Σε καθημερινά θύματα της συστηματικής φορολογικής λεηλασίας που εξαπολύουν οι λογής - λογής κυβερνήσεις όλων των τελευταίων χρόνων αναδεικνύονται οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα της χώρας. Αυτό προκύπτει και από τα επίσημα στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας Ελλάδας (ΕΣΥΕ) για τα εισοδήματα των διαφόρων κοινωνικών ομάδων και την αντίστοιχη φορολογία τους.

Κατά την περίοδο 1993 - 1997 σύμφωνα με τα στοιχεία αυτά και με βάση τα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών για την εκκαθάριση των φετινών φορολογικών δηλώσεων, το μέσο κατά κεφαλή εισόδημα των μισθωτών παρουσίασε συνολική ονομαστική αύξηση 43,76%. Την ίδια περίοδο ο μέσος κατά κεφαλή φόρος αυξήθηκε κατά 145,4%, δηλαδή υπερτριπλασιάστηκε. Οι σχετικοί πίνακες που δημοσιεύει σήμερα ο "Ρ" είναι άκρως αποκαλυπτικοί και μιλούν από μόνοι τους.

Προκύπτει, δηλαδή, το εξωφρενικό: για κάθε δραχμή αύξησης του εισοδήματός τους οι μισθωτοί, να καταβάλλουν στα ταμεία του κράτους τρεις δραχμές φόρο! Αν και η περίπτωση των μισθωτών είναι η πλέον κραυγαλέα, η ίδια εικόνα παρατηρείται, σε μικρότερη έκταση, και στις υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες. Ετσι, το συνολικό ονομαστικό εισόδημα των συνταξιούχων μεταξύ 1993 και 1997 αυξήθηκε κατά 25,14% και ο μέσος φόρος αυξήθηκε κατά 50,6%. Το εισόδημα της κατηγορίας "έμποροι - βιομήχανοι - βιοτέχνες" αυξήθηκε - κύρια λόγω των "αντικειμενικών κριτηρίων" φορολόγησης των ΕΒΕ - κατά 110% και ο φόρος κατά 201,4%, των δε ελεύθερων επαγγελματιών το μεν εισόδημα αυξήθηκε κατά 60% ο δε φόρος κατά 135,7%!

Από τα ίδια τα επίσημα κυβερνητικά στοιχεία προκύπτει εμφανώς ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα μηχανισμό κλοπής λαϊκών εισοδημάτων, με μια από τις περισσότερο αποκρουστικές πλευρές των πολιτικών λιτότητας που εφαρμόστηκαν από το 1985 και μετά και που είχαν ως αποτέλεσμα τη μεταφορά εισοδημάτων από τα λαϊκά στρώματα προς διάφορα τμήματα της άρχουσας τάξης. Και η φορολογική πολιτική, σαν εργαλείο αναδιανομής εισοδημάτων, συνέβαλε αποφασιστικά προς την κατεύθυνση αυτή.

