Οι επικίνδυνες αυτές απόψεις, για την κατάργηση δημοκρατικών ελευθεριών και την επιβολή της δικτατορίας των πολυεθνικών, είδαν το φως της δημοσιότητας τον περασμένο Αύγουστο, σε σχετικό άρθρο της αγγλικής εφημερίδας "The Gardian". Το άρθρο αυτό αποκρυπτογραφεί τα φασιστικά σχέδια που ετοιμάζουν τα επιτελεία των πολυεθνικών και οι συνεργάτες τους (Διευθυντήριο των Βρυξελλών, Διεθνές Νομισματικού Ταμείου κτλ.), στο όνομα της ...ανάπτυξης.

Επειδή είναι η πρώτη φορά που δημόσια προβάλλονται με τέτοιο κυνισμό οι προτιμήσεις των πολυεθνικών υπέρ των στρατιωτικοφασιστικών καθεστώτων - δηλαδή υπέρ του φασισμού - παραθέτουμε ολόκληρο το σχετικό άρθρο της εφημερίδας TΗΕ GARDIAN. Στο άρθρο αυτό, που είχε τον τίτλο "Λιγότερη δημοκρατία ή μεγαλύτερη ανάπτυξη" και πλαγιότιτλο "Δίλημμα - αγκάθι για τους μέχρι πρότινος συνοδοιπόρους...", αναφέρεται:

Σίγουρα, οι πολέμιοι του κομμουνισμού στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη επιδίωκαν ένα δημοκρατικό καθεστώς στη θέση του. Εν μέρει, όμως, το ονειρεύονταν, γιατί πίστευαν ότι κατά πόδας θα ακολουθούσαν τα Mac Donalds, τα Nike και τα τζιν... Οι πιο επιτυχημένες οικονομίες του κόσμου αναπτύσσονται σε δημοκρατικά περιβάλλοντα, οπότε αν σου λείπουν τα χάμπουργκερ, καλό είναι να ...προσφεύγεις σε εκλογές. Φέτος, όμως, στη δυτική μεριά του νοητού πλέον τείχους, κάποιοι καθ' όλα δημοκρατικοί ηγέτες - χωρίς προηγούμενες συλλογικές διαδικασίες - επέβαλαν υψηλότερους φόρους, περιόρισαν επιδόματα και μισθούς. Το παράδειγμα έχει να κάνει με το Βέλγιο και τον πρωθυπουργό του, Ζαν - Λικ Ντεάν. Ο λόγος για τα έκτακτα αυτά μέτρα είναι ότι η χώρα απέχει παρασάγγας από τα ζητούμενα - βάσει του Μάαστριχτ - για τη συμμετοχή στο κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, κάτι που επιδιώκει με ζήλο το Βέλγιο. Ακόμα κι όσοι προειδοποίησαν ότι το σχέδιο της ευρωπαϊκής ενοποίησης θα φθείρει τα εθνικά δημοκρατικά δικαιώματα, δεν μπορούσαν να φανταστούν πόσο σύντομα θα λάμβανε χώρα αυτή η αλλαγή.

Αντιστοίχως, οι Ιταλοί, που κι αυτοί επιδιώκουν να ενταχθούν στην "περιούσια ομάδα", μετά τις τελευταίες εκλογές εφάρμοσαν ένα σχήμα συλλογικής ευθύνης για την κυβέρνηση, κάτι πρωτόγνωρο στην πρόσφατη ιστορία τους (...).

Η νέα διάσταση της αλήθειας είναι η εξής: Η πολλή δημοκρατία, σε επίπεδο διακυβέρνησης, φταίει για το χάλι της οικονομίας. Μόνο που - όπως μπορεί εύκολα να καταλάβει κανείς - ούτε οι πολιτικοί ούτε οι οικονομολόγοι είναι πρόθυμοι να το παραδεχτούν.

