Το όραμα των πολυεθνικών | ΕΡΓΑΤΙΚΑ

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

ΠΡΟΕΚΤΑΣΕΙΣ

Το όραμα των πολυεθνικών

Aν μία χώρα σήμερα θέλει να μπορέσει να επιβιώσει στο σκληρό διεθνή ανταγωνισμό, θα πρέπει να τεθεί απόλυτα στην υπηρεσία των πολυεθνικών. Αλλος δρόμος για να αποφύγει την πλήρη αποβιομηχάνιση δεν υπάρχει. Αυτό λίγο - πολύ μας λέει ο "Οικονομικός Ταχυδρόμος", ερμηνεύοντας τη γνωστή απόφαση της GOOD YEAR να κλείσει το εργοστάσιό της στη Θεσσαλονίκη ως εξής: "Στα πλαίσια της οικονομικής παγκοσμιοποίησης, η Ελλάδα δεν προσφέρει πια στους ξένους παραγωγικούς επενδυτές ΚΑΝΕΝΑ απολύτως συγκριτικό πλεονέκτημα. Και γι' αυτό... αποχωρούν και οι πολυεθνικές...". Στο άρθρο του ο Α. Παπανδρόπουλος, αφού αναφέρει τα λόγια του Αμερικανού καθηγητή Λέστερ Θόροου, ότι "οι επιχειρήσεις σήμερα αναζητούν χώρους εγκατάστασης εκεί όπου θα παράγουν με το φθηνότερο δυνατό κόστος τα ακριβότερα προϊόντα τους", προσθέτει: "Χώρες όπως η Ελλάδα που είναι ακριβές και που επιπλέον έχουν το αρνητικό παραγωγικό περιβάλλον, θα πρέπει να αναμένουν δραματική συρρίκνωση του παραγωγικού τους ιστού".

Αυτά λοιπόν, που έπαιρνε η GOOD YEAR από το εργοστάσιό της στη Θεσσαλονίκη δεν της έφταναν: Πάνω από 1.700 δισ. κέρδη μόνο για φέτος, ένα φτηνό εργατικό δυναμικό, σε σχέση με τα άλλα εργοστάσιά της στην Ευρώπη, μια παραγωγικότητα που έφτανε από 90 έως 110%. Ηθελε κι άλλα για να σταματήσει να βλέπει "αρνητικό" το παραγωγικό περιβάλλον της χώρας μας... Συνδικαλιστές πιστεύουν ότι ζητούσε ακόμη φτηνότερο κόστος παραγωγής, γι' αυτό θα πάει σε κάποια ανατολική χώρα. "Σήμερα - πιστεύει στέλεχος μιας άλλης λαστιχοβιομηχανίας, της "Pirelli" - δεν πρέπει να λέμε ότι το κόστος εργασίας στην Ελλάδα είναι υψηλό και γι' αυτό η παραγωγή δε συμφέρει εδώ, αλλά να λέμε ότι το κόστος αυτό είναι αλλού χαμηλότερο σε σχέση με το ελληνικό και γι' αυτό συμφέρει η παραγωγή αλλού" (Οικονομικός 1/8). Είναι κι αυτό, αλλά κυρίως οι πολυεθνικές ζητούν χώρες, όπου θα απολαμβάνουν την απόλυτη ασυδοσία. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της αυτοκινητοβιομηχανίας ROVER. Εγκαινίασε εργοστάσιο στη Βουλγαρία το Σεπτέμβρη του '95 και μετά λίγους μήνες, τον περασμένο Απρίλη, το έκλεισε. Από τότε παρατηρήθηκε σημαντική μείωση του επενδυτικού ενδιαφέροντος των ξένων για εγκατάστασή τους στη Βουλγαρία. Το κλίμα αυτό οδηγεί τη βουλγαρική κυβέρνηση να προσανατολίζεται σε νέες φορολογικές απαλλαγές για την προώθηση των ξένων επενδύσεων. Ανάμεσα σ' αυτά τα μέτρα θα είναι το αφορολόγητο των κερδών για τα τρία πρώτα χρόνια λειτουργίας των πολυεθνικών, φοροαπαλλαγή του 50% των κερδών για τα επόμενα δύο χρόνια κλπ.

"Η} λογική της ανταγωνιστικότητας περιορίζει το ρόλο του κράτους σ' αυτόν ενός απέραντου συστήματος δικαστικών και οικονομικών μηχανισμών, που τίθεται στην υπηρεσία των επιχειρήσεων με σκοπό τη βελτίωση της εμπορικής τους απόδοσης", γράφει ο Ρικάρντο Πετρέλα, διευθυντής του προγράμματος FAST της Επιτροπής των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων. "Το κράτος - συνεχίζει - δεν είναι η πολιτική έκφραση του συλλογικού δημόσιου συμφέροντος. Γίνεται απλώς άλλος ένας παράγων που δρα ανάμεσα σε άλλους και υποχρέωσή του είναι να δημιουργεί τις πλέον ευνοϊκές συνθήκες για την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων. Ετσι, το γενικό συμφέρον περιορίζεται στα όρια των συμφερόντων των γιγαντιαίων επιχειρήσεων". Μ' άλλα λόγια, ένα φτηνό ως τα όρια της εξαθλίωσης και υποταγμένο εργατικό δυναμικό, φορολογικοί παράδεισοι για το μεγάλο κεφάλαιο και απόλυτη υποταγή του Κράτους στις επιθυμίες των πολυεθνικών. Σ' αυτή τη ζοφερή προοπτική μας οδηγούν οι δυνάμεις του δικομματισμού και στη χώρα μας. Κι όσοι μιλούν για μέσες λύσεις, γνωρίζουν καλά ότι δε λένε την αλήθεια. Το πραγματικό δίλημμα όμως για το λαό μας είναι ή θα ζούμε σε μια χώρα βορά του πολυεθνικού κεφαλαίου ή σε μια Ελλάδα για τους εργαζόμενους.

Λάκης ΝΙΚΟΛΑΟΥ