"Η χώρα διέρχεται μια βαθιά και πολύπλευρη κρίση, της οποίας τα αίτια πηγαίνουν βαθύτερα και πιο μακριά από τη σημερινή συγκυρία... Οι πολίτες έχουν την αίσθηση του τέλματος και της ακινησίας, της ανικανότητας των κομμάτων, της διαφθοράς, της αποδυνάμωσης των θεσμών και των θεσμικών λειτουργιών". Με αυτές τις καταταλαιπωρημένες και χιλιοειπωμένες (ακόμα και από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές του τέλματος και της κρίσης) φράσεις, ξεκίνησε ο πρόεδρος του "ΣΥΝ" τη συνέντευξη Τύπου, που έδωσε για να παρουσιάσει τις θέσεις του κόμματός του για έξοδο από την κρίση. Μετά από αυτή την εισαγωγή - και την υποσημείωση πως ο "ΣΥΝ" "ενδιαφέρεται πρωτίστως για τις πολιτικές που εφαρμόζονται ή θα εφαρμοστούν στα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα" - ο Ν. Κωνσταντόπουλος εξέθεσε τις παρακάτω προτάσεις, που "μπορούν να αποτελέσουν τη βάση για την έξοδο από το σημερινό τέλμα και τη μετάβαση σε ένα νέο πολιτικό πλαίσιο, με διαφορετικούς συσχετισμούς και ριζικά διαφορετικές πολιτικές". Μέσα στα άλλα ζητά:

• Την "άμεση προώθηση ώριμων θεσμικών αλλαγών σε κρίσιμους τομείς άσκησης κυβερνητικής εξουσίας και λειτουργίας του κράτους". Ισχυρίζεται, δηλαδή, πως για τη βαθιά κρίση δε φταίνε οι συγκεκριμένες συντηρητικές και αντιλαϊκές πολιτικές, αλλά η άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας, η οποία, αν "μερεμετιστεί" ελαφρά, θα βάλει τέλος στα προβλήματα του τόπου.
• Την "εκλογή Προέδρου με κριτήρια και διαδικασίες που θα εκφράζουν και θα σηματοδοτούν την προοπτική αλλαγών και όχι τη διατήρηση της σημερινής ακινησίας". Σε ελεύθερη μετάφραση, αυτό σημαίνει πως, αν εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας μ' αυτές τις προϋποθέσεις, τότε, ως διά μαγείας και ανεξάρτητα από τις αντιλαϊκές κυβερνητικές επιλογές, ο λαός θα δει επιτέλους "μια άσπρη μέρα".
• Την "αναθεώρηση του Συντάγματος, με έναρξη διαδικασίας από την παρούσα Βουλή". Ανεξάρτητα από την ασάφεια της πρότασης (αναθεώρηση σε ποια σημεία, σε ποια κατεύθυνση, σε όφελος ποιων κλπ.), ο "ΣΥΝ" επιζητεί να συμβάλει στη διαμόρφωση των "κανονισμών", που "θα παίζεται" το πολιτικό "ποδόσφαιρο" της άρχουσας τάξης, αλλά εκ του ασφαλούς ζητά να βγάλουν τη "βρόμικη δουλιά" άλλοι: Ζητά από αυτούς που καταγγέλλει ως υπαίτιους του τέλματος, αν έχουν την... ευγενή καλοσύνη, να "βάλουν μόνοι τη θηλιά στο λαιμό τους" και να βάλουν τέρμα στο καθεστώς που οι ίδιοι δημιούργησαν.

