"Την αντιβουή, που σηκώθηκε από το μεγάλο συλλαλητήριο στο Σύνταγμα

την κρατώ ακόμη και σήμερα στ' αυτιά μου, κάθε φορά που ο δρόμος θα με φέρει στην πλατεία Βάθης και τις γύρω περιοχές".

"Κάτι σαν παλιρροϊκό κύμα που καταπίνει δρόμους, πλατείες, σπίτια, μαγαζιά, σχολεία, αστυνομικά τμήματα... ".

Ετσι ξεκινάει το μικρό, αλλά έντιμο, αυθόρμητο, σεμνό και καλαίσθητο βιβλίο του Τάκη Ψαράκη "Κάθε χρόνο το Δεκέμβρη".

Ο συγγραφέας, μικρό παιδί τότε, έκπληκτο παρατηρεί τα γεγονότα, που μισόν αιώνα αργότερα ανασύρει από τη μνήμη και τα κάνει ένα πεζό ποίημα, χωρίς να τα αλλοιώσει. Οταν ο αναγνώστης ανοίγει το βιβλιαράκι, έχει την αίσθηση ότι άνοιξε ένα θαυματουργό, μαγικό μπουκαλάκι, από όπου ξεχύνονται επικά, ηρωικά, τραγικά, κόκκινα αρώματα. Ευωδιές μιας άλλης εποχής, τρομερής, πλημμυρίζουν την ψυχή του αναγνώστη, που σελίδα τη σελίδα, πρόταση την πρόταση, λέξη τη λέξη, ζει ή και ξαναζεί ακόμη, εκείνες τις στιγμές που φτιάχτηκαν μόνο για γίγαντες. Ενα παιδί, αντί να "μετράει τα άστρα", προτιμά να κάνει παζλ με τις αναμνήσεις του. Τώρα, άνδρας ώριμος πια, προσπαθεί να σκεφτεί σαν παιδί και να εξηγήσει τι ακριβώς ήταν "η μυρμηγκοφωλιά που όλοι πια τη βάφτισαν "Αχτίδα",που ήταν "Αχτίδα" και γι' αυτό δε χρειαζόταν κανένα ξυπνητήρι". Γιατί ο: "κόσμος της μια ζωή σηκωνόταν πολύ πριν χαράξει... ". Τα παιδικά, αθώα μάτια του είδαν. Η μνήμη κατέγραψε και ο συγγραφέας έγραψε μια εξαιρετική και πρωτότυπη μαρτυρία.

Να σημειώσουμε ότι τα σχέδια του Πέτρου Ζουμπουλάκη είναι εξαιρετικά, γεμάτα έμπνευση. (Εκδόσεις Λιβάνη).

|Π9|Ο16Τιτίνα ΔΑΝΕΛΛΗ