Τα μπάνια του λαού | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Τα μπάνια του λαού

Καταλυτικά ήταν τα στοιχεία του Ινστιτούτου Καταναλωτών, που πρόσφατα είδαν το φως της δημοσιότητας και αφορούσαν το πόσοι Ελληνες κάνουν καλοκαιρινές διακοπές. Σύμφωνα με αυτά, το 1/3 των Ελλήνων δε θα κάνει φέτος καθόλου διακοπές. Το 62% από εκείνους που θα πάνε διακοπές θα μείνει λιγότερες μέρες συγκριτικά με το 1995. Επίσης, το 82% των ερωτηθέντων της δεύτερης κατηγορίας (αυτοί που θα πάνε διακοπές), απάντησε ότι είτε θα πάνε στα χωριά τους, είτε θα φιλοξενηθούν από φιλικά και συγγενικά τους πρόσωπα. Ολοι τέλος, οι ερωτηθέντες, πρόβαλαν σαν κύρια αιτία της δυσμενέστερης, σε σχέση με το 1995, εξέλιξης του θέματος των διακοπών, την επιδεινούμενη οικονομική τους κατάσταση.

Δεν χρειάζεται βέβαια η δημοσκόπηση του Ινστιτούτου προκειμένου να διαπιστωθεί ότι το εισόδημα του "έθνους των μισθωτών" τα τελευταία χρόνια έχει υποστεί ανεπανόρθωτα πλήγματα. Αυτό μέσες - άκρες το αποδέχονται πλέον και οι ίδιοι οι θύτες, οι πολιτικοί εκφραστές του προγράμματος "σύγκλισης" και του Μάαστριχτ.

Ομως η τουριστική κρίση, η αδυναμία μεγάλης μερίδας εργαζομένων να ξεφύγει λίγες μέρες από την πεζή και σκληρή καθημερινότητα, να δραπετεύσει λίγες μέρες του χρόνου από τη βαρβαρότητα του σύγχρονου καπιταλισμού, αναδεικνύουν το μέγα πρόβλημα της εποχής μας: Τη χειροτέρευση της κατάστασης της εργατικής τάξης της χώρας μας, αλλά και την οικονομική περιθωριοποίηση σημαντικών τμημάτων των μικρομεσαίων στρωμάτων. Και μιλάμε βέβαια για απόλυτη χειροτέρευση της οικονομικής κατάστασης των εργαζομένων, το πραγματικό εισόδημα των οποίων χρόνο με το χρόνο μειώνεται. Αν τη "χρυσή περίοδο" του ελληνικού καπιταλισμού, η οποία έχει καταγραφεί μεταξύ του 1950 και 1970, το πρόβλημα ήταν ότι το συνολικό τους εισόδημα αυξανόταν με βραδύτερους ρυθμούς από την αντίστοιχη αύξηση των εισοδημάτων της αστικής τάξης, σήμερα, την περίοδο εφαρμογής των μακροχρόνιων προγραμμάτων λιτότητας, οι εργαζόμενοι βρίσκονται αντιμέτωποι με την απόλυτη χειροτέρευση της οικονομικής τους θέσης. Η οποία βέβαια συνδυάστηκε με μια πρωτοφανή συσσώρευση του κεφαλαίου και μια υπερσυσσώρευση των υπερκερδών. Από τη μια κέρδη, πλούτος, δύναμη και από την άλλη κινδυνεύουν άμεσα και οι ελάχιστες, με αίμα και αγώνες, κατακτήσεις των εργαζομένων.

Οι καλοκαιρινές διακοπές των εργαζομένων, κάτι που πριν ορισμένες δεκαετίες ήταν αποκλειστικό προνόμιο της αστικής τάξης, είναι οργανικά δεμένες με τις σύγχρονες ανάγκες τους. Οι τελευταίοι είναι υποχρεωμένοι να ζουν σε πόλεις - γκέτο, κατά βάση στις πιο υποβαθμισμένες συνοικίες, οι οποίες πνίγονται από το νέφος, τις κακές συγκοινωνίες, την έλλειψη χώρων άθλησης και ψυχαγωγίας. Δουλεύουν σε συνθήκες αρκετές φορές απάνθρωπες, ενώ η εντατικοποίηση και το άγχος είναι ο κανόνας. Από την άποψη αυτή, η διακοπή των εργασιών τους για 20 - 25 μέρες, η δραπέτευση σε κάποιο νησί με καθαρά νερά, ήταν μια κατάκτηση, στην οποία συνέβαλε κατά κύριο λόγο το εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα. Μια κατάκτηση όμως, η οποία σήμερα κινδυνεύει. Η "νέα τάξη πραγμάτων" που επιδιώκει να επιβάλλει το πολυεθνικό κεφάλαιο και στη χώρα μας, δε θέτει όρια στην υφαρπαγή των εργατικών κατακτήσεων ενός ολόκληρου αιώνα.

Ολες οι ενδείξεις αναφέρουν, ότι οι εκλογές ίσως είναι πολύ κοντά. Οι εργαζόμενοι ας σταθμίσουν τη θέση τους και ας αποφασίσουν. Μετά από μια δεκαετή περίοδο νεοφιλελεύθερων επιλογών από τις κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, μέχρι και οι διακοπές τους αμφισβητούνται.