Οταν στις 12 του Μάη 1970 το Μόντρεαλ επικρατούσε της Μόσχας, του Λος Αντζελες και της Φλωρεντίας, στην ψηφοφορία για την ανάληψη των 21ων Ολυμπιακών Αγώνων, ο δήμαρχος της πόλης, Ζαν Ντραπό, υπόσχονταν Αγώνες χαμηλών τόνων, στους οποίους θα βασίλευε η απλότητα και η αξιοπρέπεια. Η πραγματικότητα δεν τον δικαίωσε. Οι Καναδοί υπολόγιζαν να επενδύσουν για την Ολυμπιάδα 310 εκατ. δολάρια. Ο αυξανόμενος πληθωρισμός και οι απεργίες των εργαζομένων στις εγκαταστάσεις, για καλύτερα μεροκάματα και συνθήκες ασφαλείας (από κακοτεχνίες στη διάρκεια των κατασκευών σκοτώθηκαν 13 εργαζόμενοι), ανέβασαν το τελικό κόστος στα 2 δισ. δολάρια.

Ηταν η πρώτη Ολυμπιάδα που κινδύνευσε σοβαρά να ματαιωθεί ή να μεταφερθεί σε άλλο κράτος για οικονομικούς λόγους. Οι Καναδοί... μπήκαν γερά μέσα. Το τελικό έλλειμμα έφτασε τα 990 εκατομμύρια δολάρια και τη... νύφη πλήρωναν επί πολλά χρόνια μετά οι φορολογούμενοι. Καμία Ολυμπιάδα μέχρι τότε δεν άφησε κέρδος. Η αποτυχία όμως της οργανωτικής επιτροπής του Μόντρεαλ, ξεπέρασε κάθε προηγούμενο.

Τέσσερα χρόνια αργότερα, οι Σοβιετικοί με χαμηλότερο κόστος εργασίας, επένδυσαν 570 εκατ. δολάρια. Τα έσοδα έφτασαν τα 491 εκατ. αλλά το έλλειμμα των 77 εκατ. δολ. κυμάνθηκε σε λογικά πλαίσια.

Οι Αμερικάνοι που ανέλαβαν την Ολυμπιάδα του 1984, από την αρχή δεν έκρυψαν τις διαθέσεις τους για εμπορευματοποίηση των Αγώνων. Ξεπούλησαν τα πάντα στην ιδιωτική πρωτοβουλία, αναζητώντας κέρδη ακόμα και από τη λαμπαδηδρομία. Επένδυσαν 545 εκατ. δολάρια, εισέπραξαν 768 και με κέρδος 222 εκατ., επέβαλαν ντε φάκτο τους δικούς τους κανόνες στο ολυμπιακό παιχνίδι.

Το 1988 οι Νοτιοκορεάτες ξόδεψαν 1,3 δισ. δολάρια, αλλά το παιχνίδι των εντυπώσεων τους κόστισε 488 εκατ.

Ο γιγαντισμός στους Ολυμπιακούς Αγώνες άρχισε να παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις το 1964. Οι Ιάπωνες θέλοντας να εισβάλουν δυναμικά στη διεθνή πολιτική και οικονομική σκηνή, έκτισαν εντυπωσιακές εγκαταστάσεις χωρίς να υπολογίζουν έξοδα. Τέσσερα χρόνια νωρίτερα είχαμε και την πρώτη αντιπαράθεση τηλεοπτικών καναλιών. Ενώ το 1956 το CBS αρνήθηκε να πληρώσει δικαιώματα, υποστηρίζοντας ότι η μετάδοση ειδήσεων είναι αντικείμενο κοινωνικού ενδιαφέροντος, το 1960 πληρώνει στη Ρώμη 660.000 δολάρια για τα αποκλειστικά δικαιώματα. Τα έσοδα από τις διαφημίσεις ανέρχονται σε 1,2 εκατ. δολάρια. Η αντίστροφη μέτρηση για την εξάρτηση της ΔΟΕ και την άρνηση του πνεύματος των Ολυμπιακών Αγώνων, έχει αρχίσει.

Αθλητισμός και τηλεόραση δε γεννήθηκαν μαζί. Τα τελευταία χρόνια βαδίζουν όμως χέρι - χέρι. Η τηλεθέαση έχει ανάγκη τις συγκινήσεις που προσφέρουν οι μεταδόσεις των Ολυμπιακών Αγώνων και η ΔΟΕ τα δισεκατομμύρια που συνεπάγεται η αποκλειστικότητα των τηλεοπτικών δικαιωμάτων. Οι "Αθάνατοι" αισθάνθηκαν μάλιστα την ανάγκη να κατοχυρώσουν τα οικονομικά δικαιώματα της ΔΟΕ στον ολυμπιακό χάρτη, στο άρθρο 10 του οποίου πλέον τονίζεται: "Οι Ολυμπιακοί Αγώνες ανήκουν στην απόλυτη δικαιοδοσία της ΔΟΕ, η οποία κατέχει όλα τα δικαιώματα για την οργάνωση και οποιαδήποτε αναπαραγωγή τους".

Αφεντικό λοιπόν η ΔΟΕ των Ολυμπιακών Αγώνων. Της ιδέας που γεννήθηκε στην Αρχαία Ελλάδα, όχι για να γίνει εμπόρευμα στα χέρια κάποιων επιτηδείων, αλλά για να φέρει πιο κοντά πολιτισμικά τις πόλεις κράτη και να διαμορφώσει μία καλύτερη ειρηνική κοινωνία.