καθοδήγηση και επαναστατική πάλη των ίδιων των εργατών. Η δημιουργία μετώπων που θα επιτυγχάνει δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις, χωρίς την άμεση επαναστατική πάλη, κινείται εξ ορισμού στα πλαίσια του εξωραϊσμού του καπιταλιστικού συστήματος.

Το Κόμμα πρέπει να έχει πάντα στρατηγικό στόχο την κατάληψη της εξουσίας από την ΕΤ και να φροντίζει με την τακτική του να πλησιάζει όλο και πιο κοντά σ' αυτόν. Η επανάσταση καθορίζεται πάντα από το συγκεκριμένο που θέλουμε να εγκαταστήσουμε στη θέση του ανατραπέντος καπιταλισμού, τον σοσιαλισμό και όχι από το τι είναι αυτό που θέλουμε ν' ανατρέψουμε. Ο τρόπος με τον οποίο θα γίνει αυτό το πέρασμα πρέπει να είναι ξεκάθαρα ο επαναστατικός, όχι χάριν της επαναστατικολογίας, αλλά γιατί κάθε σκέψη για ειρηνικό πέρασμα, όπως και η ίδια η ιστορία έχει πολλές φορές επιβεβαιώσει εκτός από αποπροσανατολιστική για την ΕΤ είναι και ουτοπική.

Καμιά κυβερνητική εξουσία δεν μπορεί να βοηθήσει τον αγώνα των εργατών για κατάληψη της εξουσίας. Το σύστημα ούτε διαβρώνεται εκ των έσω, ούτε και υποχωρεί ουσιαστικά, όπως ξεκάθαρα φαίνεται και σήμερα, μόνο ανατρέπεται όσο και αν αυτό είναι δύσκολο ή μοιάζει μακρινό. Η πιο σοβαρή μάχη για τον "εξανθρωπισμό του ανθρώπου" (που μπαίνει σαν στόχος πάλης), δεν μπορεί να είναι άλλη από τη μάχη της ΕΤ ν' απαλλαγεί από τους εκμεταλλευτές της και ν' αναλάβει η ίδια την τύχη της.

Η δικτατορία του προλεταριάτου (όπως μπαίνει στα ντοκουμέντα) αντιμετωπίζεται σαν ένας απλός επιστημονικός όρος περιγραφής πολιτικού συστήματος, αποκομμένος από το πραγματικό του περιεχόμενο που έχει να κάνει με την ίδια την εξουσία της ΕΤ και συγκεκριμένα του προλεταριάτου σαν αναγκαίο πέρασμα για να φτάσουμε στην αταξική κοινωνία, την κομμουνιστική. Ο όρος αυτός πρέπει να παραμένει αδιαπραγμάτευτος, ενισχύοντας την επαναστατικότητα και ταξικότητα της πόλης της ΕΤ. Καθήκον του κόμματος και του κάθε κομμουνιστή είναι να γίνει κατανοητός από τους εργάτες και όχι ν' αποτελεί συνεχώς αντικείμενο διαπραγματεύσεων προς αποφυγή δήθεν λεκτικών παρεξηγήσεων.

Οσον αφορά την Ενωμένη Ευρώπη της "κοινωνικής δικαιοσύνης" σαν τέτοια δεν μπορεί να υπάρξει υπό το καπιταλιστικό σύστημα. Η Ευρώπη αυτή είναι εξ ορισμού αντιδραστική αφού έγινε κάτω από την πίεση του πολυεθνικού κεφαλαίου για το σπάσιμο των οικονομικών και πολιτικών συνόρων και την όλο και μεγαλύτερη συσσώρευση κερδών. Μόνο όταν η εξουσία περάσει στην ίδια την ΕΤ μπορεί η Ενωση να γίνει προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων.

Οι βάσεις του ιμπεριαλισμού δεν πρόκειται ν' αλλάξουν με μεταρρυθμίσεις και κοινωνικές διεκδικήσεις. Οσο και να φαντάζει παντοδύναμος δεν είναι ανίκητος. Παρ' ότι σήμερα δεν έχει ισχυρό ιδεολογικό αντίπαλο δεν μπορεί να ξεπεράσει τις κρίσεις του. Οι ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις είναι πιο φανερές από ποτέ. Η ΕΤ πρέπει να τραβήξει μπροστά στην παραπέρα όξυνση των αντιθέσεων αυτών.

Το Κόμμα θα πρέπει να τοποθετηθεί με ειλικρίνεια απέναντι στους εργάτες με ξεκάθαρες Μ - Λ αρχές, δείχνοντάς τους εμπιστοσύνη και αναδεικνύοντας τον ιστορικό ρόλο της τάξης τους. Ετσι και αυτοί με τη σειρά τους θα το εμπιστευτούν σαν πραγματικό καθοδηγητή στην οργάνωση και πάλη για ν' απαλλαγούν απ' τους εκμεταλλευτές τους.

Να ξεκαθαριστεί η ιστορική πορεία του Κόμματος με αναγνώριση των παραβιάσεων των αρχών του Μ - Λ και ν' απονεμηθούν ευθύνες.

Να απορριφθεί η οπορτουνιστική πολιτική και να διευκρινιστεί ο τρόπος περάσματος στο σοσιαλισμό.

Δεν πρέπει να θεωρούμε λέξεις όπως βία, επανάσταση, δικτατορία του προλεταριάτου κλπ, σαν χαρακτηριστικό του αριστερισμού ή να τις αντιμετωπίζουμε σαν "κούφιες" φιλοσοφικές έννοιες. Είναι καθήκον μας να αναδείξουμε το ίδιο το επαναστατικό τους περιεχόμενο και την αναγκαιότητα που εκφράζουν για την πραγματική απελευθέρωση της ΕΤ. Δεν τελείωσαν σήμερα οι εκμεταλλευτές και οι εκμεταλλευόμενοι και ούτε θα τελειώσουν πριν την επανάσταση και το σοσιαλισμό. Η πραγματικότητα που ζούμε δεν επιδέχεται εξωραϊσμούς και θεωρίες περί άμβλυνσης των ταξικών αντιθέσεων και ειρηνικών περασμάτων. Το πέρασμα μόνο επαναστατικό μπορεί να είναι και συνεπώς και επαναστατική η πολιτική για να φτάσουμε σ' αυτό.

ΚΑΠΕΛΛΕΣ ΦΩΤΗΣ

Ενας φίλος του Κόμματος

Οικοδόμος

Ν. Ηράκλειο