Στη "χώρα της ελευθερίας και του χρήματος", τις Ηνωμένες Πολιτείες, το "φαινόμενο" των αστέγων, που ζουν σε χαρτοκιβώτια και κυκλοφορούν στους δρόμους με όλα τα υπάρχοντά τους, είναι γνωστό σχεδόν σε όλους. Ωστόσο, η εικόνα της χώρας με τα μεγάλα πολυκαταστήματα και τις φανταχτερές βιτρίνες κάνει πιο έκδηλο και χτυπητό το μαρτύριο της φτωχολογιάς, που παίρνει ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις στις ΗΠΑ. Μια τέτοια εικόνα όμως δεν είναι "ευχάριστη" για τους διευθύνοντες και τους προνομιούχους και έτσι αποφάσισαν να τους "εξαφανίσουν" από τους δρόμους του κέντρου της Νέας Υόρκης, μεταφέροντάς τους σε άλλες περιοχές όπως το Χάρλεμ και το Μανχάταν. Σύμφωνα με επίσημους υπολογισμούς, πάνω από 35 εκατομμύρια Αμερικανοί ζουν μέσα στη φτώχεια,από τα 250 εκατομμύρια του συνολικού πληθυσμού. Πρέπει να προστεθεί ότι άλλα 3-5 εκατομμύρια Αμερικανοί - δύσκολο να προσδιοριστεί ακριβώς ο αριθμός τους - είναι άστεγοι με πραγματικά τραγικές συνέπειες πολύ συχνά.

Χαρακτηριστική είναι η ενέργεια του δημοτικού συμβουλίου της Νέας Υόρκης. Προκειμένου να καταργηθεί η "επιθετική", όπως τη χαρακτηρίζει, ζητιανιά, πρότεινε στις 26 Ιουνίου ένα νομοσχέδιο, απαγορεύοντας ουσιαστικά στους άστεγους να χρησιμοποιούν τους συνηθισμένους τους δημόσιους χώρους ως στέγη. Ετσι απαγόρευσαν την είσοδο στη "Σόνι Πλάζα" του Μάντισον Αβενιου, των επισκεπτών που κρατούν "υπερβολικά πακέτα", εννοώντας φυσικά τους άστεγους, που είναι αναγκασμένοι να κυκλοφορούν με όλα τα υπάρχοντά τους.

Ο αριθμός, όμως, των φτωχών συνεχώς μεγαλώνει, όπως και το χάσμα που τους χωρίζει με τα εύπορα τμήματα του πληθυσμού και πολύ περισσότερο με την πλουτοκρατική ελίτ. Σύμφωνα, με την Κοινοτική Υπηρεσία της Κοινωνίας της Νέας Υόρκης, το 27% των κατοίκων της Νέας Υόρκης ζουν σήμερα στη φτώχεια και συντηρούν μια τετραμελή οικογένεια με 14.763 δολάρια ή και λιγότερα το χρόνο. Κατά τη διάρκεια ενός χρόνου, περίπου 100.000 απ' αυτούς αναγκάζονται να φύγουν από τα σπίτια τους και έτσι βρίσκονται στους δρόμους χωρίς κάποια συγκεκριμένη στέγη. Περίπου το 60% είναι μέλη οικογενειών που έχουν χάσει τα σπίτια τους. Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι οι περισσότεροι απ' αυτούς είναι μαύροι. Σύμφωνα με τον Ντένις Κουλχένι, καθηγητή του Πανεπιστημίου της Πενσυλβανίας, οι μαύροι της Νέας Υόρκης έχουν 15 φορές περισσότερες πιθανότητες να βρεθούν άστεγοι απ' ό,τι οι λευκοί. Ενα σε κάθε 12 μαύρα παιδιά στη Νέα Υόρκη έχει βρεθεί στους δρόμους άστεγο.

Ενα κύριο μέρος της πολιτικής της "ποιότητας ζωής" του δημάρχου της πόλης, Ρούντολφ Τζουλιάνι, είναι να "εξαφανίζει" τους άστεγους από το κέντρο της πόλης, ώστε να μη γίνονται αντιληπτοί από τους τουρίστες και τους παρευρισκόμενους. Εχει ξεκινήσει ήδη μια εκστρατεία "διωγμού" από το κέντρο της πόλης σε προάστια, ώστε η Νέα Υόρκη να φαίνεται "καθαρή" από τα χάρτινα κουτιά, που κάποτε ήταν τα σπίτια τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα που δείχνει τους "διωγμούς" των αστέγων είναι οι δηλώσεις της Μέρι Μπροσνάχαν, διευθύντριας του "Συνασπισμού για τους Αστεγους", που επισήμανε ότι ενώ παλιότερα τα δύο "βαν" που είχαν τη δυνατότητα να διαθέτουν φαγητό σε περίπου 750 άστεγους κάθε βράδυ, τώρα πλέον έχει μειωθεί κατά πολύ ο αριθμός τους στο κέντρο, ενώ έχει αυξηθεί κατά πολύ τόσο στο Μανχάταν, όσο και στο Χάρλεμ.

Ο αριθμός των αστέγων κάθε μέρα και αυξάνεται. Αυτό δείχνουν και τα στατιστικά στοιχεία του 1994, όπου αναφέρουν ότι περίπου 6 εκατομμύρια εργαζόμενοι στις ΗΠΑ έχασαν τη δουλιά τους ανάμεσα στο 1992 και το 1993 και απ' αυτούς το 25% παραμένουν ακόμα άνεργοι, χωρίς να υπολογίζονται οι εργαζόμενοι που δουλεύουν ευκαιριακά. Οπως είναι φυσικό, αρκετοί απ' αυτούς έχουν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και έχουν βρεθεί να ζουν στους δρόμους.

Στη Νέα Υόρκη οι χώροι στέγασης των αστέγων δεν καλύπτουν τις ανάγκες, ενώ παράλληλα οι κοινωνικές δαπάνες της πόλης κάθε χρόνο και περικόπτονται. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι τα επόμενα τέσσερα χρόνια θα περικοπούν κατά 3 δισεκατομμύρια δολάρια. Σήμερα υπάρχουν 100 ή και περισσότερα κτίρια που στεγάζουν 5.700 οικογένειες και άλλα 39 που στεγάζουν 7.000 άτομα. Ολα είναι όχι μόνο πλήρη, αλλά και υπερχειλίζουν μιας και δε φτάνουν για τον αριθμό των αστέγων. Ηδη υπάρχουν απειλές από το δημοτικό συμβούλιο να κλείσουν μερικά απ' αυτά τα κτίρια το φθινόπωρο, χειροτερεύοντας έτσι την ήδη δύσκολη ζωή των αστέγων.