Μιλάω για το Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ. Και - ετσιθελικά - αφήνω τις "ευγένειες" και υπεισέρχομαι στα "εσωτερικά των άλλων κομμάτων". Γιατί, "τα άλλα κόμματα", υπεισέρχονται στη ζωή μας και καθορίζουν την ποιότητά της. Γιατί, "τα άλλα κόμματα", με χίλιους μηχανισμούς και με άλλες τόσες αλχημείες, κάνουν το μαύρο άσπρο και το ασήμαντο σημαντικό. Μας φέρνουν σαν κυρίαρχο, το απλό ερώτημα: Κώστας ή Ακης, για να κρύψουν, κάτω από μια ανύπαρκτη μονομαχία - "δύο γιγάντων" - το πρόβλημα. Την έλλειψη - ουσιαστικής - πολιτικής διαφοράς. Ο Κώστας και ο Ακης είναι, βέβαια, δύο διαφορετικά άτομα, δεν είναι, όμως, δύο διαφορετικές πολιτικές. Είναι δύο διαφορετικά πρόσωπα, με μια - και μοναδική - πολιτική, που ακούει στο όνομα Κωστ-άκης.Τελικά, τι είπαν όλες αυτές οι βραχνιασμένες φωνές των οπαδών του Κώστα και του Ακη; Αυτά τα στεγνά λαρύγγια στις εξέδρες; Αυτά τα καταπράσινα - απ' την οργή - πρόσωπα, που αλληλοσπρώχνονταν βρίζοντας μανιασμένα; Ολα αυτά τα γνωστά - και τα άγνωστα - στελέχη, που δάγκωναν θυμωμένα τα μικρόφωνα και φώναζαν προς όλες τις κατευθύνσεις; Είπαν για την ανεργία, για την ακρίβεια, για την εξωτερική πολιτική, για την εξάρτηση της χώρας μας; Είπαν για την υγεία, για την παιδεία, για την τέχνη, για τον πολιτισμό; Είπαν για τους συνταξιούχους; Ούτε μια φορά δεν ακούστηκε εκείνο το ανεπανάληπτο: τιμημένα νιάτα, περήφανα γηρατειά! Κανένα "πολιτικό" σύνθημα! Δε μίλησαν ούτε, καν, για τα - επίκαιρα - σκουπίδια. Για τις χωματερές, που αναζητούνται να χώσουνε τα όνειρά μας.

Να λοιπόν - για τον καθένα - η καθαρή πολιτική εικόνα, Πέρασε, πια οριστικά - για όλους - η εποχή της "αθωότητας". Αυτή η ακαθόριστη σημειολογική εκδοχή - που μπέρδευε - για το αν ο ήλιος ανατέλλει ή δύει, απαντήθηκε. Το ΠΑΣΟΚ "είναι εδώ, ενωμένο, δυνατό". Υπέρ του ΝΑΤΟ, υπέρ της Ευρωπαϊκής Ενωσης, υπέρ του κεφαλαίου. Χωρίς "σοσιαλιστικά" άλλοθι, χωρίς "προχωρημένα" - και κλεμμένα - συνθήματα. Χωρίς εκείνες τις λεκτικές αιμορραγίες του πρώτου καιρού. Τα πράγματα πήραν τον - κανονικό - δρόμο τους. Σιγά σιγά χτίστηκε - με όλα τα απαραίτητα "οικοδομικά" υλικά - ένα, ακόμα, κόμμα της συντήρησης. Μια, ακόμα, εναλλακτική λύση. Μια, ακόμα, πολιτική δύναμη για τη στήριξη του συστήματος.

Τώρα, πια, για τη δυστυχία τους, υπάρχει ο πρόεδρος του Συνδέσμου των Βιομηχάνων, που - ανοιχτά - του ζητιέται, και αυτός - ανοιχτά, επίσης - δίνει την ευχή του. Τώρα η "τεχνοκρατία" έφαγε - οριστικά - τη "λαοκρατία". Τώρα - ακόμα και για τους δύσπιστους - το σκοτεινό πέπλο ξεσκίστηκε και αποκαλύφθηκε ολόκληρο το ψέμα! Ο Κλίντον στέλνει χαιρετίσματα. Το Χρηματιστήριο ευχετήριες κάρτες. Το ΠΑΣΟΚ ομολογεί - καθαρά - με την πολιτική του, πως είναι και αυτό μέρος της εναλλαγής και της συνδιαλλαγής. Κανένας, πια, δεν μπορεί να είναι αθώος. Η επιμονή - και η παραμονή - τώρα, πια, μόνον, από την ψυχανάλυση μπορεί να εξηγηθεί! Η πολιτική δεν έχει άλλες εξηγήσεις για το φαινόμενο!