- Τι σηματοδοτεί, κατά τη γνώμη σας, η πρόσφατη απόφαση της "Χαλυβουργικής" να προχωρήσει σε μαζικές απολύσεις και διαθεσιμότητες και στο κλείσιμο τμημάτων παραγωγής;

- Σήμερα η "Χαλυβουργική" προχωρά σε 200 διαθεσιμότητες, τις επόμενες μέρες θα κλείσει ένα τμήμα παραγωγής σιδήρου και αυτό είναι αρνητική εξέλιξη στη συνολική αρνητική πορεία. Η "Χαλυβουργική" είναι η μεγαλύτερη ελληνική χαλυβουργία. Στη δεκαετία του '80 απασχολούσε περίπου 3.500 εργαζόμενους. Η πτωτική πορεία της επιχείρησης άρχισε εκείνη τη δεκαετία, όταν, με απόφαση της ΕΟΚ, έκλεισαν οι υψικάμινοι και συνεχίστηκε μέχρι σήμερα. Η έλλειψη επενδύσεων από πλευράς εργοδοτών - που προτίμησαν να τις κάνουν στο εξωτερικό - στην κατεύθυνση να εκσυγχρονιστεί το εργοστάσιο, να μπει νέα τεχνολογία για να γίνει η επιχείρηση ανταγωνιστική. Η ανυπαρξία, από πλευράς κυβερνήσεων, κλαδικών πολιτικών πάνω σε καίριους και στρατηγικούς τομείς της βιομηχανίας της χώρας έχουν, ουσιαστικά, οδηγήσει την επιχείρηση σε αδιέξοδο. Η μείωση του προσωπικού, με κλείσιμο και νέων ζωτικών - παραγωγικών τμημάτων του εργοστασίου οδηγεί σε μεγαλύτερη συρρίκνωση, με την προοπτική η επιχείρηση να κλείσει μετά από ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, κάτι που δεν αποκλείουν ούτε οι υπεύθυνοι.

- Πώς συμβιβάζεται η αρνητική πορεία της ελληνικής χαλυβουργίας, με το ότι αυτή την περίοδο κατασκευάζονται ή δρομολογείται η κατασκευή των πολυδιαφημισμένων μεγάλων έργων στη χώρα;

- Είναι να απορεί κανείς. Και είναι από τους μύθους που καλλιεργούνται στον ελληνικό λαό: "Μην ανησυχείτε, θα πάρουμε τα πακέτα Ντελόρ και θα γίνουν τα μεγάλα έργα". Το βλέπουμε και στην προεκλογική εκστρατεία των άλλων κομμάτων ότι εκείνο που βάζουν κυρίαρχο είναι τα πακέτα Ντελόρ. Γίνονται μεγάλα έργα, καταναλώνονται και θα καταναλωθούν, εκατομμύρια τόνοι τσιμέντο και σίδερο και είναι παράδοξο να κλείνει η ελληνική χαλυβουργία. Αυτό γίνεται, γιατί τα μεγάλα μονοπώλια, τα ευρωπαϊκά, τα γερμανικά, τα γαλλικά βάζουν ανεξέλεγκτα σίδερο στη χώρα μας, στο όνομα του "ελεύθερου", αλλά, στην ουσία, σημαδεμένου ανταγωνισμού. Αυτός ο δήθεν ελεύθερος ανταγωνισμός και οι κυβερνητικές πολιτικές οδηγούν σήμερα στο μαρασμό τη "Χαλυβουργική".

- Μπορεί να αναστραφεί η αρνητική πορεία, υπάρχει λύση και προοπτική;- Η προοπτική και η λύση βρίσκεται στους αγώνες που πρέπει να κάνουν οι εργαζόμενοι και στη χαλυβουργία και στους άλλους τομείς που πλήττονται, για την απόκρουση της συρρίκνωσης και του κλεισίματος παραγωγικών μονάδων. Ενάντια στις κυβερνήσεις, οι οποίες χειρίζονται τα ζητήματα σαν νομάρχες της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Λύση υπάρχει, όταν το κράτος αναλάβει την πρωτοβουλία παραγωγικών επενδύσεων. Θα μπορούσε, λοιπόν, η "Χαλυβουργική" και οι υπόλοιπες χαλυβουργίες να ζήσουν και να αναπτυχθούν, παίρνοντας το κράτος την πρωτοβουλία δημιουργίας ενιαίου δημόσιου φορέα χαλυβουργίας, με κορμό τη ΛΑΡΚΟ, δίπλα στην οποία θα λειτουργεί μονάδα ανοξείδωτου χάλυβα. Αυτό θα βοηθούσε και τις υπόλοιπες επιχειρήσεις να επενδύσουν στην παραγωγή νέων και πιο ανταγωνιστικών προϊόντων. Είμαστε από τις μοναδικές χώρες που παράγουν σιδηρονικέλιο, που είναι η πρώτη ύλη για τον ανοξείδωτο χάλυβα. Φυσικά, δε θέτουν μια τέτοια προοπτική. Πρέπει να αντιταχθούν οι εργαζόμενοι σε αυτές τις πολιτικές, είτε τις εφαρμόζει ο ένας, είτε ο άλλος, είτε ετοιμάζονται να τις εφαρμόσουν με συνεταίρους. Να τις καταδικάσουν, υπερψηφίζοντας το ΚΚΕ, που είναι η μοναδική πολιτική δύναμη, που αταλάντευτα υπερασπίζει το συμφέρον των εργαζομένων.

Ντ. Ν.