Εχθρική προς τον Ελληνικό Κινηματογράφο υπήρξε η πολιτική που εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις του δικομματισμού. Χρόνια τώρα όλοι οι φορείς διαμαρτύρονται και προτείνουν θεσμικές αλλαγές για να λυτρωθεί ο Ελληνικός Κινηματογράφος από το τέλμα στο οποίο περιέπεσε εξαιτίας της πολιτικής λιτότητας και της περιφρόνησής του από τους "προύχοντες".Μετά το ξεπούλημα των κρατικών σκηνών και τα αποτελέσματά του, η "πολιτιστική" πολιτική του ΠΑΣΟΚ θέλει, τώρα, διεθνές και όχι ελληνικό και επιπλέον ιδιωτικού δικαίου και το "Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης".Πρόκειται για πολιτική που οδηγεί στην εκτόπιση του Ελληνικού Κινηματογράφου όχι μόνο από τις αίθουσες τις οποίες νέμονται τα αμερικάνικα και ευρωπαϊκά μονοπώλια, αλλά και από το ίδιο, το μόνο κρατικό φεστιβάλ, θεσμοθετημένο αποκλειστικά για την προβολή της ελληνικής κινηματογραφικής παραγωγής.

Μια πολιτική που και δεν ενισχύει με επαρκή κονδύλια την κινηματογραφική παραγωγή μας για να ανταγωνιστεί την ευρωπαϊκή και την περιθωριοποιεί στο Φεστιβάλ, προς όφελος των έτσι κι αλλιώς ισχυρότερων ευρωπαϊκών ταινιών. Η συγκροτημένη από το ΥΠΠΟ "Επιτροπή για τη χάραξη εθνικής πολιτικής για τον κινηματογράφο" (με πρόεδρο τον Θόδωρο Αγγελόπουλο), "απεφάνθη": Με το προσχέδιο, το ιδιωτικού δικαίου "Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου" θα ελεεί και τον ελληνικό κινηματογράφο με "Πανόραμά" του. Δηλαδή, καταργείται το Ελληνικό Φεστιβάλ Κινηματογράφου,αλλά και το Ελληνικό Διαγωνιστικό Τμήμα, που υπήρχε τα δύο τελευταία χρόνια στο άτυπα διεθνοποιημένο φεστιβάλ. Το "Πανόραμα Ελληνικού Κινηματογράφου" θα αποτελεί προκριματική φάση για επιλογή υποψήφιων για βράβευση ταινιών, από τις οποίες θα γίνεται η τελική επιλογή για τα Κρατικά Βραβεία Κινηματογράφου.Τα βραβεία του Διεθνούς Φεστιβάλ ("Χρυσός" και "Αργυρός Αλέξανδρος") θα έχουν προβολή και αίγλη, ενώ τα κρατικά θα είναι "επαρχιακού" τύπου, κι ας λέει η Επιτροπή του ΥΠΠΟ ότι "αναβαθμίζονται και διαμορφώνονται με βάση την εμπειρία από τις μεγάλες χώρες όπως η Αμερική, η Γαλλία και η Ιταλία, όπου τα βραβεία απονέμονται από ένα σώμα εκλεκτόρων". Ενδεικτικό είναι και το γεγονός ότι στο προσχέδιο αναφέρεται η απονομή Κρατικών Βραβείων μόνο στα πλαίσια του "Πανοράματος", ενώ για το διαγωνιστικό καθεστώς του Διεθνούς Φεστιβάλ όσον αφορά τις ελληνικές ταινίες, αλλά και τον τρόπο διαγωνισμού και απονομής των δύο βραβείων, ουδείς λόγος γίνεται. Αυτά τα αποφασίζουν οι ξένοι ιθύνοντες...

Για το διοικητικό καθεστώς, η επιτροπή αποφάσισε: Το Φεστιβάλ διοικεί 15μελής Γενική Συνέλευση (! ), 5μελές ΔΣ και διευθυντής που θα... "λύνει και θα δένει".Ο διευθυντής καθορίζει το χρόνο του φεστιβάλ, τα βραβεία της κριτικής επιτροπής του Διεθνούς Φεστιβάλ, το χρηματικό ύψος των επάθλων. Επιλέγει ποιες ταινίες και με ποια σειρά θα προβληθούν στο "Πανόραμα" και στο Διεθνές Φεστιβάλ, ορίζει τα μέλη της κριτικής επιτροπής, στην οποία θα υπάρχει και Ελληνας ασχολούμενος με τον κινηματογράφο, καταρτίζει τον προϋπολογισμό κλπ.

