Το πρόβλημα της ανεργίας, πρόβλημα βαθιά ταξικό και πολιτικό, αποτελεί σήμερα το κορυφαίο μέτωπο πάλης των ταξικών δυνάμεων στο συνδικαλιστικό κίνημα. Πράγματι, η σπουδαιότητα της ανάπτυξης της πάλης ενάντια στην ανεργία βρίσκεται στο ότι η επίλυση του προβλήματος προϋποθέτει, καθαρά, την ανατροπή του σημερινού κοινωνικοπολιτικού συστήματος, που γεννάει την ανεργία, η επίλυση του προβλήματος θέτει, έτσι κι αλλιώς, επί τάπητος την εγκαθίδρυση ενός άλλου συστήματος, που δεν μπορεί παρά να είναι η πολιτική εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Αν το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα δεν μπορέσει να δει συνολικά το πρόβλημα της ανεργίας σαν πρόβλημα ανατροπής της καπιταλιστικής τάξης πραγμάτων - και εδώ χρειάζεται ακόμα προσπάθεια και ένταση της ιδεολογικής προπαγάνδας των κομμουνιστών - τότε θα υπάρχουν αμυντικές αγωνιστικές εξάρσεις, γενικά, θα κυριαρχεί η αμυντική θεώρηση του προβλήματος. Για παράδειγμα: Πώς θα πρέπει να αντιδράσει το Εργατικό Κέντρο στο νέο νομοσχέδιο της κυβέρνησης για την ανεργία; Να "φωνάξει" για την κατάργηση των επιδομάτων ανεργίας, ενάντια στην επιδότηση των εργοδοτών, με τα ιδιωτικά γραφεία εργασίας, με την επέκταση της μερικής απασχόλησης, ζητήματα, που, βέβαια, καθιερώνει το απαράδεκτο νομοσχέδιο ή να συγκεντρώσει δυνάμεις, προβάλλοντας την αναγκαιότητα της πάλης των εργαζομένων και του λαού για μείωση των ωρών εργασίας σε 35, με 5ήμερο, 7ωρο, χωρίς μείωση αποδοχών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, για βελτίωση της θέσης των εργαζομένων, με αύξηση του εισοδήματός τους, για καθιέρωση γνήσιας ΑΤΑ, για παραγωγικές επενδύσεις στη βάση κλαδικών πολιτικών σε παραδοσιακούς και νέους τομείς, για δημόσιους εθνικούς φορείς σε βασικούς κλάδους, για μέτρα κατά της ανεργίας, μέτρα άμεσα για την ουσιαστική ανακούφιση των ανέργων με επιδότηση στο 80% αόριστης διάρκειας κλπ. Ασφαλώς, η δεύτερη επιλογή τακτικής δίνει προοπτική ανάπτυξης της πάλης, βοηθάει στη συγκέντρωση ευρύτερων λαϊκών δυνάμεων, θέτει τις βάσεις αυτού που λέμε αντιμονοπωλιακό αντιιμπεριαλιστικό δημοκρατικό μέτωπο πάλης.

Η πάλη του Κόμματος και του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος για την ανεργία σημαίνει συνολική αμφισβήτηση, αντίσταση και προβολή μιας άλλης πολιτικής, που να έχει τρεις άξονες:

Ενα ολόκληρο ιδεολογικό "πυρηνικό" οπλοστάσιο έχει κατασκευαστεί από το κεφάλαιο για να δικαιολογήσει, για να αφαιρέσει ιδεολογικά την ανεργία από τη γόνιμη μήτρα, που τη γεννά συνέχεια, το καπιταλιστικό σύστημα. Ενα ιδεολογικό οπλοστάσιο, για να καθιερώσει την ανεργία στα μυαλά της εργατικής τάξης σαν "φυσικό φαινόμενο" της τεχνολογίας, να αποτελέσει η ανεργία άλλοθι των πολιτικών λιτότητας, αποβιομηχάνισης, έντασης της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης με τις μεσαιωνικές εργασιακές σχέσεις. Στη Θεσσαλονίκη, της ανεργίας, το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα της πόλης ανοίγει το πρόβλημα στις πολιτικές του διαστάσεις. Απαιτεί, διεκδικεί επιθετικά. Γι' αυτό καλούμε τους εργαζόμενους και τους άνεργους σε συλλαλητήριο διαμαρτυρίας για την ανεργία, που διοργανώνει η Συντονιστική Επιτροπή Σωματείων Θεσσαλονίκης στις 20 Ιούνη.