Η Ευρωπαϊκή Ενωση, όπως είναι γνωστό, αντιμετωπίζει προβλήματα στον ανταγωνισμό με τ' άλλα δύο ιμπεριαλιστικά κέντρα, τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία. Στην προσπάθειά της ν' αντεπεξέλθει στον ανταγωνισμό αυτό, αναζητάει τομείς και δραστηριότητες που διαφαίνεται πως θ' αποκτήσουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον στο μέλλον. Επιδιώκει ν' αξιοποιήσει τα όποια συγκριτικά πλεονεκτήματα έχει ή μπορεί ν' αποκτήσει, έναντι των ανταγωνιστών της.

Στην κατεύθυνση αυτή κινείται και η έκθεση MOBAUR σχετικά με σχέδιο δράσης της Κοινότητας για τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ), που συζητήθηκε στο Ευρωκοινοβούλιο.

Ο συντάκτης της έκθεσης δεν κρύβει πως στόχος του είναι όχι η προστασία του περιβάλλοντος αλλά η κερδοφορία, η αντιμετώπιση των ΑΠΕ σαν "μία απ' τις αγορές του μέλλοντος" όπου η ΕΕ "αν δε δράσει άμεσα και αποφασιστικά θα τη χάσει", παρά το ότι "έχει - ακόμη - το προβάδισμα στην αξιοποίηση των ΑΠΕ".

Σύμφωνα με τον συντάκτη "η τεχνολογία υπάρχει, αλλά δε χρησιμοποιείται όσο θα έπρεπε, μολονότι είναι ήδη ανταγωνιστικότατη, ανάλογα με την περιοχή και το χρόνο εφαρμογής της". Για τον συντάκτη θα πρέπει να διαμορφωθεί το κατάλληλο επενδυτικό κλίμα που θα επιτρέψει μια στροφή στις ΑΠΕ έναντι των συμβατικών καυσίμων. Γι' αυτό και θεωρούν "επιβεβλημένη μία μακροπρόθεσμη πολιτική πρόληψης για την προστασία του κλίματος, υπό την έννοια μιας ανάπτυξης με οικολογική διάρκεια".

Χαρακτηριστικός είναι ο ρόλος που προδιαγράφουν για το δημόσιο: "Το δημόσιο πρέπει να δράσει κυρίως σαν νομοθέτης και παραγωγός Δικαίου. Στις περιπτώσεις ωστόσο που είναι το ίδιο επενδυτής ή κατασκευαστής ή καταναλωτής ενέργειας, πρέπει να δίνει πρώτο το καλό παράδειγμα". Με άλλα λόγια υποδομές, πειραματισμοί, επενδυτικό περιβάλλον πληρώνονται απ' το δημόσιο, σε ποιον όμως πάνε τα κέρδη;

Η ΕΕ βλέπει μέσα απ' τη διαδικασία αυτή και μια προοπτική διεθνούς ιμπεριαλιστικής παρέμβασης στην αναπτυξιακή πορεία και των χωρών του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου, αλλά και των πρώην σοσιαλιστικών κρατών. "Οι ΑΠΕ πρέπει να χρησιμοποιούνται εκεί που αποφέρουν το μεγαλύτερο αποτέλεσμα". Εδώ η Μεσόγειος έχει την τιμητική της: Φυσικά όσα κράτη της Μεσογείου δεν είναι μέλη της ΕΕ πρέπει απ' την πλευρά τους να εγγυηθούν την αποτελεσματικότητα των προγραμμάτων, γεγονός που απαιτεί αμοιβαία απελευθέρωση του εμπορίου, απελευθέρωση των χρηματαγορών και του εξωτερικού εμπορίου, νομική ασφάλεια για τις επενδύσεις, ελευθερία οικονομίας της αγοράς και εξάλειψη των δυσανάλογα αναπτυγμένων κρατικών τομέων". Ουσιαστικά η ΕΕ με πρόσχημα την ανάπτυξη των ΑΠΕ, υπαγορεύει ένα συνολικό κοινωνικοοικονομικό και πολιτικό αφοπλισμό των χωρών, που προσβλέπουν σε συνεργασία μαζί της. "Η ΕΕ πρέπει να προσφέρει στους παραγωγούς της τη δυνατότητα παραγωγής στα κράτη που υπάρχουν ΑΠΕ" και προτείνει την "επεξεργασία νομικών διατάξεων για την προώθηση ευρωπαϊκών επενδύσεων στο εξωτερικό". "Οι ΑΠΕ αποτελούν εξαίρετη μελλοντική εξαγωγική αγορά η οποία δεν επιτρέπεται ν' απολεσθεί στον οικονομικό ανταγωνισμό", τονίζουν.

Γνωρίζουν βέβαια πως οι ευχές και οι μακροχρόνιες προοπτικές κέρδους δεν πείθουν τους "επενδυτές", γι' αυτό αναφέρουν:

"Το τεχνικά εφικτό πρέπει μακροπρόθεσμα να καταστεί οικονομικά ανταγωνιστικό. Γι' αυτό απαιτείται η τόνωση της ζήτησης ΑΠΕ, προκειμένου να δημιουργηθούν σίγουρες προσδοκίες κύκλου εργασιών και να επιτευχθούν νέα κατασκευαστικά στάδια και συνακόλουθα μείωση του κόστους κατά την παραγωγή ΑΠΕ". Εδώ γίνονται σαφέστεροι: "αποτελεσματικότερο μέσον αποτελούν οι επιδοτήσεις της τιμής". Κρούουν και τον κώδωνα του κινδύνου: "ο δυνητικός κύκλος εργασιών της εν λόγω μελλοντικής αγοράς έχει μακροπρόθεσμα προγράμματα με μεγάλη χρηματοδότηση, προκειμένου να μειώσουν το κόστος μέσω της μαζικής παραγωγής και της παραγωγής σειρών, και με τον τρόπο αυτό να εξασφαλίσουν τις καταναλωτικές αγορές στις αναπτυσσόμενες χώρες". Και συνεχίζουν: "σε περίπτωση που η κατανομή των μεριδίων αγοράς δεν κριθεί στον ανταγωνισμό απαιτείται άμεσα ανάπτυξη γενικής στρατηγικής προώθησης εκ μέρους της ΕΕ και των κρατών - μελών της".

