Ποιες αξίες, ποια ιδανικά, τι απόψεις για τη ζωή προτείνουν στα παιδιά μας, οι καλές, οι κακές ή οι μέτριες παραστάσεις; Εκτός από το ωραίο σκηνικό, το πλούσιο κοστούμι, την καλά ενορχηστρωμένη μουσική - όπλα με τα οποία οι καλοί θίασοι δίνουν τη "μάχη" κατά της κακογουστιάς - τι γίνεται με τη "μάχη" για τη διαμόρφωση μιας άλλης συνείδησης;

Ενας από τους λίγους θιάσους παιδικού θεάτρου, είναι η "Παιδική Αυλαία",η ίδρυση της οποίας χρονολογείται από το 1961, όταν ο αξέχαστος ηθοποιός Γιώργος Δήμου και η ηθοποιός και συγγραφέας Μαρούλα Ρώτα,δημιούργησαν τον πρώτο επαγγελματικό θίασο για το παιδικό κοινό. Ανέβαζε παραστάσεις με ψυχαγωγικό αλλά και διδακτικό περιεχόμενο και λειτούργησε μέχρι το 1967, οπότε και η χούντα το έκλεισε. Στο θίασο, παιδάκι τότε, συμμετείχε και ο Γιάννης Καλατζόπουλος,ο οποίος το 1987, "άνοιξε" και πάλι την "Παιδική Αυλαία",με στόχο τα έργα που θα παρουσιάζει να μιλούν στα παιδιά για τις αξίες που φώτισαν την ανθρωπότητα στο δύσκολο δρόμο της. Για την ελευθερία, τη δικαιοσύνη, την ειρήνη, την ανθρωπιά, τη συλλογικότητα. Παρουσίασε έργα των Αριστοφάνη, Σαίξπηρ, Μπρεχτ, Αντερσεν και Λόρκα, διασκευασμένα κατάλληλα για παιδιά και ευαίσθητους μεγάλους.

Φέτος, η "Παιδική Αυλαία",που στεγάζεται για δεύτερη χρονιά στο θέατρο "Πολύτεχνο",παρουσιάζει το "Ονειρο ηλεκτρονικής νύχτας" του Γιάννη Καλατζόπουλου,ένα έργο πραγματικά πρόταση στο παιδικό έργο, αλλά και μια πρόταση επιστροφής στην "Πατρίδα της Φαντασίας", μια πρόσκληση προς όλους μας να αντισταθούμε, μικροί και μεγάλοι, στην ηλεκτρονική νύχτα που μας έχει κυριεύσει.

Η σκηνοθεσία είναι του Γιάννη Καλατζόπουλου,τα σκηνικά του Θανάση Τζάτσου,τα κοστούμια του Νίκου Αδειλίνη,η μουσική του Θάνου Ρούφου και οι χορογραφίες της Ελενας Βακαλοπούλου.Παίζουν: Εβίτα Παπασπύρου, Μίρκα Καλατζοπούλου, Γιάννης Καλατζόπουλος, Γιάννης Τσίκης, Μαρία Χατζηιωαννίδου.

Το "Ονειρο ηλεκτρονικής νύχτας" θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε και προφητικό, αφού ο Γιάννης Καλατζόπουλος το έγραψε το 1984 και πρωτοπαρουσιάστηκε το 1985, από την παιδική σκηνή του "Νέου Θεάτρου" της Θεσσαλονίκης. "Δεν ήταν μόνο το γεγονός ότι είχαν αρχίσει να διαφαίνονται τα αποτελέσματα της ηλεκτρονικής "εισβολής" - λέει ο Γιάννης Καλατζόπουλος - ήταν και ένας γενικότερος προβληματισμός που με απασχολούσε με το θέμα της ηθικής, δηλαδή της συνειδητοποίησης του χρέους του ατόμου απέναντι στην κοινωνία και το διπλανό μας. Ολοκληρώνοντας έναν κύκλο με κλασικό ρεπερτόριο, φέτος, επειδή πιστεύω ότι είναι μια εποχή που πρέπει να περάσουμε στην αντεπίθεση διεκδικώντας με δύναμη να ακούγεται η φωνή μας και επειδή φέτος γιορτάζουμε τα 35 χρόνια της "Παιδικής Αυλαίας", αποφάσισα να ανεβάσω αυτό το έργο.Το παιδί έρχεται στον κόσμο αθώο και ανύποπτο. Είναι θύμα κατ' αρχήν των ίδιων των γονιών του, οι οποίοι είτε με την αδιαφορία τους, είτε από μια κακώς εννοούμενη αντίληψη περί πλουραλισμού, "εγκαταλείπουν" τα παιδιά τους στο έλεος όλων αυτών που προβάλλονται. Το παιδί, ό,τι του δώσεις το αφομοιώνει. Εξαρτάται από τον χώρο στον οποίο θα βρεθεί για να ανθίσει μέσα του το λουλούδι ή το αγκάθι. Μικρούς και μεγάλους, μας έχουν βάλει σε ένα μονόδρομο που αν δεν υπάρξει αντίσταση, θα γίνουμε όλοι ρομπότ. Εμείς αντιπροτείνουμε την ποίηση, την κριτική και τον αγώνα που συνεπάγεται μια τέτοια στάση ζωής".