Η κοινή λογική λέει ότι, σε γενικές γραμμές, όσο αυξάνει το ονομαστικό εισόδημα μιας κοινωνικής ομάδας, σε περίπου ανάλογο ποσοστό θα έπρεπε να αυξάνει και το ποσοστό του φόρου που εισπράττει το κράτος, ώστε το πραγματικό διαθέσιμο εισόδημα να παραμείνει σταθερό. Η ανάγκη όμως αύξησης των φορολογικών εσόδων ελέω Μάαστριχτ, ώθησαν τις κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ να κατακλέψουν τα λαϊκά στρώματα με μεθόδους που, ακόμα και με τα δικά τους κριτήρια, κινούνται στα όρια της νομιμότητας και της παρανομίας. Και είναι ευρύτερα γνωστό σήμερα αυτό που πρώτος ο "Ρ" εδώ και πολλά χρόνια σημειώνει με έμφαση. Οτι, δηλαδή, η φοροκλοπή συντελείται και μέσω της μη τιμαριθμοποίησης της φορολογικής κλίμακας, η οποία παραμένει "παγωμένη" από το 1993! Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, η επιπλέον ονομαστική αύξηση των εισοδημάτων, να φορολογείται με υψηλότερους φορολογικούς συντελεστές και κατά συνέπεια οι εργαζόμενοι να πληρώνουν πολύ περισσότερο φόρο. Σαν παράδειγμα αναφέρουμε ότι με τη σημερινή κλίμακα ετήσιο εισόδημα ύψους 2.500.000 δραχμών - μετά την αφαίρεση του αφορολόγητου ορίου - φορολογείται με συντελεστή 5%. Αν το εισόδημα αυτό στη διάρκεια ενός χρόνου αυξηθεί π.χ. κατά 10% τότε οι επιπλέον 250.000 δραχμές θα φορολογηθούν με συντελεστή φόρου 15%. Η καταλήστευση αυτή των εισοδημάτων θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί αν κάθε χρόνο το υπουργείο Οικονομικών προσάρμοζε τα φορολογικά κλιμάκια με βάση τη μεταβολή του τιμαρίθμου. Με δεδομένο ότι ο επίσημος πληθωρισμός την περίοδο 1993 - 1997 αυξήθηκε κατά 38,75% (για το 1997 υποθέτουμε πληθωρισμό 5,5%) η μεταβολή αυτή θα έπρεπε να περάσει και στα φορολογικά κλιμάκια, τα οποία θα έπρεπε να είχαν αυξηθεί ανάλογα. Σε μια τέτοια περίπτωση το αφορολόγητο όριο για μισθωτούς συνταξιούχους, που σήμερα είναι στα χαμηλά επίπεδα του 1.300.000 δραχμών θα έπρεπε να διαμορφωθεί τουλάχιστον στα 1.803.000 δραχμές. Και, βέβαια, ακόμα και αυτό το ποσό απέχει από το αίτημα του αγωνιστικού διεκδικητικού κινήματος για αφορολόγητο όριο στο ύψος των 2.000.000 δραχμών για κάθε μισθωτό.

Βέβαια, η κυβέρνηση Σημίτη σταθερή στις αντιλαϊκές επιλογές της ούτε στιγμή δε σκέφτηκε να προχωρήσει σε τιμαριθμοποίηση της φορολογικής κλίμακας. Οχι ότι κάτι τέτοιο θα σήμαινε αλλαγή του αντιλαϊκού χαρακτήρα του φορολογικού συστήματος, αλλά απλά θα μετρίαζε την όλο και πιο διογκούμενη φορολογική επιβάρυνση των μισθωτών και συνταξιούχων, οι οποίοι καταβάλλουν περίπου το 65% των συνολικών φορολογικών εσόδων και χωρίς την τιμαριθμοποίηση χάνουν κάθε χρόνο δεκάδες δισεκατομμύρια δραχμές.

Ετσι ή αλλιώς το θέμα της μη τιμαριθμοποποίησης των φορολογικών κλιμακίων απασχολεί σήμερα την κοινή γνώμη, η οποία συνειδητοποίησε το μέγεθος της κυβερνητικής απάτης. Μέχρι και η φιλοκυβερνητική ηγεσία της ΓΣΕΕ άρχισε να διατυπώνει στα αιτήματά της την τιμαριθμοποίηση της φορολογικής κλίμακας, ενώ το θέμα αυτό "συζητείται" σήμερα στον "κοινωνικό διάλογο". Αν και όπως καταλαβαίνει ο καθένας που διαθέτει κοινό νου, όταν πιάνεις έναν κλέφτη που έχει αρπάξει τα αρνιά σου, δεν κάθεσαι να... διαπραγματευτείς μαζί του, γιατί τότε κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς και εσύ συνυπεύθυνος της κλοπής. Αλλά όπως είναι γνωστό οι "κοινωνικά διαλογιζόμενοι" συνδικαλιστές συμμετέχουν και αυτοί στη συμπαιγνία και εξαπάτηση των εργαζομένων και δεν καταλαβαίνουν από τέτοιες λογικές...

