Το 1985 Ελληνες ναυτικοί, που τα παιδιά τους είχαν την ατυχία να παρουσιάζουν μια μειονεξία ψυχική ή σωματική, ιδρύουν το Ειδικό Παιδαγωγικό Κέντρο "Η Αργώ".Στόχος αυτών των ανθρώπων ήταν να πάρουν την τύχη των παιδιών τους αλλά και τη δική τους στα χέρια τους, να ξεφύγουν από την αδιαφορία, την κοροϊδία και την εκμετάλλευση των πλείστων δήθεν ειδικών ιδρυμάτων και σχολείων που δυστυχώς ούτε σήμερα - δέκα χρόνια μετά - υπάρχουν.

Το Σωματείο μέσα σε δύο χρόνια, καταβάλλοντας υπεράνθρωπες προσπάθειες και χωρίς καμιά ουσιαστική αλλά και τυπική στήριξη από το ελληνικό κράτος, κατόρθωσε να στήσει και να λειτουργεί, ως σήμερα, υποδειγματικά δύο κέντρα: Το Ειδικό Παιδαγωγικό Κέντρο "Η Αργώ",όπου ειδικά εκπαιδευμένοι γυμναστές, φυσιοθεραπευτές, μουσικοθεραπευτές, εργασιοθεραπευτές και ψυχολόγοι, γυμνάζουν, θεραπεύουν και εκπαιδεύουν κατά κατηγορία παθήσεων μικρά παιδιά από 5 ως 15 χρόνων και το Κέντρο Επαγγελματικής Κατάρτισης ατόμων με ειδικές ανάγκες όπου λειτουργούν, με παραγωγική απόδοση, εργαστήρια κηροποιίας, χαρτοδεσίας, ξυλουργικής και υφαντικής. Στα εργαστήρια αυτά, υπό την εποπτεία και καθοδήγηση ειδικευμένων εργασιοθεραπευτών, απασχολούνται έφηβοι και ενήλικες.

Η προσπάθεια αυτή ξεκίνησε αρχικά με 25 παιδιά ναυτικών, ενώ σήμερα στα δύο Κέντρα της "Αργώ" φιλοξενούνται 60 παιδιά και το προσωπικό αριθμεί συνολικά 33 άτομα.

"Στόχος μας είναι να ιδρυθεί και να λειτουργήσει ένα πρότυπο "χωριό" με κτίσματα, ποικίλους χώρους και εκτάσεις, το οποίο θα περιλάβει μελλοντικά και οικοτροφείο, για να μπορούν έτσι να φιλοξενηθούν όσο το δυνατόν περισσότερα από τα 520 παιδιά ναυτικών με ειδικές ανάγκες που έχει καταγράψει επίσημα ο Οίκος Ναύτου σε όλο τον ελλαδικό χώρο", είπε στο "Ρ" η αντιπρόεδρος του Σωματείου Αθηνά Βασιλοπούλου.

Ηδη το Σωματείο έχει εξασφαλίσει, εδώ και τέσσερα χρόνια, τον χώρο όπου θα δημιουργηθεί το πρότυπο χωριό. Πρόκειται για 44 στρέμματα στην Ανάβυσσο Αττικής, που έχουν παραχωρηθεί από το υπουργείο Γεωργίας. Ωστόσο, με το πρόσχημα του διαφορετικού προσδιορισμού της οικιστικής ζώνης στην Ανάβυσσο - υποστηρίζεται από τους αρμόδιους ότι αυτή η έκταση μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο για κτηνοτροφικούς σκοπούς - καθυστερεί η έκδοση της οικοδομικής άδειας. "Πάντως από τον περασμένο Οκτώβρη, μετά από επαφές που είχαμε με το υπουργείο Γεωργίας, μας είπαν ότι "είναι ζήτημα χρόνου" η έκδοση της άδειας. Βέβαια εμείς ακόμα περιμένουμε...", επισήμανε η Α. Βασιλοπούλου.

