Ας δούμε, όμως, περισσότερο συγκεκριμένα το όλο ζήτημα:

Πρώτον: Η συντριπτικά μεγάλη πλειοψηφία των σκέψεων και προτάσεων δε φιλοδοξεί καν να αντιμετωπίσει και πολύ περισσότερο να θεραπεύσει τις πραγματικές και βαθύτερες αιτίες της όποιας κρίσης. Δε γίνεται, για παράδειγμα, η παραμικρή πρόταση για την αντιμετώπιση του φαινόμενου της ανέξοδης προεκλογικής υποσχεσιολογίας και της κατοπινής, μετεκλογικής πρακτικής στις αντίθετες ακριβώς κατευθύνσεις. Και όμως το φαινόμενο αυτό, μαζί με τα συμπαρομαρτούντα της ρουσφετολογίας, των πελατειακών σχέσεων, κλπ. αποτελούν μία από τις πλέον κρίσιμες πλευρές της όποιας σημερινής κρίσης. Το σκεπτικό, που συνήθως συνοδεύει τις σχετικές προτάσεις και ιδιαίτερα το περιεχόμενό τους, δίνει την εντύπωση - τουλάχιστον - ότι χρησιμοποιεί ως πρόσχημα τις πλέον ακραίες εκφράσεις της λεγόμενης πολιτικής κρίσης, για να εισάγει μια σειρά επικίνδυνα για την ύπαρξη και τη λειτουργία των δημοκρατικών ελευθεριών μέτρα. Η εκτίμηση αυτή ενισχύεται ακόμη περισσότερο από την εξόφθαλμη αναποτελεσματικότητα αρκετών εκ των προτάσεων αυτών. Γεγονός που αναπόφευκτα γεννά εύλογες και έντονες απορίες και ανησυχίες για τις πραγματικές προθέσεις και στόχους των εμπνευστών τους.

Ο καθένας καταλαβαίνει ότι τα φαινόμενα χρηματισμού και διαφθοράς, η πολιτική υποκρισία και διγλωσσία και όλα τα φαινόμενα που χαρακτηρίζουν σήμερα την πολιτική και πρακτική δράση των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων δε θα σταματήσουν, επειδή θα υπάρχει ένας λίγο - πολύ ασφυκτικός έλεγχος των οικονομικών - άρα και της δράσης - των κομμάτων. Ακόμη και σήμερα, τα φαινόμενα αυτά αφορούν συνήθως το προσωπικό ταμείο κάποιων πολιτικών και όχι το ταμείο του κόμματός τους...

Δεύτερον: Στον ένα ή άλλο βαθμό, οι προτάσεις αυτές, ενώ δεν αντιμετωπίζουν τα διάφορα φαινόμενα κρίσης και διαφθοράς, ανοίγουν τις πόρτες σ' έναν αρκετά έως πολύ μεγαλύτερο έλεγχο και δυνατότητα παρέμβασης - είτε της κρατικής είτε της δικαστικής εξουσίας, είτε και των δυο - στη λειτουργία και τη δράση των κομμάτων. Γεγονός που βάζει σε αμφισβήτηση το συνταγματικό χαρακτήρα των τελευταίων, ως βασικών, συστατικών στοιχείων του δημοκρατικού πολιτεύματος και επόμενα περιορίζει την ελεύθερη λειτουργία των θεσμών. Εκτίμηση που δεν αποτελεί, απλά και μόνο, το κατάλοιπο κάποιων φόβων από την πρόσφατη πολιτική ιστορία της χώρας, αλλά και το λογικό συμπέρασμα από τη σημερινή, βαθιά ανισότιμη, αυταρχική και μικροκομματική συμπεριφορά των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων. Αλλωστε, είναι γνωστά σε όλους τα σχετικά αντιδημοκρατικά μέτρα και περιορισμοί, που ισχύουν σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης (π. χ. Γερμανία), όπου ακόμη και το απαράγραπτο, ανθρώπινο δικαίωμα στη δουλιά καταστρατηγείται και παραβιάζεται κατάφωρα, ως συνέπεια συγκεκριμένης πολιτικής τοποθέτησης.

