Η πιο πρόσφατη έκφανση του ανηλεούς Κουρδικού εμφυλίου στο έδαφος του Βορείου Ιράκ -αφορμή ξεσπάσματος της κρίσης στην περιοχή του Κόλπου, που αν και τεθείσα "στο ψυγείο", ελέω και Παλαιστίνης, δεν έχει λήξει -ανέδειξε ως, προσωρινό τουλάχιστον, "νικητή", τον ηγέτη του Κουρδικού Δημοκρατικού Κόμματος (KDP). Ο Μασούντ Μπαρζανί, άσπονδος εχθρός του Σαντάμ Χουσεϊν, τόσο για πολιτικούς (διεκδίκηση κουρδικής αυτονομίας, συμμαχία με Αμερικανούς το 1991), όσο και προσωπικούς λόγους, κατέστη αίφνης σχεδόν... υποστηρικτής του: η Βαγδάτη δηλώνει ότι μέσω KDP απέκτησε τον έλεγχο της περιοχής, παρά τις αντίθετες προσδοκίες της Ουάσιγκτον.

Ο Μπαρζανί, πέραν αυτού, φαινομενικά αποτελεί πλέον "ρυθμιστή" ισορροπιών σε περιφερειακό επίπεδο. Αναλυτές παρατηρούν ότι μπορεί να εκπληρώσει ρόλο τελικού εκφραστή πιέσεων από τη Βαγδάτη προς την Αγκυρα και αντίστροφα, από τη Βαγδάτη προς την Ουάσιγκτον και αντίστροφα, από τη Βαγδάτη προς την Τεχεράνη και αντίστροφα, και από τη Δαμασκό (! ) προς την Αγκυρα και αντίστροφα. Κάπως περίπλοκο;

Οι πιέσεις που μπορεί να ασκήσει εν είδει "ταραχοποιού" ή "ειρηνοποιού" - κατά περίσταση- ο Μπαρζανί, αφορούν στο ποιος και κατά πόσον θα ελέγχει την περιοχή, και πώς θα αξιοποιεί αυτόν τον έλεγχο προς όφελός του, ή απλώς προς ζημίαν των αντιπάλων του...

Ομως αυτή η απρόσμενη πολιτική "αναβάθμιση" του Μπαρζανί είναι αφ' ενός πρόσκαιρη -με τις ισορροπίες να μεταβάλλονται καθημερινά -και αφ' ετέρου, χωρίς ουσιαστική αξία για τον λαό του ιρακινού (και του ευρύτερου) Κουρδιστάν. Αυτός ο τελευταίος βλέπει, κατά ιστορική ειρωνεία, το προαιώνιο όνειρό του για αυτονομία να απομακρύνεται διαρκώς, και τα παιδιά του να χύνουν το αίμα τους για "άλλες σημαίες"...

Μπ. Γ.