Μπροστά στην κατάσταση αυτή το υπουργείο Οικονομικών προσπαθεί να ελιχθεί. Από τη μια διαρρέει πληροφορίες ότι προωθούνται "αλλαγές" στα φορολογικά κλιμάκια. Αποφεύγει σκόπιμα, όμως, να διευκρινίσει τις προθέσεις του. Σε φίλα προσκείμενες εφημερίδες έχουν εμφανιστεί άρθρα, σύμφωνα με τα οποία... το επικρατέστερο σενάριο είναι η τιμαριθμοποίηση της φορολογικής κλίμακας κατά 5%! Τόσο γενναιόδωροι, δηλαδή. Διαρρέουν, επίσης, ότι θα υπάρξουν αλλαγές και στα φορολογικά κλιμάκια, αλλά και αυξήσεις στους συντελεστές παρακράτησης Φόρου Μισθωτών Υπηρεσιών από το 1998 με το επιχείρημα ότι θα πρέπει να ισοφαριστούν οι απώλειες εσόδων, που θα προέλθουν από την τιμαριθμοποίηση της φορολογικής κλίμακας... Ο ίδιος ο υφυπουργός Οικονομικών τη βδομάδα που πέρασε, σε συνέντευξη που παραχώρησε, αρνήθηκε να αναφερθεί στο θέμα, ισχυριζόμενος ότι δε θέλει να προκαταλάβει τις θέσεις της επιτροπής του κοινωνικού διαλόγου, η οποία κουβεντιάζει το θέμα. Με περισσό θράσος, πάντως, δήλωσε ότι σύμφωνα με τις μετρήσεις που έχουν γίνει, κάθε μονάδα τιμαριθμοποίησης των κλιμακίων θα στοιχίσει στο ελληνικό δημόσιο 20 δισ. δραχμές... Δηλαδή, όχι μόνο κατακλέψανε τον κόσμο με τη μη τιμαριθμοποίηση της φορολογικής κλίμακας επί τόσα χρονιά, θέλουν τώρα να του δημιουργήσουν και αισθήματα ενοχής. Αν κάθε μονάδα επιβαρύνει τα κρατικά ταμεία με 20 δισ. δραχμές (από πού τα βρήκανε αλήθεια για να τους επιβαρύνουνε αν τα δώσουν πίσω;) τότε μία τιμαριθμοποίηση κατά 5% θα στοιχίσει 100 δισ. δραχμές. Αρα, δεν μπορούν να φανούν περισσότερο γενναιόδωροι επειδή δεν αντέχει η οικονομία; Αν όμως μία αλλαγή των κλιμακίων κατά 5% "στοιχίζει" 100 δισ. δραχμές, η μη τιμαριθμοποίησή τους επί πέντε συνεχή χρόνια - με πληθωρισμό 38,75% - τι απέφερε στα ταμεία τους;

Ολη η επιχειρηματολογία και τα μισόλογα των κυβερνητικών παραγόντων, απλώς επιβεβαιώνουν ότι όχι μόνο δε θα πρέπει να αναμένουμε "ελαφρύνσεις" για το 1998, αλλά μάλλον θα πρέπει να προετοιμαζόμαστε για τα χειρότερα. Αλλωστε, ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών φρόντισε πριν από λίγο καιρό να ξεκαθαρίσει τα πράγματα. Οπως δήλωσε ο Γ. Παπαντωνίου "το 1998 θα είναι μια δύσκολη χρονιά και ο προϋπολογισμός του επόμενου χρόνου απαιτητικός" και ο νοών νοείτω.

Θανάσης ΚΑΝΙΑΡΗΣ

Ολη η επιχειρηματολογία και τα μισόλογα των κυβερνητικών παραγόντων, απλώς επιβεβαιώνουν ότι όχι μόνο δε θα πρέπει να αναμένουμε "ελαφρύνσεις" για το 1998, αλλά μάλλον θα πρέπει να προετοιμαζόμαστε για τα χειρότερα. Αλλωστε, ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών φρόντισε πριν από λίγο καιρό να ξεκαθαρίσει τα πράγματα. Οπως δήλωσε ο Γ. Παπαντωνίου "το 1998 θα είναι μια δύσκολη χρονιά και ο προϋπολογισμός του επόμενου χρόνου απαιτητικός" και ο νοών νοείτω