Πρωτοσέλιδο θέμα στις περισσότερες εφημερίδες έγιναν χτες οι περιορισμοί των καταναλωτικών δανείων, που ανακοίνωσε η Τράπεζα της Ελλάδας. Γεγονός φυσιολογικό, αφού το θέμα αυτό αφορά μια διευρυνόμενη και ήδη αρκετά μεγάλη κατηγορία του ελληνικού λαού και άμεσα τους εμπόρους και γενικότερα την αγορά, η οποία σηκώνει το σταυρό του μαρτυρίου από την παρατεταμένη ύφεση. Το ζήτημα, όμως, δεν είναι ένα "ναι" ή ένα "όχι" στα καταναλωτικά δάνεια, όπως συνήθως παρουσιάζεται. Οπωσδήποτε, το αναμφισβήτητο γεγονός της συνεχιζόμενης για χρόνια αντιλαϊκής σκληρής εισοδηματικής πολιτικής, των γαλάζιων και πράσινων κυβερνήσεων του δικομματισμού, έρχεται να ενισχύσει το "ναι". Τα καταναλωτικά δάνεια προσφέρουν μια πρόσκαιρη ανακούφιση στις συνεχώς αυξανόμενες, και όλο και δυσκολότερα ικανοποιούμενες, ανάγκες των εργαζομένων. Οπως και στη χειμαζόμενη αγορά και τους χιλιάδες μικρεμπόρους και μαγαζάτορες, που ψάχνουν τους πελάτες με το φακό. Αλλά δε λύνουν το συνεχώς οξυνόμενο οικονομικό πρόβλημα των εκατομμυρίων εργαζομένων και των οικογενειών τους. Ισα ίσα το οξύνουν παραπέρα και ο κάθε κάτοχος πιστωτικής κάρτας το καταλαβαίνει αυτό πολύ καλά, ιδιαίτερα όταν έρχεται η ώρα της εξόφλησής της. Οταν συνειδητοποιεί ότι δεν πληρώνει μόνο τα όποια προϊόντα αγόρασε και τα είχε πραγματικά ανάγκη - ίσως και μερικά που δεν τα χρειάζονταν - αλλά κι ένα σοβαρό τίμημα έναντι της τραπεζικής ...εξυπηρέτησης.

Η διοίκηση της Τράπεζας της Ελλάδας ισχυρίστηκε ότι τα μέτρα περιορισμού των καταναλωτικών δανείων είναι απαραίτητα - ως πρώτο μόνο βήμα μάλιστα - για την αντιμετώπιση του πληθωρισμού, που έχει και πάλι σηκώσει κεφάλι τους τελευταίους μήνες. Ο ισχυρισμός αυτός είναι τόσο σωστός, όσο ήταν και τα ακριβώς αντίθετα κυβερνητικά επιχειρήματα, όταν πριν δύο χρόνια ανακοινώνονταν, με πολλά χαμόγελα και σχετικές παράτες, η αύξηση και η επέκταση των καταναλωτικών και άλλων δανείων, στα πλαίσια της "απελευθέρωσης" του τραπεζικού συστήματος. Ο πληθωρισμός στην Ελλάδα αποτελεί εξ ολοκλήρου προϊόν και συνέπεια της ασυδοσίας και των συνεχώς αυξανόμενων υπερκερδών των μονοπωλίων και των μεγάλων επιχειρήσεων και δεν οφείλεται ούτε στους μεγάλους δήθεν μισθούς και μεροκάματα, ούτε στις... υπέρογκες αυξήσεις τους, ούτε στην υποτιθέμενη υπερκατανάλωση - παρά τις όποιες, υπαρκτές στρεβλές καταναλωτικές συνήθειες - των εργαζομένων. Οι αποδείξεις είναι πλέον περισσότερο και από εξόφθαλμες, μετά από τα τόσα χρόνια της σκληρής και άτεγκτης εφαρμογής των δικομματικών πολιτικών μονόπλευρης λιτότητας.

Δύο είναι, ουσιαστικά, τα συμπεράσματα που μπορεί και πρέπει ο κάθε εργαζόμενος να κρατήσει από τους "καταναλωτικούς" κυβερνητικούς ακροβατισμούς. Το πρώτο υπογραμμίζει την επιτακτική ανάγκη της ριζικής αλλαγής της οικονομικής πολιτικής, πρώτα και κύρια της εισοδηματικής. Μια ανάγκη, που έχει πάρει πλέον γενικότερη και κρίσιμη σημασία και διάσταση, αφού είναι αλληλένδετα δεμένη με την αποφασιστική τόνωση της αγοράς και της ζήτησης, της απασχόλησης και της ανάπτυξης της χώρας. Και το δεύτερο φανερώνει πως η προαναφερόμενη ανάγκη δεν μπορεί να ικανοποιηθεί με... μαγικά τρικ και κόλπα. Ακόμη και ορισμένα παρόμοια μέτρα, που πρόσφεραν παλιότερα προσωρινή και ουσιαστικά ψεύτικη άμβλυνση των λαϊκών προβλημάτων, δε διαθέτουν - στις σημερινές συνθήκες της ασύδοτης όρεξης των πολυεθνικών και των κριτηρίων του Μάαστριχτ - την αλλοτινή ...μαγεία τους.