Αφιερωμένες στην Πέπη Δαράκη,είναι οι σελίδες του περιοδικού λόγου και τέχνης "Αιολικά Φύλλα" (τεύχος 42, 7/1996). Η διακεκριμένη, κοινωνικά δραστήρια, πολυγραφότατη και συγγραφικά ενεργός και σήμερα, και με κείμενά της στο "Ριζοσπάστη", Πέπη Δαράκη, είναι η μία από τις δύο όλες κι όλες γυναικείες φωνές, αλλά και η μόνη ζώσα από όλα τα "μέλη" της "Λεσβιακής Ανοιξης". Της φιλολογικής συντροφιάς στις δεκαετίες του 1910 και του 1920, με επικεφαλής τον Στρατή Μυριβήλη.Στη συντροφιά, με μικρότερη την Π. Δαράκη ήταν και ο αδελφός της Κώστας Μάκιστος.

Τα "Αιολικά Φύλλα" περιέχουν βιογραφικό και εργογραφικό σημείωμα για την Π. Δαράκη, ένα απόσπασμα από ανέκδοτο αυτοβιογραφικό της έργο, το πρώτο της δημοσίευμα στον "Ταχυδρόμο" Λέσβου (6/2/1929), το οποίο υπέγραφε με το ψευδώνυμο "Εννάτη" και πολλά και ενδιαφέροντα κείμενα - μαρτυρίες - κρίσεις για τη ζωή, το συγγραφικό έργο, την αριστερή ιδεολογία, την ΕΑΜική και πολύπλευρη κοινωνική και πολιτιστική δράση της. Το αφιέρωμα συνοδεύεται και από φωτογραφίες.

Την προσφορά της Πέπης Δαράκη, όμως, τίμησαν αυτό το χρόνο με εκδηλώσεις τους διάφοροι φορείς, μεταξύ των οποίων η Ομοσπονδία Λεσβιακών Συλλόγων Αττικής στον κινηματογράφο "Αστορ" της Αθήνας, ο Σύλλογος Προοδευτικών Γυναικών Λέσβου (στη Μυτιλήνη, με πολλές ομιλίες για τη δουλιά της στην ΤΑ, για τα δικαιώματα της γυναίκας, για τον παιδαγωγικό χαρακτήρα του έργου της, με ανάγνωση κειμένων της και με αντιχαιρέτισμα της ίδιας).

Η Π. Δαράκη, συνεχίζει να γράφει "για ανθρώπους πονεμένους και βασανισμένους", γιατί όπως λέει: "Τέχνη δε θα πει να συνταιριάζεις όμορφες λέξεις. Πώς να κινητοποιήσει τους ανθρώπους η Τέχνη, όταν η ίδια δεν μπαίνει σε κίνηση από τη μοίρα των ανθρώπων; Κι αν δε μοχθήσω εγώ να βρω ένα δρόμο που θα τους βγάλει από τα βάσανά τους, πώς να βρουν εκείνοι το δρόμο που θα τους οδηγήσει στα γραφτά μου;".