Οσοι πίστεψαν ότι ο ελληνικός αθλητισμός στο Μόναχο ξαναβρήκε τη χαμένη του ταυτότητα, στο Μόντρεαλ διαψεύστηκαν παταγωδώς. Τριάντα επτά αθλητές, εκπρόσωποι 8 αθλημάτων και 35 παράγοντες ταξίδεψαν στον Καναδά. Εκ των υστέρων χαρακτηρίστηκε ταξίδι αναψυχής. Κι έτσι ήταν.

Τα αποτελέσματα δεν αξίζουν αναφοράς. Τα προσχήματα διέσωσαν για άλλη μια φορά τα βαριά αθλήματα. Ο Νίκος Ηλιάδης της ΧΑΝ Θεσσαλονίκης κατέκτησε την 4η θέση στην κατηγορία των 82,5κ. της άρσης βαρών, σηκώνοντας 150κ. στο αρασέ, 190 στο ζετέ και 340 στο σύνολο. Στην πάλη ο Π. Γαλακτόπουλος στη δύση της καριέρας του έμεινε όγδοος στην κατηγορία των 74κ. της ελληνορωμαϊκής. Αφησαν, όμως, καλές υποσχέσεις τρία νέα ονόματα που έμελλε στις επόμενες Ολυμπιάδες να ανέβουν στο βάθρο των νικητών. Ο Γ. Χατζηιωαννίδης στα 57κ. της ελευθέρας και ο Στ. Μυγιάκης στα 62κ. της ελληνορωμαϊκής που βρέθηκαν στην 7η θέση και ο Μπ. Χολίδης στην κατηγορία των 57κ. της ελληνορωμαϊκής. Την 6η θέση στα ΦΙΝ κατέκτησε ο ιστιοπλόος του Ολυμπιακού Τάσος Μπουντούρης, που θα είναι παρών σε λίγες μέρες και στην Ολυμπιάδα της Ατλάντα σε ηλικία 41 χρόνων.

Πρόταση Καραμανλή

Ταυτόχρονα με τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μελβούρνης εκδηλώνεται πρωτοβουλία από πλευράς του τότε πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή για μόνιμη τέλεση των αγώνων στην Ελλάδα. Στην πραγματικότητα επρόκειτο για ένα μόνιμο ελληνικό αίτημα, το οποίο επανερχόταν στην επικαιρότητα κάθε φορά που προέκυπταν προβλήματα στο ολυμπιακό κίνημα. Ανάλογη πρόταση είχε απορριφθεί από τον Πιερ Ντε Κουμπερτέν μετά την Ολυμπιάδα του 1896, με το επιχείρημα ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες ανήκουν πλέον σε όλο τον κόσμο, αλλά και στη διάρκεια των δύο πολέμων. Το Σεπτέμβρη του 1976 η ολομέλεια της ΕΟΑ υιοθέτησε την πρόταση Καραμανλή και έστειλε σχετικές επιστολές στα μέλη της ΔΟΕ και τις Εθνικές Ολυμπιακές Επιτροπές όλων των χωρών. Η πρόταση δημιούργησε ορισμένο θόρυβο, επανήλθε στο προσκήνιο μετά το μποϊκοτάζ των Ολυμπιακών Αγώνων της Μόσχας, αλλά δεν έτυχε καμιάς τύχης. Τα συμφέροντα είχαν ήδη εισβάλλει στους Ολυμπιακούς Αγώνες και οι εκπρόσωποί τους κατείχαν ήδη ηγετικές θέσεις στη ΔΟΕ. Παράλληλα, η εξωτερική πολιτική που ακολούθησε η Ελλάδα μεταπολεμικά, δεν παρείχε τα εχέγγυα για την ανεξαρτησία που είχε ανάγκη το ολυμπιακό κίνημα, προκειμένου να συνεχίσει να διεκπεραιώνει με επιτυχία τον ιστορικό του ρόλο. Για του λόγου το αληθές, ας βγάλει κανείς τα συμπεράσματά του από την άρνηση της ΔΟΕ να αναθέσει στην Αθήνα τη "χρυσή" Ολυμπιάδα του 1996.