Σε βασίλειο της αυθαιρεσίας έχουν μετατραπεί οι τραπεζικοί όμιλοι της χώρας. Οι μικρές και μεγάλες τράπεζες, κρατικές και ιδιωτικές, ελληνικές και ξένες, αξιοποιώντας στο έπακρο τα μέτρα που πήραν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, στην κατεύθυνση πλήρους απελευθέρωσης του τραπεζικού συστήματος, ξεζούμισαν στην κυριολεξία τους μικροκαταθέτες, για να μεγιστοποιήσουν από τη μια τα κέρδη τους και από την άλλη για να προσφέρουν φτηνά δάνεια στους μεγαλοεπιχειρηματίες και ταυτόχρονα υψηλά επιτόκια στους μεγαλοεισοδηματίες και μεγαλοκαταθέτες.

Αυτό το αποδεικνύουν πλήθος περιστατικών που έρχονται καθημερινά στην επικαιρότητα. Τα τραπεζικά "ιδρύματα" επιδίδονται σε μία πρωτοφανή συσσώρευση κεφαλαίου, χρησιμοποιώντας κάθε μέσο, θεμιτό ή αθέμιτο. Διατηρούν σε απαγορευτικά ύψη τα επιτόκια χορηγήσεων - κυρίως για τους εργαζόμενους και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις - ενώ πιέζουν προς τα κάτω τα επιτόκια για καταθέσεις μικροαποταμιευτών. Μηχανεύονται τρόπους για να αποφύγουν τη φορολογία των αποδόσεων που προέρχονται από κερδοσκοπικές δραστηριότητες (βλέπε σημερινό φύλλο του "Ρ"), εμπορεύονται τους κρατικούς τίτλους του δημοσίου με τους επαχθέστερους, συμμετέχουν στο παρασκηνιακό παιχνίδι των διαπλεκόμενων επιχειρηματικών και πολιτικών συμφερόντων και αποτελούν αποφασιστικούς στυλοβάτες των προγραμμάτων λιτότητας. Τα όρια της αυθαιρεσίας φτάνουν στο σημείο ώστε να μην ενημερώνουν τους πελάτες - καταθέτες για τους στοιχειώδεις όρους λειτουργίας των λογαριασμών που ανοίγουν οι τελευταίοι στα υποκαταστήματα των "ιδρυμάτων".

Το θέμα αυτό είχε παρουσιαστεί το 1992 από το "Ρ" και φυσικά πέρασε "απαρατήρητο" από την Τράπεζα της Ελλάδος, που ασκεί τον έλεγχο στη λειτουργία των εμπορικών τραπεζών, την τότε κυβέρνηση της ΝΔ και από τις δικαστικές αρχές. Επανήλθε στην επικαιρότητα όταν καταθέτης της Γενικής Τράπεζας διαπίστωσε ότι οι τόκοι των καταθέσεων σε λογαριασμό, που είχε ανοίξει, ήταν ελλιπείς. Συγκεκριμένα η Γενική δε λογίζει τόκους σε ποσά 50.000 δρχ., ανεξάρτητα από το ύψος της κατάθεσης.Οπως αποκαλύφτηκε στη συνέχεια, την ίδια τακτική ακολουθούν και οι υπόλοιπες εμπορικές τράπεζες, επικαλούμενες "το κόστος διατήρησης των λογαριασμών". Το θέμα βέβαια είναι ότι οι τράπεζες δε θεωρούν υποχρέωσή τους να ενημερώσουν στοιχειωδώς τους πελάτες τους για τον τρόπο λειτουργίας των λογαριασμών και ειδικά των λογαριασμών ταμιευτηρίου, που αποτελούν τον κορμό των τραπεζικών καταθέσεων. Για την απόδειξη του αληθούς σάς παρουσιάζουμε το σχετικό φυλλάδιο της Εμπορικής Τράπεζας για τους λογαριασμούς ταμιευτηρίου, που μας έστειλε αναγνώστης του "Ρ".

Για το λογαριασμό ταμιευτηρίου λοιπόν, η Εμπορική Τράπεζα πληροφορεί τους πελάτες της ότι τους παρέχει:

• Μεγάλη ευελιξία στις συναλλαγές και εξυπηρέτηση όλες τις ημέρες και ώρες με τη χρήση κάρτας συναλλαγών.
• Δωρεάν παροχή εμποροκάρτας (για λογαριασμό από του ενός εκατ. δρχ.) και αυτόματη εξόφληση λογαριασμών των ΔΕΚΟ.
• Εξαμηνιαία κεφαλαιοποίηση των τόκων και δωρεάν ασφαλιστική κάλυψη (ανάλογη με το ύψος της κατάθεσης).

Είναι κοινό μυστικό ότι την ίδια τακτική ακολουθούν σχεδόν όλες οι άλλες τράπεζες, στα πλαίσια του... "ελεύθερου ανταγωνισμού"! Αυτό όμως που δεν κάνει η Εμπορική και η πλειοψηφία των υπόλοιπων τραπεζών, μέσω των φυλλαδίων που μοιράζουν στα γκισέ των καταστημάτων, είναι να ενημερώνουν τους πελάτες για άλλα πράγματα. Δεν ενημερώνουν τους πελάτες τους, για παράδειγμα, ότι αν το μέσο υπόλοιπο της κατάθεσης το εξάμηνο είναι κάτω των 100 ή 200 ή 300 χιλ. δρχ. δε λογίζονται τόκοι.Σε κανένα σχεδόν από τα πολύχρωμα διαφημιστικά "ενημερωτικά" φυλλάδια των εμπορικών τραπεζών δεν αναγράφεται ότι "δεν ανοίγουμε λογαριασμούς για πληβείους" ή ακόμα ότι "η πολιτική της Τράπεζας είναι η προσέλκυση των μεγαλόσχημων, αυτών που έχουν χοντρό κομπόδεμα". Αλλά είπαμε. Οι τραπεζικοί όμιλοι δε δίνουν λογαριασμό σε καμία εξουσία, γιατί, στην ουσία, εξουσία είναι οι ίδιοι, που - ελέω απελευθέρωσης του τραπεζικού συστήματος - έχουν κάθε δικαίωμα στην αυθαιρεσία.

Θ. Κ.