Σε έρευνά του, ο πανεπιστημιακός του Χάρβαρντ, Ρόμπερτ Μπάρο, αποφαίνεται ότι οι δείκτες της οικονομικής ανάπτυξης συνδέονται αρνητικά - αν και όχι πολύ έντονα - με περισσότερους δημοκρατικούς θεσμούς. Σε έρευνά του, την οποία εκπόνησε το διάστημα 1960-1990 σε 100 χώρες, ο κ. Μπάρο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι, ενώ οι αρχές της οικονομικής ελευθερίας παίζουν αποφασιστικό ρόλο στην ανάπτυξη, οι πολιτικές ελευθερίες φέρνουν αντίθετα αποτελέσματα. Εστω και λίγη δημοκρατία είναι προτιμότερη από την παντελή έλλειψή της. Ωστόσο, "μεγάλες ποσότητες" δημοκρατίας - δηλαδή, συχνότερες εκλογικές αναμετρήσεις και όχι μόνο σε επίπεδο πρώτου βαθμού αλλά για περισσότερα θέματα - είναι χειρότερες από ...αρκετή δημοκρατία. Οι λόγοι είναι πολλοί. Κατ' αρχάς, οι ψηφοφόροι δε γνωρίζουν το όφελός τους. Τους ενδιαφέρει να αισθάνονται καλά τώρα και όχι αύριο. Ακόμα κι αν συνειδητοποιούμε ότι - ως ένα βαθμό - ενδεχομένως κάποια ύφεση να κάνει καλό, θα προτιμήσουμε να την αποπέμψουμε. Οι πολιτικοί το ξέρουν αυτό, οπότε και η οικονομία ακολουθεί τις πρόσκαιρες ορέξεις μας. Με τα δεδομένα αυτά, προβάλλει ακόμα πιο επιτακτική η ανάγκη για αυτονόμηση των Κεντρικών Τραπεζών. Οι πολιτικοί δέχονται πιέσεις για την εξασφάλιση βραχυπρόθεσμης ανάπτυξης και αδιαφορούν για τον πληθωρισμό, με αποτέλεσμα ο δείκτης αυτός να αυξάνει και να ανακόπτει τη μακροπρόθεσμη ανάπτυξη.

Στο τελευταίο του βιβλίο, ο καθηγητής Γουίλιαμ Κιτς θεωρεί ότι με τις θέσεις του υπέρ της ανεξαρτησίας των τραπεζών δεν τάσσεται κατά της δημοκρατίας. Η δημοκρατία, ισχυρίζεται, μπορεί να λάβει διάφορες μορφές, δίνοντας στο εκλογικό σώμα τη δυνατότητα να διαδραματίσει αποφασιστικό ρόλο. Αυτό μοιάζει με σοφιστεία. Ο πυρήνας του συστήματος ταυτίζεται με το δικαίωμα του εκλογικού σώματος να απομακρύνει από την εξουσία όσους πιστεύει ότι τον κοροϊδεύουν. Με τη μέθοδο αυτή μπορούν να εξοστρακιστούν οι ιθύνοντες της νομισματικής πολιτικής, αλλά όχι και οι μη εκλεγέντες διοικητές των Κεντρικών Τραπεζών.

Η ουσία στα περί αυτονομίας είναι ότι η απώλεια μέρους των δημοκρατικών ελευθεριών αξίζει εφόσον βελτιώνει τις οικονομικές προοπτικές. Η αποδοχή της πολιτικής αυτής δεν πρέπει να συνδέεται με αισθήματα αισχύνης. Αρκεί να μη μεταμφιέζεται σε δήθεν άλλες μορφές δημοκρατίας. Οι άνθρωποι μπορούν να επιλέξουν στο να παραιτηθούν ορισμένων δικαιωμάτων τους, με αντάλλαγμα κάτι άλλο. Πιθανώς γι' αυτό, η λιγότερο υπόλογη απέναντι στην πολιτική εξουσία τράπεζα στον κόσμο, η γερμανική Bundesbank, απολαμβάνει της πλήρους υποστήριξης των Γερμανών, οι οποίοι ακόμα τρομοκρατούνται με την ιδέα ότι υπάρχει πιθανότητα να επιστρέψει ο υπερπληθωρισμός της δεκαετίας του '30".

Τι λένε άραγε για όλα αυτά η "σοσιαλιστική" και "εκσυγχρονιστική" κυβέρνηση Σημίτη, που προέκυψε από τις εκλογές της περασμένης Κυριακής; Τι λέει η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, καθώς και οι κάθε είδους θιασώτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που ψήφισαν και με τα δύο χέρια τη Συνθήκη του Μάαστριχτ; Τι θέση παίρνουν στην αντιδραστική θεωρία, σύμφωνα με την οποία "η πολλή δημοκρατία υπονομεύει την ανάπτυξη"; Το ερώτημα μπορεί να είναι ρητορικό. Ομως, ανεξάρτητα από την όποια απάντηση δώσουν στην απαίτηση των πολυεθνικών, για "συρρίκνωση" της δημοκρατίας, ώστε να ενισχυθεί η ανάπτυξη, όλα αυτά θα τα δούμε και θα τα κρίνουμε στην πράξη.

Λάμπρος ΤΟΚΑΣ