Ποιος είναι όμως ο στόχος αυτής της ηλεκτρονικής εισβολής;

"Στόχος τους - επισημαίνει η Μίρκα Καλατζοπούλου - είναι να μην λειτουργούμε ως σύνολο. Εμποδίζουμε τα σχέδιά τους αν ενεργούμε ως σύνολο. Οι ηλεκτρονικές κατακτήσεις, τότε μόνο είναι σημαντικές όταν χρησιμοποιούνται ως μέσα για να καλυτερεύσουμε τη ζωή μας και όχι όταν μας απομονώνουν και μας αποξενώνουν. Οταν καταβροχθίζεις αυτά που σου επιβάλλουν, όταν καταπίνεις χωρίς να γεύεσαι και να επεξεργάζεσαι αυτό που σου δίνουν, τότε κάνουν μεγάλη ζημιά. Πρέπει να δώσουμε στα παιδιά το μήνυμα της αντίστασης. Να αντισταθούμε σημαίνει να αγαπάμε τους άλλους λίγο περισσότερο από τον εαυτό μας. Ενα από τα πολλά μηνύματα του έργου, είναι και η αυτοθυσία, όχι με την έννοια να στηθείς μπροστά στα βόλια, αλλά να αγωνίζεσαι για τα κοινά και να μην ενδίδεις σε εκβιασμούς. Για να κάνουμε καλύτερη τη ζωή μας πρέπει να αγαπάμε και να αγωνιζόμαστε ώστε να αλλάξει το κοινωνικό σύστημα".

Την αυτοθυσία επισημαίνει και ο Γιάννης Τσίκης, ως το σπουδαιότερο μήνυμα του έργου, αλλά και "την ηθική, την τιμιότητα, την αλληλεγγύη, την αγάπη. Ολες τις μεγάλες αξίες που σιγά σιγά εκλείπουν και πρέπει ν' αρχίσουμε να ψάχνουμε στους διπλανούς μας αλλά και μέσα μας. Η διάβρωση των αξιών αυτών που λες και γίνεται εσκεμμένα από την τηλεόραση, αλλά και άλλου είδους διασκεδάσεις, αποτελούν τον σημαντικότερο "εχθρό" μας, που πρέπει να πολεμήσουμε με τα "όπλα" που η θεατρική τέχνη μας παρέχει".

"Η εισβολή της εικόνας - λέει η Εβίτα Παπασπύρου - δεσμεύει τη φαντασία. Χωρίς τη φαντασία δεν υπάρχει ζωή, έρωτας, αγάπη, επιστήμη, τέχνη. Το καλό θέατρο για τα παιδιά, είναι ένα διαφορετικό ερέθισμα για τη φαντασία και επομένως και για τη σκέψη. Ακόμη και όσα δεν καταλαβαίνει το παιδί, τα εισπράττει στο ασυνείδητο. Μπορεί να μην μπορεί να το αναλύσει λογικά, αλλά το νιώθει, κι αυτό είναι πιο δυνατό".

"Τα ερωτηματικά, οι απορίες που δημιουργούνται στο παιδί - συμπληρώνει η Μαρία Χατζηιωαννίδου - του δίνουν την ευκαιρία να βάλει τα πρώτα του ερωτήματα για το όνειρο, την επιθυμία, την αγάπη, την ευθύνη. Το θέατρο παρέχει στο παιδί τις διαδικασίες ομαλής ωρίμανσής του. Και βέβαια ο γονιός είναι αυτός, που πρέπει μέσα από τις δεδομένες συνθήκες να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις, να επικοινωνήσει πρώτα με τον ίδιο και κατά συνέπεια και με τους γύρω του. Οι μεγάλοι, επειδή έχουν ίσως κάποιες μνήμες, είναι εν δυνάμει αγωνιστές. Αυτή η αγωνιστικότητα, βέβαια, μοιάζει να έχει ατονίσει μέσα στους σκληρούς ρυθμούς της καθημερινότητας, αλλά το θέατρο μπορεί να αγγίξει τη μικρή φλογίτσα που υπάρχει μέσα τους και να τη μεταδώσουν και στα παιδιά τους".

Σοφία ΑΔΑΜΙΔΟΥ