Η πλημμύρα που μας έκανε να πονέσουμε πολύ για όλες τις καταστροφές που επέφερε στο κτίριο της ΚΕ του ΚΚΕ, μα πολλαπλάσια για τις μεγάλες "πληγές" που άνοιξε στο αρχείο του ΚΚΕ, σ' αυτό το μεγάλο "θησαυροφυλάκιο" της νεότερης αγωνιστικής και πολιτιστικής ιστορίας του λαού μας, έμελλε να φέρει μια "πλημμυρίδα" του τραγουδιού εκείνου, που συντρόφευσε, συντροφεύει και θα συντροφεύει τις πιο δικές μας, τις πιο όμορφες - ατομικά και συλλογικά - ώρες.Εφερε κοντά μας ακριβές μουσικές κι αγαπημένες φωνές, για να πούμε μέσα απ' αυτές το τραγούδι της ψυχής μας. Το τραγούδι που δίνει ρυθμό, ήχο και λόγο στο δάκρυ, στον αγώνα, στο περήφανο πένθος, στην αγάπη, στην ελπίδα.

Η πλημμύρα ήρθε σε καιρούς δύσκολους. Δύσκολους και για τον πολιτισμό μας. Σε καιρούς "άλωσης" του κοινωνικά προοδευτικού ρόλου της τέχνης και των καλλιτεχνών, από αυτούς που κατέχουν τα μέσα παραγωγής και διακίνησης του πολιτιστικού έργου. Από αυτούς, που αν δεν καταφέρουν να εξαγοράσουν, ή να τρομοκρατήσουν την καλλιτεχνική συνείδηση, τουλάχιστον επιχειρούν την "ακινητοποίησή" της απέναντι σε ευρύτερα κοινωνικά θέματα, ιδέες και αγώνες. Εχει και για τους παραπάνω λόγους, ιδιαίτερη σημασία η συμβολή των καλλιτεχνών, που πήραν μέρος στις συναυλίες στην αίθουσα Συνεδρίων του Κόμματος, σε τέσσερις μεγάλες πόλεις και στην Αθήνα. Η ευαισθητοποίησή τους με την καταστροφή του αρχείου και με την ανάγκη ενίσχυσης της προσπάθειας του Κόμματος για τη διάσωσή του, δεν είναι μόνο συγκινητική. Δεν είναι μόνο ελπιδοφόρα, ως προς την κοινωνικότητα και τις "αντιστάσεις" που εκφράζουν. Είναι και επιβεβαίωση της ιδιαίτερης ευαισθησίας που κρύβει μέσα της η καλλιτεχνική "φύση" και η οποία βρίσκει την πληρότητά της όταν "συναντιέται" με μεγάλες και αληθινές αξίες της κοινωνίας, του πολιτισμού, της ιστορίας του λαού. Τέτοια αξία, μεγάλη και αληθινή, είναι η διάσωση του αρχείου. Τέτοια αξία είναι και η διάσωση των λαϊκών παραδόσεων του ελληνικού τραγουδιού.

Γι' αυτό και το "σμίξιμό" μας με το τραγούδι της Νένας Βενετσάνου και της Μαρίζας Κωχ στην αίθουσα του Κόμματος, μας γλύκανε την αγωνία για το αρχείο, τον πολιτισμό και τους ανθρώπους του. Γι' αυτό και οι συναυλίες του Μίκη Θεοδωράκη στο Βόλο, τη Λάρισα, την Πάτρα, τη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα - με τον παλμό που έδινε η παρουσίασή τους από την Μπέττυ Βαλάση - "πλημμύρισαν" τις καρδιές του ακροατηρίου τους. Η Μαρία Φαραντούρη,των Λαμπράκηδων "κορίτσι με τα δακρυσμένα μάτια", ο Μανώλης Μητσιάς με την παλικαρίσια θέρμη της φωνής του, ο Βασίλης Λέκκας με το "νέο αίμα" που δίνει στα τραγούδια που αντέχουν στο αύριο, όπως και η Νάντια Ουάινμπεργκ,ο Παναγιώτης Καραδημήτρης και ο Δημήτρης Νικολούδης,όλοι οι μουσικοί που έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, πρόσφεραν πολύτιμες μνήμες του χτες και υπόσχεση για το αύριο του τραγουδιού που τρέφει το λαό.