Κατακεραυνώνοντας τα κρατικά μονοπώλια στην παραγωγή, μεταφορά και διανομή ενέργειας επισημαίνουν: "πρόκειται για τα μονοπώλια των ορυκτών ενεργειακών πρώτων υλών τα οποία δεν πρέπει να έχουν συμφέρον απ' αυτή την προώθηση των ΑΠΕ". Γι' αυτό βάζουν στόχο "ν' αυξηθούν οι ασκούντες οικονομική δραστηριότητα στον ενεργειακό τομέα και με τον τρόπο αυτό να ενταθεί ο ανταγωνισμός υπέρ των ΑΠΕ και του σχετικού εμπορίου". Προκειμένου μάλιστα να γίνει πράξη το παραπάνω, προτείνουν την ανάπτυξη μιας γενικής πολιτικής για"απαλλαγή του εργατικού κόστους (που ευνοεί τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας) και επιβάρυνση της κατανάλωσης ενέργειας (που επιβραβεύει τη φειδωλή κατανάλωση ενέργειας)".

Στο όνομα μάλιστα της αντιμετώπισης των ρύπων από τα ορυκτά καύσιμα θεωρούν "επιτακτικά αναγκαίο τον καταλογισμό του κόστους των ορυκτών ενεργειακών πρώτων υλών στους καταναλωτές με βάση την αρχή "ο ρυπαίνων πληρώνει".

Επαναφέρουν έτσι τη φιλολογία για "ουδέτερο εισοδηματικά και εισπρακτικά φόρο" για εκπομπές CO2 που θα συνεπάγεται την ταυτόχρονη μείωση άλλων φόρων. Να σημειώσουμε πως "φόρο" ονομάζουν και την εργοδοτική εισφορά στα ασφαλιστικά ταμεία των εργαζομένων. Προωθούν έτσι και τη χρήση του εισαγόμενου Φυσικού Αερίου (ΦΑ) στην ηλεκτροπαραγωγή, έναντι των στερεών καυσίμων, όπως ο άνθρακας και ο άφθονος στη χώρα μας λιγνίτης. Κι αυτό γίνεται ενώ είναι γνωστό πως στην Ελλάδα υπάρχουν ικανοποιητικά αποθέματα λιγνίτη για τις επόμενες δεκαετίες και πως η καύση ΦΑ για ηλεκτροπαραγωγή είναι από κάθε άποψη ασύμφορη σε σχέση με την άμεση πρωτογενή αξιοποίησή του σε βιομηχανία και οικιακή χρήση. Ολα αυτά γίνονται γιατί η καύση ΦΑ σε σύγκριση με το λιγνίτη απαιτεί μικρότερο κόστος εγκατάστασης, άρα έχει γρήγορη απόσβεση και διευκολύνει την ιδιωτικοποίηση της ηλεκτροπαραγωγής.

Ταυτόχρονα χρειάζεται να επισημάνουμε πως δεν προωθεί η Κοινότητα μεθόδους "καθαρής" καύσης στερεών καυσίμων. Βλέπετε εδώ η περιβαλλοντική ευαισθησία δε χωράει. Οι νόμοι της αγοράς είναι αμείλικτοι, δεν επιτρέπουν τέτοιες πολυτέλειες!

Τι κρύβεται λοιπόν πίσω από τούτη την "περιβαλλοντική" πολιτική;

Τίποτα άλλο εκτός απ' την κλασική συνταγή του ιμπεριαλισμού για ακόμα περισσότερα υπερκέρδη στα μονοπώλια μέσα απ' τον έλεγχο των πολιτικοοικονομικών εξελίξεων σε μια σειρά χώρες, την προώθηση νέων επενδυτικών δραστηριοτήτων, την εξασφάλιση νέων αγορών, κινήτρων, επιχορηγήσεων, υποδομών, φοροαπαλλαγών, περιορισμό εργατικού κόστους κλπ.

Το κόστος θα το φορτωθούν οι εργαζόμενοι στις χώρες της ΕΕ. Οι μικροί καταναλωτές ηλεκτρικής ενέργειας, οι φορολογούμενοι και φυσικά οι λαοί των πρώην σοσιαλιστικών χωρών και των αναπτυσσόμενων χωρών του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου.

Βλέπουμε λοιπόν, πως παρά τις επιμέρους θετικές διαπιστώσεις, πλευρές κλπ. η συνολική αντιμετώπιση του οικολογικού ζητήματος απ' την ΕΕ γίνεται απ' τη σκοπιά της ολοένα και μεγαλύτερης κερδοφορίας των μονοπωλίων, της ενίσχυσης του ιμπεριαλιστικού κέντρου της Δυτ. Ευρώπης έναντι των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας και της έντασης της εξάρτησης των λαών, της εκμετάλλευσης των εργαζομένων.

Γιώργος ΓΙΩΡΓΗΣ

μέλος ΔΣ ΕΔΟΠ - ΔΕΗ

στέλεχος της ΕΣΚ - ΔΕΗ