Εκτός όμως από την κατάργηση του Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου, η πολιτική του δικομματισμού άφησε την ελληνική ταινία αβοήθητη σ' ένα πεδίο σκληρής μάχης, με πολλά ανοιχτά μέτωπα. Και αντί για σφαιρική αντιμετώπιση των προβλημάτων, χάραξη γενναίας, εθνικής κινηματογραφικής πολιτικής, ο δικομματισμός επέλεγε πάντα "έργα" βιτρίνας. Κι ενώ ο κινηματογράφος μοιάζει "σώμα" που νοσεί βαριά, η κυβέρνηση - και η σημερινή - ως "γιατρός" στο συνταγολόγιό του, γράφει "ασπιρίνες".

Η "ασθένεια" του ελληνικού κινηματογράφου αντιμετωπίζεται, αρκεί να θέλει πραγματικά να τη θεραπεύσει. Πριν ένα περίπου χρόνο, (2/11/95), οι βουλευτές του ΚΚΕ, Γιάννης Κατσαρός και Στρατής Κόρακας, με ερωτήσεις τους στον τότε υπουργό Πολιτισμού, Θάνο Μικρούτσικο επεσήμαναν τα μέτρα πουέπρεπε να λάβει η κυβέρνηση ώστε: Να διαμορφωθεί και να υλοποιηθεί σε συνεργασία με τους φορείς του χώρου εθνική κινηματογραφική πολιτική, που θα στηρίζεται στην επαρκή θεσμική και οικονομική στήριξη του κράτους. Οι κομμουνιστές βουλευτές ζητούσαν: Αμεση έκδοση του αναγκαίου ΠΔ για να ενεργοποιηθούν έστω οι ελάχιστες θετικές διατάξεις του Ν. 1597/86. Υλοποίηση των διατάξεων για την "Ελλάς Φιλμ", τη δημιουργία κινηματογραφικού αρχείου, εφαρμογή αντιμονοπωλιακών μέτρων στο χώρο διανομής. Δημιουργία πανεπιστημιακής κινηματογραφικής και οπτικοακουστικής σχολής και έλεγχο των ιδιωτικών σχολών και εργαστηρίων που κερδοσκοπούν με τα όνειρα και τις ελπίδες των νέων. Θεσμικό καθορισμό των σχέσεων κινηματογράφου - τηλεόρασης, ώστε να μην λειτουργούν ανταγωνιστικά μεταξύ τους. Καταβολή από τα τηλεοπτικά κανάλια του χρόνια αιτούμενου και νομοθετημένου αλλά μη εφαρμοζόμενου 1,5% από τα έσοδά τους υπέρ του κινηματογράφου.(Στην υποχρέωση αυτή μόνο η ΕΡΤ άρχισε να ανταποκρίνεται, ενώ καμία πίεση δεν ασκείται στα ιδιωτικά κανάλια). Ευνοϊκές ρυθμίσεις για την προβολή ελληνικών ταινιών στις αίθουσες, από τις οποίες ουσιαστικά είναι εκτοπισμένες.

Οι απαντήσεις του τότε υπουργού Πολιτισμού Θάνου Μικρούτσικου,γενικόλογες στο σύνολό τους, παραμένουν ανεφάρμοστες μέχρι σήμερα. Λ. χ. για την Ανώτατη Σχολή Κινηματογράφου ο Θ. Μικρούτσικος απάντησε ότι "άρχιζε η μελέτη για την ίδρυσή της σε συνεννόηση με το υπουργείο Παιδείας". Πέρασε χρόνος και τίποτε, έστω και ως πρόταση, δεν έγινε.

Το Κέντρο Ελληνικού Κινηματογράφου,μοναδικός φορέας χρηματοδότησης ταινιών, τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια συχνά κατηγορήθηκε ως "προβληματική επιχείρηση", όλο και πιο μίζερη και υδροκέφαλη. Παρά την αύξηση του αριθμού των ταινιών, ο ελληνικός κινηματογράφος παραμένει περιθωριοποιημένος από το κινηματογραφόφιλο κοινό, αφού ελάχιστες ελληνικές ταινίες προβάλλονται. "Στις μέρες μας - καταγγέλλει η Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών - το να κάνεις κινηματογράφο ως Ελλην, ακόμη και ως Ελλην - Ευρωπαίος, αν δεν είσαι κάποιος κύριος Α, ή κύριος Β, παρακοιμώμενος της εξουσίας και της κρατικής γραφειοκρατίας, αποτελεί ύβριν".

"Υβριν", όμως, διαπράττει η εχθρική προς τον ελληνικό κινηματογράφο δικομματική πολιτική. Αλλά και αυτή η ύβρις της, κάποτε πρέπει να... πληρώνεται και πρώτα απ' όλους από τους άμεσα παθόντες. Τώρα και με την ψήφο τους.

Σ. Α.