***

Τα παραπάνω είναι οι κυριότερες των προτάσεων του "ΣΥΝ" για τη διέξοδο από την κρίση. Πουθενά, όσο κι αν ψάξει κανείς, δε δε βρει αναφορές στα πραγματικά αίτιά της, δηλαδή τα ευρωπαϊκά κέντρα που χαράζουν αυτή την πολιτική. Τα πάντα εξαντλώνται στην καταγγελία των εγχώριων εντολοδόχων για τον τρόπο που εφάρμοσαν αυτές τις εντολές.Το κυριότερο: Θα βρει σκόρπιες κάποιες ασαφείς και γενικόλογες αναφορές στο λαϊκό παράγοντα, αλλά δε θα ακούσει το παραμικρό για την αναγκαιότητα της πάλης των εργαζόμενων για την ανατροπή αυτού του συστήματος.Κι αυτό όχι τυχαία. Ο "ΣΥΝ" σε όλους τους δυνατούς τόνους φροντίζει να στείλει το μήνυμά του στους ενδιαφερομένους: Πως η αμφισβήτησή του αφορά μόνο τους χειρισμούς που κάνουν χωρίς αυτόν τα ομογάλακτά του κόμματα, χειρισμοί που θα μπορούσαν να καλυτερέψουν, αν και όποτε του επιτρέψουν να συμμετάσχει κι εκείνος.

Σε καμία περίπτωση, ο "ΣΥΝ" δεν αμφισβητεί το συγκεκριμένο πολιτικό σύστημα και αυτό ειδικά το σημείο ο Ν. Κωνσταντόπουλος φροντίζει να ξεκαθαρίσει: "Ο Συνασπισμός επισημαίνει αυτή την αρνητική εικόνα, χωρίς να επιχαίρει... Διακατέχεται από βαθιά ανησυχία και αγωνία. Δεν είμαστε οπαδοί της κατάρρευσης των πάντων, από την οποία θα ξεπηδήσει δήθεν το νέο, το θετικό". Γι' αυτό και οι προτάσεις του είναι προσεκτικά ασαφείς και γενικόλογες. Γιατί, στην ουσία, ο "ΣΥΝ" δεν κάνει τίποτα άλλο από μια περιγραφή της κατάστασης και μάλιστα τέτοια που, αν κάποιος την άκουγε με τα μάτια κλειστά, θα μπορούσε κάλλιστα να την αποδώσει σε στελέχη του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ ή της Πολιτικής Ανοιξης. Μια περιγραφή που θα μπορούσε να κάνει οποιοσδήποτε: Από τους κατ' επάγγελμα πολιτικούς αναλυτές, που περιφέρονται ως "μαϊντανοί" στα τηλεοπτικά πολιτικά τραπέζια, μέχρι τους αργόσχολους θυμόσοφους στα πολιτικά "πηγαδάκια" της Ομόνοιας.

***

Ολα αυτά ίσως σε κάποια φιλολογικά "σουαρέ" να αποτελούν την "επαναστατική" εκτόνωση κάποιων θαμώνων του Κολωνακίου, οι οποίοι μεταξύ πρώτου και δεύτερου πιάτου θυμοσοφούν για την κρίση της πολιτικής και των θεσμών, λίγο πριν επιστρέψουν στις υπαλληλικές θέσεις που τους έχει εμπιστευτεί η αστική τάξη.

Ομως, οι απολυμένοι των Ναυπηγείων και της Π-Π, οι εργαζόμενοι που καθημερινά μοχθούν για να τα φέρουν βόλτα, οι στρατιές των νέων που με αγωνία ζητούν δουλιά (όμηροι πολλές φορές μιας "πολύχρωμης" πολιτικής αγυρτείας που θεωρεί αυτή την αγωνία σαν είδος εξαγοράσιμο και μετατρέψιμο σε ψήφο), οι συνταξιούχοι που αναγκάζονται να ζουν με μισθούς πείνας ή οι αγρότες που θάβουν την παραγωγή τους, δεν έχουν την πολυτέλεια για τέτοιες αμπελοφιλοσοφίες.Αυτό που τους καίει είναι η λύση των καυτών προβλημάτων τους. Γι' αυτήν παλεύουν καθημερινά ενάντια στους πολιτικούς εκφραστές των βασάνων τους και τους κάθε λογής "προοδευτικούς" και "φιλεύσπλαχνους" αποτιμητές (και επίδοξους συνδιαχειριστές) της κρίσης.

Παναγιώτης ΖΑΒΟΥΔΑΚΗΣ