Το κυριότερο πρόβλημα, που φαίνεται να κυριαρχεί στη σκέψη του συγγραφέα του βιβλίου, είναι ο φόβος του μέλλοντος, πιο σωστά, των μελλοντικών εξελίξεων. Ενας φόβος όχι, ασφαλώς, αδικαιολόγητος στον κόσμο της Νέας Τάξης. Ενας φόβος, τον οποίο πρέπει να παραδεχτούμε ότι και ο ίδιος ο συγγραφέας δεν αφήνει ατεκμηρίωτο.

Ενας φόβος, όμως, που ο συγγραφέας κάνει ό,τι μπορεί για να κρατήσει ευκολοχώνευτο για την κυρίαρχη ιδεολογική αντίληψη της εποχής μας. Αν καταλάβαμε καλά τις κάπως ασαφείς, σε πολλά σημεία, διατυπώσεις του, η εξέλιξη αυτή δεν αποτελεί μοιραία εξέλιξη μιας ολόκληρης κοινωνίας, με την αιτία της στη φύση αυτής της κοινωνίας, αλλά στο πνεύμα ενός αιώνα, του 20ού.

Ετσι, ασφαλώς, εξηγούνται δύο πράγματα:

- Οι χονδροειδείς επιθέσεις ενάντια στο σοσιαλισμό, στα πλαίσια των επιθέσεων ενάντια στον Ι. Β. Στάλιν, που φαίνονται να είναι λίγο - πολύ "επαγγελματική" υποχρέωση για τον συγγραφέα, αλλά και των γνωστών παραλληλισμών φασισμού - κομμουνισμού κλπ.

- Οι αντιφάσεις του βιβλίου, μερικές από τις οποίες χτυπούν πολύ έντονα στο μάτι. Ο συγγραφέας δε φαίνεται να συνάγει κανένα συμπέρασμα από το φασιστικό κύμα της δεκαετίας του '30, ως διεθνούς συνωμοσίας του ιμπεριαλισμού ενάντια στην ΕΣΣΔ, όπως αναφέρει ο ίδιος. Το γεγονός ότι αυτό το κύμα αποτελούσε θανάσιμο κίνδυνο ΜΟΝΟ για την ΕΣΣΔ (όπως, πολύ σωστά, λέει ο συγγραφέας) πάλι περνά "στο ντούκου".

Οπως φαίνεται, η Νέα Τάξη περιορίζει, μεταξύ πολλών άλλων, και τη δυνατότητα να κάθεται κανείς σε δυο καρέκλες... (Εκδόσεις Πατάκη).

Θ. Π.