Ο "Νυχτερινός επισκέπτης" θα μας έρθει τη Δευτέρα το βράδυ, αργά, λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Στις 00.25 ακριβώς. Ο Αρης Σκιαδόπουλος θα τον υποδεχτεί στην ΕΤ-1. Θα τον καθίσει σε μια αναπαυτική πολυθρόνα και θα του ανοίξει μια ενδιαφέρουσα συζήτηση. Θα μάθει όλα όσα, ίσως μερικοί από μας, θα θέλαμε να μάθουμε για τον πατέρα του "Ελληνικού Νεορεαλισμού", τον Γρηγόρη Γρηγορίου. Η οικογένεια τού σκηνοθέτη τον ήθελε διπλωμάτη, αλλά ο ίδιος είχε τα δικά του όνειρα, τις δικές του ανησυχίες, τα δικά του σχέδια. Μαθητής ακόμη στο Γυμνάσιο έκανε σκασιαρχείο για να κλειστεί στη μαγική, σκοτεινή αίθουσα και να δει τρεις συνεχόμενες προβολές. Μέσα στην αγορίστικη τσέπη του είχε πάντα ένα μικρό σημειωματάριο για να γράφει τα ονόματα, τους τίτλους, τις σκέψεις του ή κάτι που τον εντυπωσίασε πολύ. Αργότερα, όταν τέλειωσε το Γυμνάσιο, πηγαίνει στη Νομική Σχολή, όπου εκεί βρίσκει κάποια διέξοδο η αγάπη του για το θέατρο. Πού αλλού, στα μαθήματα της πανεπιστημιακής λέσχης που παρακολουθεί. Αργότερα γίνεται υπάλληλος του ΟΤΕ και μαθαίνει μια μέρα από ένα συνάδελφό του ότι σπούδαζε κινηματογράφο δι' αλληλογραφίας σε σχολή στο Παρίσι, τα πρώτα στοιχειώδη πράγματα που αφορούσαν τον κινηματογράφο. Οι Ελληνες κινηματογραφιστές γνώριζαν τη δουλιά εμπειρικά, χωρίς καν να γνωρίζουν τους κινηματογραφικούς όρους. Εκαναν π.χ. το "ντεκουπάζ" χωρίς να ξέρουν ότι έτσι το έλεγαν. Με αυτή την έννοια ο Γρηγόρης Γρηγορίου, όταν αποφάσισε να κάνει την πρώτη ταινία τον "Κόκκινο βράχο", ένα έργο βασισμένο σε μια νουβέλα του Γρηγόρη Ξενόπουλου, γνώριζε θεωρητικώς τουλάχιστον πολύ περισσότερα από εκείνους που έκαναν ήδη κινηματογράφο. Σ' αυτήν την ταινία κάνει και την παρθενική του μουσική του εμφάνιση ο Μάνος Χατζιδάκις. Η επόμενη δημιουργία του είναι η "Θύελλα στο φάρο",ταινία όπου η βασική του επιδίωξη ήταν η δημιουργία ατμόσφαιρας, πράγμα που δεν πέτυχε, γιατί οι τεχνικές δυσκολίες την εποχή εκείνη ήταν ανυπέρβλητες με αποτέλεσμα οι θεατές να μην ακούν τους διαλόγους των ηθοποιών.

Ο Γρηγόρης Γρηγορίου, θα πει αύριο στον Αρη Σκιαδόπουλο, ότι η δεκαετία του '50 ήταν η χρυσή εποχή για τον κινηματογράφο. Οσο για τη μεγαλύτερη μορφή του 20ού αιώνα - πάντα για εκείνον - υπήρξε ο Τσάρλι Τσάπλιν, ο καλλιτέχνης που κατάφερε επί 50 χρόνια να ψυχαγωγήσει αλλά και να αγγίξει ανθρώπους από όλον τον πλανήτη.

Πολλά θα πει ο σκηνοθέτης, πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα. Θα θυμηθεί, θα νοσταλγήσει, θα εξηγήσει, ότι βλέπει το μέλλον του κινηματογράφου συντροφιά χέρι - χέρι με την τηλεόραση και βρίσκει τερατώδες να απορρίπτονται τις ταινίες στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης - είναι εκείνος που βοήθησε στην καθιέρωση του θεσμού του Φεστιβάλ - με το δικαιολογητικό ότι έχουν... τηλεοπτικές προδιαγραφές. Πάμε λοιπόν κι εμείς να δούμε και να ακούσουμε τις αναμνήσεις και τα οράματα ενός έμπειρου κινηματογαφιστή.