Πρόσφατα, στις 13 Γενάρη, το ΔΣ του Σωματείου "Αργώ" κυκλοφόρησε ένα έγγραφο - έκκληση για συμπαράσταση. Παραθέτουμε ένα εκτενές κομμάτι από αυτό το έγγραφο, διότι τα συμπεράσματά του νομίζουμε ότι είναι χρήσιμα για όλους: "Η ελληνική κρατική μέριμνα, στον τομέα της φροντίδας για τα άτομα με ειδικές ανάγκες, είναι υποτυπώδης και προσκολλημένη ακόμα στην ασυλική αντιμετώπιση που θεωρείται σήμερα απάνθρωπη και ξεπερασμένη. Από την άλλη μεριά η μέση κοινωνική αντίληψη - κίνητρο υποκίνησης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας - δεν έχει ακόμη ευαισθητοποιηθεί! Επιζούν ακόμα πρωτόγονες αντιλήψεις που υποδεικνύουν σαν προσφορότερη τη λύση του... Καιάδα!

Ομως ακόμα και αν το πρόβλημα θεωρηθεί μόνο με ψυχρά οικονομικά κριτήρια, οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι συμφέρουσα λύση δεν είναι ούτε το άσυλο, ούτε πολύ περισσότερο ο Καιάδας, αλλά η επιτυχημένη προσπάθεια ευρείας κοινωνικής αποδοχής, εκπαίδευσης και ένταξης των μειονεκτούντων ατόμων στο κοινωνικό σύνολο. Γιατί πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη το διαπιστωμένο γεγονός ότι αν τα άτομα με ειδικές ανάγκες καταδικαστούν σε κοινωνική απομόνωση, δεν πάσχουν μόνο αυτά τα ίδια αλλά συμπάσχουν, με παραλυτικές συνέπειες για τη συνεισφορά τους στην παραγωγική διαδικασία, και όλα τα μέλη του στενού συγγενικού περιβάλλοντος. Και είναι επίσης προφανής η δυσμενής επίπτωση αυτής της μαζικής κοινωνικής απομόνωσης και των συνεπειών της στην ομαλή κοινωνική ανέλιξη. Η ζημιά, λοιπόν, είναι για όλους μεγάλη".

Εξίσου χαρακτηριστικά είναι και τα λόγια της Α. Βασιλοπούλου: "Η "Αργώ" τα δέκα αυτά χρόνια λειτουργεί χάρη στις δωρεές και στις εισφορές των γονέων και των ανθρώπων που ζουν δίπλα μας και ευαισθητοποιούνται βλέποντας τον καθημερινό αγώνα μας. Οπως καταλαβαίνετε είναι πολύ δύσκολο, χωρίς συγκεκριμένους οικονομικούς πόρους, να ανταποκριθούμε σε όλες αυτές τις απαιτήσεις. Τα Χριστούγεννα αναγκαστήκαμε, όλοι οι γονείς, να βγούμε στους δρόμους για να μοιράσουμε τα ημερολόγιά μας. Να μαζέψουμε λεφτά για να πληρώσουμε το προσωπικό μας...". Επισήμανε ακόμα ότι αυτή τη στιγμή η μόνη ανυποχώρητη φιλοδοξία όλων των γονέων είναι να μην τους ξεφύγει ο έλεγχος της καλής και αποδοτικής λειτουργίας των Κέντρων που ίδρυσαν, έστω και αν τεθούν αύριο όροι που θα υπαγορευτούν και θα επιβληθούν από τους πιθανούς μελλοντικούς χρηματοδότες του πρότυπου χωριού.

"Αυτό που επείγει για μας είναι να φτιαχτεί το χωριό. Υπάρχουν στο σχολείο μας τέσσερα παιδιά που πρόσφατα έχασαν τη μητέρα τους. Τι θα γίνουν αυτά τα παιδιά; "Παιδιά μας" είναι, θα τα αφήσουμε να τα κλείσουν σε άσυλο; Πρέπει να γίνει οπωσδήποτε το οικοτροφείο, να μπορεί να φιλοξενεί, να συντηρεί αυτά τα παιδιά, τα παιδιά της μεγάλης ελληνικής ναυτικής οικογένειας"...