"Σκεφτόμουν μετά φρίκης, αν στη θέση τη δική σας ήμασταν εμείς, τι θα είχαμε ακούσει". Κάπως έτσι εξέφρασε το παράπονό της πριν από λίγες μέρες ηΝτ. Μπακογιάννη απευθυνόμενη στους συναδέλφους της του ΠΑΣΟΚ. Είχε δίκιο που βαρυγγώμησε η βουλευτής της ΝΔ. Πράγματι το ΠΑΣΟΚ επέδειξε θαυμαστή ικανότητα προώθησης μιας πολιτικής που ξεκίνησε η ΝΔ. Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να υπερηφανεύεται: α) Για το βάθεμα της εξάρτησης και της πρόσδεσης της χώρας όλο και πιο απροκάλυπτα στο άρμα των ιμπεριαλιστών. β) Για την προώθηση της λιτότητας με ακόμα στυγνότερο τρόπο ως ασφαλή μέθοδο εξυπηρέτησης των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου. γ) Για την επιτάχυνση του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας χωρίς τους κραδασμούς που συνάντησαν προηγούμενα εγχειρήματα. Ολα αυτά πραγματικά τα κατάφερε το ΠΑΣΟΚ, καλύτερα από τη ΝΔ. Αυτός ήταν και είναι άλλωστε ο ρόλος του. Να περνά με τον "δικό του" τρόπο όσα το πολυεθνικό κεφάλαιο δε θα μπορούσε να προωθήσει χωρίς το κατάλληλο"σοσιαλιστικό" πολιτικό προσωπικό. Προσωπικό που βέβαια δεν άνοιξε μόνο του το δρόμο. Απλώς περπάτησε στις ράγες που πορεύτηκαν επί μια τριετία οι γαλάζιοι συνεταίροι του. Αυτό είναι ένα πρώτο βασικό συμπέρασμα για τη χρονιά που πέρασε. Η προώθηση των συντηρητικών επιλογών σε όλα τα μέτωπα της πολιτικής και οικονομικής ζωής.

Ενα δεύτερο συμπέρασμα σχετίζεται άμεσα με το ίδιο το δικομματικό σύστημα. Οι εκλογικές αναμετρήσεις μέσα στο 1994 έδειξαν πως ούτε οι αντοχές του είναι απεριόριστες, αλλά ούτε βέβαια πως οι δυνάμεις του έχουν εξαντληθεί. Από την άλλη η άνοδος της εκλογικής επιρροής του ΚΚΕ και κατά κύριο λόγο η όλο και μεγαλύτερη απήχηση των πολιτικών του θέσεων στην κοινωνία, που καταγράφηκε και εκλογικά, αποτελούν, αντικειμενικά, ελπιδοφόρα μηνύματα.Παράλληλα, η λαϊκή δυσαρέσκεια που εκφράστηκε στις ευρωεκλογές και στις δημοτικές εκλογές, καθώς και οι τριγμοί στο εσωτερικό των δικομματικών εταίρων εξηγούν σε ένα βαθμό την ανάγκη αναπαλαίωσης του πολιτικού συστήματος της άρχουσας τάξης με ή χωρίς την αξιοποίηση των δεκανικιών του. Σ' αυτή την προσπάθεια τη δική τους αρωγή προσφέρουν τα διάφορα αποπροσανατολιστικά πυροτεχνήματα, η γέννηση αυταπατών στα λαϊκά στρώματα, η παθητικοποίηση των εργαζόμενων που όσο περισσότερο επιτυγχάνεται, με τόσο λιγότερες δυσκολίες θα προχωρά και η αναπαλαίωση.

Τρίτον, τα συμπτώματα κρίσης που εμφανίζονται στο πολιτικό επίπεδο δε θα μπορούσαν να μην έχουν τα ισόποσά τους στο κοινωνικό επίπεδο. Η για την ακρίβεια να μην έχουν αντανάκλαση σε εκείνα τα εργαλεία στρεβλής κοινωνικοποίησης που έχει στα χέρια της η αστική τάξη, όπως για παράδειγμα η τηλεόραση. Σίγουρα το 1994 αναγορεύεται στη χρονιά που σημαδεύτηκε όσο καμία μέχρι τώρα από την τηλεοπτική αθλιότητα. Τα παραπάνω θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως τα κύρια χαρακτηριστικά της χρονιάς που πέρασε. Η οποία λόγω των παραπάνω μπορεί να αποδειχτεί πολύ χρήσιμη. Γιατί προσέφερε τις εμπειρίες και εκείνους τους... 1995 λόγους αντίστασης ενάντια στη συνέχιση αυτού του αντιλαϊκού και βάρβαρου κατήφορου.