Το πρώτο και βασικό συμπέρασμα, που προκύπτει από τα αποτελέσματα της 22 του Σεπτέμβρη, είναι το άνοιγμα της "χαραμάδας" για θετικές διεργασίες σε κοινωνικό, πρώτα και κύρια, αλλά και πολιτικό επίπεδο. Δυνατότητα, που αναμφισβήτητα εκφράζεται μέσα από τη μείωση της δύναμης του δικομματισμού. Η πτώση του τελευταίου είχε ως κατάληξη, τα ποσοστά των δυο εταίρων να κινηθούν στα χαμηλότερα επίπεδα από τις αρχές της δεκαετίας του '80, την εποχή του "θεριέματος" του γαλαζοπράσινου διπόλου. Αξιοσημείωτο είναι πως τούτη τη φορά φάνηκε να μη λειτουργεί, όπως τουλάχιστον θα ήθελαν οι κατασκευαστές του, ο μηχανισμός των συγκοινωνούντων δοχείων μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Δηλαδή, την ώρα που η εκλογική επιρροή του ΠΑΣΟΚ μειωνόταν και σε ποσοστά και σε ψήφους, η ΝΔ όχι μόνο δεν καρπωνόταν τις απώλειες του κυβερνώντος κόμματος, αλλά υφίστατο και αυτή αποδοκιμασία από το εκλογικό σώμα, μεγαλύτερη από εκείνη των προηγούμενων βουλευτικών εκλογών. Σκόπιμο θα ήταν, λοιπόν, σε όσους πανηγυρίζουν για το 41,5% του ΠΑΣΟΚ - το χαμηλότερο κυβερνητικό ποσοστό της μεταπολίτευσης - και για την "αντοχή του δικομματισμού" συνολικά, να τεθεί το εξής απλό ερώτημα: Τι έχουν να πουν για τους επιπλέον 600.000 (!) ψηφοφόρους, που γύρισαν την πλάτη στα δυο κόμματα, συγκριτικά με τις εκλογές του 1993;

Κάθε προσπάθεια υπεκφυγής στο παραπάνω ερώτημα δεν μπορεί να κρύψει την αλήθεια. Η πτώση του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ πρώτα και κύρια αποτελεί έκφραση της αντίθεσης πλατιών κοινωνικών στρωμάτων στην ακολουθούμενη πολιτική. Είναι προϊόν της γενικευμένης δυσαρέσκειας, που προκαλεί η νεοσυντηρητική αναλγησία σε όλες τις αποχρώσεις της. Και μάλιστα, πρέπει να σημειωθεί πως αυτοί είναι οι πολίτες, που την περασμένη Κυριακή δεν υπέκυψαν στο δίλημμα του "μικρότερου κακού", όχι γιατί δεν τέθηκαν τέτοια διλήμματα, αλλά γιατί πλέον το "μικρότερο κακό" έχει αποδειχτεί τόσο κακό όσο το "μεγαλύτερό του". Είναι αυτοί, που απέρριψαν και καταδίκασαν και την οχτάμηνη διακυβέρνηση της χώρας από τον Κ. Σημίτη, και συνολικά την τρίχρονη διακυβέρνηση από το ΠΑΣΟΚ, και τη νωπή στη μνήμη τρίχρονη διακυβέρνηση της ΝΔ. Και τούτο, γιατί υπάρχουν πολλοί ακόμη, που είναι και αυτοί δυσαρεστημένοι και αγανακτισμένοι, αλλά την τελευταία στιγμή υπέκυψαν στα ψεύτικα και τεχνητά διλήμματα. Υπέκυψαν στον ορυμαγδό του αποπροσανατολισμού και της μονόπλευρης "ενημέρωσης" των "παραθύρων" της τηλε-τύφλωσης.

***

Ταυτόχρονα, η κατάσταση μέσα στο ΠΑΣΟΚ πολύ απέχει από τη "ρόδινη" εικόνα, που πλασάρουν οι σεναριογράφοι των ρετρό του τύπου "να μια αγαπημένη οικογένεια"... Ο αποκλεισμός ομάδων και τάσεων από το νέο Υπουργικό Συμβούλιο, που ακολούθησε τον αποκλεισμό εσωκομματικών αντιπάλων του Κ. Σημίτη από τη Βουλή, σε συνδυασμό με τις πρώτες "μπαρουτιές", που συνόδεψαν την ανακοίνωση της σύνθεσης της κυβέρνησης, συνιστούν το πρώτο μετεκλογικό "λίπασμα" για την ανακύκλωση μιας κρίσης που υποβόσκει.

***

Ο ελληνικός λαός έχει, λοιπόν, πολλούς και ορατούς λόγους, για να επαγρυπνά, αλλά και να εγκαταλείψει, με ακόμα εντονότερους ρυθμούς, το δικομματικό εναγκαλισμό. Πρέπει να είναι προετοιμασμένος, ώστε να αντιμετωπίσει τα όσα σχεδιάστηκαν πριν από τις εκλογές εναντίον του και τώρα έφτασε η ώρα της εφαρμογής τους. Εχει κάθε λόγο να δώσει τις δικές του μάχες, κρίνοντας και απορρίπτοντας τις δήθεν αριστερές, ανώδυνες και υποταγμένες στο σύστημα, δυνάμεις του συμβιβασμού. Ο ελληνικός λαός έχει, τελικά, κάθε λόγο και σημαντικές δυνατότητες, ώστε οι εξελίξεις του επόμενου διαστήματος να έχουν τη δική του σφραγίδα.

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

σποτ

Ο ελληνικός λαός έχει πολλούς και ορατούς λόγους, για να εγκαταλείψει, με ακόμα εντονότερους ρυθμούς, το δικομματικό εναγκαλισμό και να δώσει τις δικές του μάχες, απορρίπτοντας τις δήθεν αριστερές, ανώδυνες και υποταγμένες στο σύστημα, δυνάμεις του συμβιβασμού