Τρίτον: Υπάρχει και άλλο ένα χαρακτηριστικό της γενικότερης λογικής των μέτρων, που έρχεται να ενισχύσει τους προηγούμενους φόβους και ανησυχίες και να βάλει σε μεγαλύτερη δοκιμασία τις προθέσεις και τους στόχους των εμπνευστών τους. Αφορά το γεγονός πως είναι εξ ολοκλήρου αποσπασμένα από το γενικότερο πλαίσιο θεσμών και νόμων, που συνθέτουν το σημερινό πολιτικό σύστημα και ιδιαίτερα από τις πλέον αντιδημοκρατικές εκφράσεις του, ακόμη και απ' αυτές που έχουν άμεση σχέση με τα κόμματα και τη δράση τους. Με ποιο ηθικό δικαίωμα και σθένος, αλήθεια, μιλούν οι διάφοροι προτείνοντες τα μέτρα αυτά, για την καθαρότητα και την ηθική υπόσταση των κομμάτων, όταν την ίδια στιγμή χωρίζουν σε πρώτης και δεύτερης κατηγορίας τις ψήφους των πολιτών; Οταν συντηρούν και ενισχύουν πολύμορφα την ανισοτιμία μεταξύ των κομμάτων και γενικότερα φροντίζουν πάντοτε να έχουν και το καρπούζι και το μαχαίρι στην αποκλειστική τους ιδιοκτησία και χρήση; Και δεν αποτελεί το γεγονός αυτό μια σοβαρότατη ένδειξη - αν όχι απόδειξη - για τον αυριανό τρόπο ερμηνείας και χρήσης των σημερινών προτάσεών τους;

Το καπιταλιστικό, βέβαια, σύστημα αποτελεί αντικειμενικά ένα θερμοκήπιο γέννησης και αναπαραγωγής αυτών των φαινομένων. Αυτές είναι οι δικές του... αξίες. Αυτά είναι τα δικά του... μέσα και... εφόδια. Το κάθε κόμμα, που εκπροσωπεί τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου και αυτά εξυπηρετεί ερχόμενο στην κυβέρνηση, έχει απόλυτη ανάγκη αυτές τις "αξίες" και τα "μέσα" για να κλέβει την ψήφο του λαού και να στεριώνει την εξουσία του. Η όποια επιδίωξη εκμηδενισμού των φαινομένων αυτών, πέρα και ανεξάρτητα από το σύστημα που τα εκτρέφει, θα ήταν μια μεγαλόπρεπη και απογοητευτική αυταπάτη. Ο στόχος, όμως, του μεγαλύτερου δυνατού περιορισμού τους είναι αναγκαίος, λογικός και εφικτός. Και μπορεί να προωθηθεί, μόνο και εάν τα όποια συγκεκριμένα μέτρα βρίσκονται σε μια κατεύθυνση ενίσχυσης και διεύρυνσης των δημοκρατικών ελευθεριών, αποφασιστικής αναβάθμισης της λαϊκής κυριαρχίας και ελέγχου της όποιας εξουσίας, ουσιαστικού εκδημοκρατισμού της πολιτικής και δημόσιας ζωής της χώρας. Σε τέτοια κατεύθυνση βρίσκονται οι συγκεκριμένες προτάσεις της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ. Προτάσεις και μέτρα, που με τον ένα ή άλλο τρόπο υπονομεύουν και αντιστρατεύονται τα προηγούμενα, θα φέρουν αναπόφευκτα τα αντίθετα ακριβώς αποτελέσματα. Θα ενισχύσουν τον αυταρχισμό της εξουσίας, θα περιορίσουν τις δυνατότητες ελέγχου της και θα δημιουργήσουν το πρόσφορο έδαφος για κάθε λογής αντιδημοκρατικά μέτρα και εκτροπές.

Δ. Τ.

---------------------------------------------------------------------

Η αντιμετώπιση της ανυποληψίας των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων βρίσκεται στο στόχαστρο των πολλών τελευταία προτάσεων για τα οικονομικά και τη λειτουργία των κομμάτων ή αυτές οι ίδιες οι δημοκρατικές ελευθερίες και δικαιώματα;

-------------------------------------------------------