Ποιον να πρωτοθαυμάσει κανείς από τους πρωταγωνιστές της 21ης Ολυμπιάδας; Τους Κουβανούς Χουαντορένα και Στίβενσον, τον Φινλανδό Λάσε Βίρεν, την 14χρονη Νάντια Κομανέτσι, την πρώτη γυμνάστρια με το ρεκόρ τελειότητας και τα 6 δεκάρια στις ασκήσεις της. Την Νέλι Κιμ από τη Λευκορωσία, τον εκπληκτικό Νικολάι Αντριάνοφ, τον γερόλυκο Βίκτορα Σανέεφ ή τον γίγαντα Αλεξέεφ;

Ο Αλμπέρτο Χουαντορένα, με το αρχοντικό τρέξιμο, κυριάρχησε στα 400 και 800 μέτρα. Υπήρξε από τους κορυφαίος δρομείς της μεταπολεμικής περιόδου. Γεννήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου 1951 στο Σαντιάγκο Ντε Κούμπα. Υπουργός Αθλητισμού σήμερα στη χώρα του, υπήρξε το πρότυπο για πολλούς μεγάλους Κουβανούς αθλητές που ακολούθησαν.

Τρεις μήνες μετά τον Χουαντορένα, στην ίδια πόλη γεννήθηκε ο Τεόφιλο Στίβενσον. Πυγμάχος με άριστη τεχνική κατάρτιση, θα είχε αντίπαλο, αν ήθελε, μόνο στο χώρο της επαγγελματικής πυγμαχίας. Αρνήθηκε όμως να ανταλλάξει με χρήματα την ερασιτεχνική του ιδιότητα.

Ο Λάσε Βίρεν έγραψε τη δική του εποχή στα 5 και 10 χιλιόμετρα, όπου κατέκτησε 4 χρυσά το 1972 και 1976. Προσπάθησε να επαναλάβει την επιτυχία του το 1980 στη Μόσχα, αλλά χωρίς επιτυχία. Τον κατηγόρησαν ότι ντοπαριζόταν με το αίμα του. Οτι δηλαδή, στο ξεκίνημα της προετοιμασίας αφαιρούσε από τον οργανισμό του ποσότητα ...ακούραστου αίματος, το οποίο επανέφερε λίγο πριν την έναρξη των αγώνων. Οι κατηγορίες ποτέ δεν επιβεβαιώθηκαν.

Η Νάντια Κομανέτσι, με τα έξι δεκάρια, τα τρία χρυσά, ένα ασημένιο και ένα χάλκινο μετάλλιο, άφησε τη δική της εποχή στην ενόργανη γυμναστική. Γεννήθηκε το 1961 και σε ηλικία 6 χρόνων ανακάλυψε το ταλέντο της ο προπονητής της Μπέλα Κάρολι. Το 1989 έφυγε στις ΗΠΑ, όπου ζει μόνιμα σήμερα. Ο Νικολάι Αντριάνοφ αποδείχτηκε άξιος διάδοχος του Βίκτορ Τσουγκάριν στη γυμναστική. Γεννήθηκε το 1952, όταν ο δεύτερος κυριαρχούσε στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Φινλανδίας. Ο καθηγητής από το Βλαντίμιρ, στο Μόντρεαλ κατέκτησε περισσότερα μετάλλια από κάθε άλλον αθλητή. Τέσσερα χρυσά, 2 ασημένια και 1 χάλκινο μετάλλιο.

Για δύο Ολυμπιάδες, το 1972 και 1976, ο Βασίλι Αλεξέεφ δεν είχε αντίπαλο όχι μόνο στην κατηγορία των βαρέων βαρών, αλλά γενικότερα στην άρση βαρών. Παγκόσμιος πρωταθλητής το 1970-'71-'73-'75, '77-'78, πρωταθλητής Ευρώπης το 1970-'75-'77-'78, βελτίωσε στην καριέρα του 79 φορές το παγκόσμιο ρεκόρ στην κατηγορία του.